Αλέκος Αλεξανδράκης: Η ιστορία ζωής του μεγάλου μας ζεν πρεμιέ

209
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928. Στα νιάτα του ήταν αθλητής ξιφασκίας, ενώ αργότερα εισήχθη στη Σχολή Δοκίμων. Ύστερα από εξετάσεις που έδωσε, πέρασε πρώτος στη Δραματική Σχολή, ενώ η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε το 1948. Έπαιξε σε περίπου 70 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε το 1972. 

Eίχε καταγωγή από την Μάνη και ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Στα 15 του ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων θέλοντας να γίνει Αξιωματικός του Ναυτικού. Ο φίλος του, ο μετέπειτα ηθοποιός Νίκος Καζής που φοιτούσε ήδη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου τον έπεισε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, όπου και πέρασε πρώτος.

Στο θέατρο έκανε το ντεμπούτο του με το έργο “Βολπόνε”. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη με τον οποίο έκανε μια μεγάλη περιοδεία εκτός Ελλάδας. Αυτή η περιοδεία στάθηκε αφορμή να χαλάσει η ερωτική σχέση που είχε με την Έλλη Λαμπέτη.

Στη 40χρονη θεατρική καριέρα του συνεργάστηκε με τον Εθνικό Θέατρο και με τον Θίασο Μυράτ. Αργότερα σαν θιασάρχης ανέβασε σημαντικές παραστάσεις του κλασικού ρεπερτορίου, όπως το “Ήταν όλοι τους παιδιά μου”, “Ο γλάρος”, “Ένας μήνας στην εξοχή” και “Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” κ.α.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε με την ταινία “Δύο κόσμοι”, ενώ στην μεγάλη οθόνη έπαιξε σε 70 περίπου ταινίες.
Ερμήνευσε με επιτυχία τόσο κωμικούς όσο και δραματικούς ρόλους. Μερικά από τα έργα στα οποία έπαιξε ήταν το “Δεσποινίς Διευθυντής”, “Μια τρελή τρελή οικογένεια”, “Ραντεβού στην Κέρκυρα”, ”Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη” κ.α.
Στην μικρή οθόνη έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1972 στη σειρά της ΕΡΤ “Παράξενος Ταξιδιώτης”.

 

Εκτός των άλλων, ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν η επιτομή του Έλληνα ζεν πρεμιέ λόγω της εμφάνισης, του στυλ, του αέρα του κοσμοπολίτη και σκληρού αρσενικού που γοήτευε τους πάντες.
Χαρακτηριστική είναι η κριτική του Αιμίλιου Χουρμούζιου στη Καθημερινή, όταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης πρωτοβγήκε στη Σκηνή “Επιτέλους ένας εραστής στο θέατρο”.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έκανε τέσσερις γάμους. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Μαρτζ Βάλβη, την οποία γνώρισε στο Σουδάν. Ο έγγαμος βίος τους κράτησε τρία χρόνια.

Ο δεύτερος ήταν με την πανέμορφη Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού, ο οποίος διήρκησε κι αυτός τρία χρόνια, ενώ ο τρίτος ήταν με την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη και κράτησε τέσσερα χρόνια. Μαζί ανέβασαν στο θέατρο «Γκλόρια» της Πλατείας Αμερικής, το «Πικνίκ», ενώ συμμετείχαν σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια.

Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετίδα Βερένα Γκάουερ με την οποία έκανε δύο παιδιά, τον Βάσια Αλεξανδράκη και την Γιοχάνα Αλεξανδράκη. Ο γάμος αυτός κράτησε πέντε χρόνια.

Το 1969 ερωτεύθηκε την Νόνικα Γαληνέα με την οποία έζησε μαζί για περισσότερα από 20 χρόνια. Ωστόσο, οι δυο τους δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες, όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουκς και η «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής.  Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες, όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού και τη Ζωή Λάσκαρη.
Τα τελευταία χρόνιά της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο εργαστήρι του Διαμαντόπουλου.
Το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για τη προσφορά του στην τέχνη.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από την ζωή τον Νοέμβριο του 2005 μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 77 ετών.

Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες, όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουκς και η «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε

Σκηνή πρώτη. Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου ο Αλέκος Αλεξανδράκης υποδύεται τον ανάπηρο. Τον ρόλο της νοσοκόμας παίζει μια άγνωστη νεαρή κοπέλα. Οι δύο τους είχαν γνωριστεί μισή ώρα πριν από το γύρισμα. Λίγο πριν από το κλασικό, «πάμε», του σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη, τα φώτα σβήνουν. Το μπλακ άουτ κάνει το συνεργείο να τρέχει πανικόβλητο για να αποκαταστήσει τη βλάβη. Λίγα λεπτά αργότερα τα φώτα ξανανάβουν και όταν ο σκηνοθέτης πάει να ειδοποιήσει τον πρωταγωνιστή του, βλέπει τη «νοσοκόμα» στη σφιχτή αγκαλιά του Αλέκου Αλεξανδράκη. Είχαν χρειαστεί μόλις λίγα λεπτά γνωριμίας για να πέσει στην αγκαλιά του.

Σκηνή δεύτερη. Τα γυρίσματα μιας σκηνής στο Λαγονήσι έχουν τελειώσει. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης φτάνει έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου συναντά έναν συνάδελφό του και του ζητάει μία εξυπηρέτηση: «Σε παρακαλώ. Μου κάνεις μια χάρη; Όταν ακούσεις να χτυπάνε την πόρτα μου, βγες έξω και πες ότι δεν είμαι εδώ. Για να μπορέσω να κοιμηθώ λίγο».

Τι είχε συμβεί; Θαυμάστριες, αλλά και κοπέλες που είχαν ρόλο κομπάρσου στην ταινία είχαν μάθει το νούμερο του δωματίου. Ασταμάτητα βρίσκονταν έξω από την πόρτα του δωματίου του και τη χτυπούσαν ευγενικά τα βράδια, με την κρυφή ελπίδα να περάσουν στα «ενδότερα»….

Ο Γιάννης Βογιατζής αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του Αλέκου Αλεξανδράκη

“Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν γεννημένος για ηθοποιός και είχε ακόμη πολλά να δώσει στον χώρο. Με τη μεγαλύτερη ηλικία και τη σοφία που θα είχε αποκτήσει, θα είχαμε ερμηνείες συγκλονιστικές. Δυστυχώς ο θάνατος διέκοψε την σπουδαία καριέρα που έκανε”, τόνισε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Βογιατζής για τον ζεν πρεμιέ του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.

“Ήταν μεγάλος ηθοποιός δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να ερμηνεύσει τον ρόλο. Μίλαγε φυσιολογικά και σε έπειθε απολύτως ότι ήταν ο άνθρωπος αυτός τον οποίο υποδυόταν. Δεν είχε στόμφο και κάποιον τουπέ στο να ερμηνεύσει τον ρόλο. Με την ανάγνωση του έργου ήταν ο ρόλος. Μάθαινε και αμέσως τα κείμενα. Στα γυρίσματα, ο Αλέκος πρώτος μάθαινε το κείμενο. Ήταν πολύ ωραίος άνδρας και οι γυναίκες τον λάτρευαν και άξιζε την αγάπη τους”, τόνισε ο Γιάννης Βογιατζής.

Θυμήθηκε συγκινημένος στιγμές που έζησε με τον αείμνηστο Αλέκο Αλεξανδράκη και μίλησε με τρυφερά και όμορφα λόγια για τον συνάδελφό του, με τον οποίο γνωρίστηκαν ως σπουδαστές στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1948 με 1949. Πρωτοετής ο ίδιος και ο Αλέκος τριτοετής. Λόγω του Εμφυλίου Πολέμου η δεύτερη τάξη είχε ματαιωθεί και αυτό ήταν μία πολύ καλή συγκυρία για τον κ. Βογιατζή. Ως πρωτοετείς έδωσαν εισαγωγικές στο Εθνικό Θέατρο με επιτροπή που αποτελείτο από τους Ροντήρη, Μελά, τεράστιες προσωπικότητες της εποχής και άνθρωποι του θεάτρου και πολύ σκληροί.

“Ο Ροντήρης όταν ολοκλήρωσα τον μονόλογο που είχα επιλέξει μου είπε «αύριο θα έρθεις να παρακολουθήσεις μάθημα στη Σχολή». Τον κοίταζα έκπληκτος στα μάτια και μου λέει «κάνουμε μάθημα στην Γ΄ τάξη». Β΄ τάξη δεν υπήρχε γιατί λόγω του Εμφυλίου δεν είχαν γίνει εισαγωγικές εξετάσεις για την δραματική σχολή. Κι έτσι από υποψήφιος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου πήγα την άλλη μέρα και παρακολουθούσα μάθημα στην Γ΄ τάξη όπου εκεί συνάντησα στον Αλέκο. Και ήταν μία τάξη που άφησε εποχή καθώς συμμαθητές του ήταν η Ειρήνη Παππά, η Άννα Συνοδινού, ο Κάρτερ, ο Γρηγόρης Βαφιάς κ.α.” ανέφερε ο Γιάννης Βογιατζής.
“Μετά από καιρό κατάλαβα όταν ο μεγάλος Ροντήρης λέει του Αλέκου Αλεξανδράκη κάποια στιγμή θα ανοίξω το παράθυρο να σε πετάξω από κάτω. Θα τολμήσεις να με κοροϊδέψεις εμένα. Εγώ δεν είχα πολυκαταλάβει γιατί ήμουν παιδί, τι ακριβώς ήθελε να πει. Μετά κατάλαβα ότι ο Αλέκος άρχιζε να παίζει γιατί ο Αλέκος δεν έπαιζε ποτέ, δηλαδή ήταν τόσο φυσικός και τα σπουδαιότερα πράγματα που έχει ερμηνεύσει ήταν με μοναδικό τρόπο στον κινηματογράφο. Ήταν μοναδικός ο τρόπος που ερμήνευε. Με το που έκανε την πρόβα ή διάβαζε το κείμενο ήταν ο ρόλος. Παρακολούθησα αρκετά μαθήματα στην τρίτη τάξη μέχρι να αρχίσει η πρώτη να λειτουργεί. Μου έκανε αυτή τη τιμή και διάκριση ο Ροντήρης και έτσι έμαθα καλά και τον Αλέκο και τους υπόλοιπους. Μετά παίξαμε στον κινηματογράφο”. 

“Στην Ιταλίδα από την Κυψέλη και όλοι με ρωτούσαν πως τον ξέρεις τόσο καλά; Τι να εξηγήσω; Ότι εγώ ήμουν ένα είδος ακροατής του στη τρίτη τάξη της δραματικής σχολής; Όταν τον γνώρισα ήταν 20 με 21 ετών. Ήταν κούκλος, δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου ωραιότερο άνδρα με μία άρθρωση εκπληκτική, η φωνή του τέλεια, απίστευτες οι ερμηνείες του στην δραματική σχολή. Ο Αλέκος ήταν πολύ καλό παιδί και πολύ λεβέντης άνθρωπος. Ήταν ντόμπρος και σπουδαίος ηθοποιός. Μου έχει αφήσει τη μοναδική εντύπωση ενός θηρίου. Ενός παιδιού φιλότιμου και αφάνταστα ταλαντούχου. Τον λάτρευε πολύ ο Φίνος. Δεν τον αγαπούσε απλώς, τον λάτρευε. Τον προτιμούσε από όλους τους ηθοποιούς και δεν είχε άδικο”, είχε πει ο Γιάννης Βογιατζής.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ