Με μια ύψιστη κίνηση σεβασμού στη γυναίκα που έχασε ολόκληρη την οικογένειά της υποδέχθηκαν όσοι βρέθηκαν στο ακροατήριο στη δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι την Βαρβάρα Βουκάκη Φύτρου, που πενθεί για το χαμό του συζύγου και των δύο ανήλικων παιδιών της που κάηκαν τον Ιούλιο του 2018. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι μόλις η πρόεδρος του δικαστηρίου κάλεσε να ανέβει στο βήμα η μάρτυρας που μετά από λίγα λεπτά, με δάκρυα στα μάτια και ματωμένη την ψυχή της, περίγραψε πώς έχασε τα πάντα. Και στο τέλος της εξέτασής της την περίμενε μια αγκαλιά από κατοίκους στο Μάτι που δακρυσμένοι την έκλεισαν μέσα κλαίγοντας όλοι μαζί.
Η Βαρβάρα Φύτρου, η μάνα, η σύζυγος που μέσα σε λίγα λεπτά έμεινε μόνη στη ζωή, χάνοντας ό,τι πολυτιμότερο είχε, περιέγραψε τα δικά της βιώματα, πώς η ίδια έζησε αυτή την τραγωδία.
Τις στιγμές που μιλούσε στο τηλέφωνο με τον άνδρα της και τα παιδιά μας, τη σιωπή στη συνέχεια, την αγωνία στη Ραφήνα όταν οι βάρκες έφερναν πτώματα και τραυματίες, τη φωτογραφία της κορούλας της που αναγνώρισε.
Αλλά και την αναγνώριση στα ψυγεία του νεκροτομείου των δικών της ανθρώπων. Πόσο σκληρό είναι για έναν γονιό να του ζητάς να δώσει DNA για να ταυτοποιηθούν τα παιδιά του.
Από την κατάθεση – γροθιά στο στομάχι όλη της κοινωνίας, κρατώ μια φράση που είπε: «Σήμερα θα ήθελα να περιμένω τα παιδιά μου να γυρίσουν από το σχολείο, όχι να είμαι εδώ μαζί σας. Βοηθήστε οι δολοφονίες των ανθρώπων μας στο Μάτι να είναι η τελευταία τραγωδία σε αυτή τη χώρα».
Οι… δολοφονίες. Αυτό ακριβώς. Διότι η τραγωδία στο Μάτι ήταν μια μαζική δολοφονία με πολλούς υπαίτιους.
Και δεν έχει να κάνει με κομματικά, με πολιτική τοποθέτηση, με το ποιος ήταν σε θέσεις ευθύνης εκείνη την ημέρα. Έχει να κάνει με το ελληνικό κράτος και πώς αυτό αντιδρά σε τέτοιες τραγωδίες.
Αλλά και τι έχει μάθει από τις τραγωδίες αυτές.
Ναι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρθηκε με τον πλέον εγκληματικό και ανεύθυνο τρόπο.
Ναι, η προσπάθεια να καλύψει το έγκλημα τις πρώτες ημέρες ήταν ντροπιαστική. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε εκείνη την άθλια σύσκεψη το βράδυ της τραγωδίας, ούτε την συνέντευξη τύπου που «έστησε» ο κ. Παππάς και ο κ. Τζανακόπουλος για να «κατηγορήσουν» τους… αόρατους εμπρηστές και να πουν «κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν, θα ξανακάναμε τα ίδια».
Δεν θα ξεχάσουμε επίσης ότι ορισμένοι από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της τραγωδίας δεν τιμωρήθηκαν, αντίθετα μάλιστα κράτησαν θέσεις ευθύνης.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Πάνο Καμμένο να κουνά το δάκτυλο στους κατοίκους του Ματιού, ούτε τον Αλέξη Τσίπρα να πηγαίνει σαν τον κλέφτη μέρες μετά στην περιοχή.
Δεν θα ξεχάσουμε ότι ένα τόσο μεγάλο έγκλημα είναι απλώς… πλημμέλημα και θα έχει κάποιες ποινές με αναστολή ή αθωώσεις λόγω αμφιβολιών.
Όμως, αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν πήραμε το μάθημά μας. Αν αλλάζουμε κάτι στη στρεβλή καθημερινότητά μας, στον χαοτικό δημόσιο τομέα, στις ευθύνες των υπευθύνων, στη δουλειά που πρέπει να κάνουν και που δεν πρέπει να τη βλέπουν σαν μια… στραβή στη βάρδια τους.
Άλλαξε κάτι από τότε; Ενδεχομένως άλλαξαν πολλά.
Ακόμη και το 112 που κάποιοι χλευάζουν είναι μια πρόοδος.
Ακόμη και οι «τυφλές» πολλές φορές εκκενώσεις περιοχών, είναι σημαντικό γιατί σώζουν ζωές.
Ακόμη και η δημιουργία υπουργείου Πολιτικής Προστασίας είναι εξέλιξη, παρά τα προβλήματα και τη γραφειοκρατία.
Οφείλουμε όλοι να αλλάξουμε νοοτροπία. Κυβερνώντες και πολίτες.
Για να αποτραπούν κι άλλες τέτοιες τραγωδίες. Για να μην υπάρξουν ξανά νεκρά παιδιά.
Για να μην ξαναδούμε ποτέ μια μάνα να μιλά με τέτοιο τρόπο σε ένα δικαστήριο και όλοι μας να κλαίμε για τη γροθιά που φάγαμε στο στομάχι.
Για να μπορέσουμε να πούμε όλοι, και κυρίως οι υπεύθυνοι: «Συγγνώμη Εβίτα, Ανδρέα, Γρηγόρη». Και συγγνώμη στη μητέρα Βαρβάρα που μας στοίχειωσε.
Συγγνώμη για όλους εκείνους που χάθηκαν στη φωτιά.
Συγγνώμη για όλους εκείνους που τόσα χρόνια μετά δεν μπορούν να επουλώσουν τα τραύματα στο σώμα και την ψυχή τους
