Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Βρισκόμουν σε μια μικρή παραλία. Από αυτές που αποζημιώνουν όλες τις αισθήσεις, καθώς το βουνό και η θάλασσα είναι οι ιδανικοί σύμμαχοι της απόλυτης ομορφιάς, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για κολύμπι.
Μπροστά μου κι αριστερά τέσσερα ηλικιωμένα ζευγάρια προκάλεσαν την προσοχή μου. Οι ομπρέλες τους παλιές, ξεθωριασμένες. Ανάλογα και τα καρεκλάκια τους. Η όρεξη τους όμως, η διάθεση τους για μπάνιο, τα αλληλοπειράγματα, οι σοφές και σταράτες κουβέντες, έδιναν το δικό τους χρώμα, τόνιζαν με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο την παρουσία τους στην άμμο και στο θαλασσινό νερό. Βροντοφώναζαν ότι είμαστε κι εμείς εδώ, ζωντανοί, ακμαίοι. Ακόμη και με τα μπαστούνια μας μπαίνουμε στη θάλασσα και κολυμπάμε. Μπορούμε να αγοράσουμε κι εμείς έναν καφέ και νερό από το αναψυκτήριο, να δώσουμε το κατιτί μας βρε αδερφέ για τον τουρισμό κι ας έχουμε στα τάπερ μας την ντομάτα, το τυρί, τις ελιές και τα ροδάκινα.
Στα δεξιά μου ένα ζευγάρι με δυο μικρά παιδιά γαληνεύει ακόμα πιο πολύ την ψυχή μου. Η μητέρα πλατσουρίζει με την κόρη και το γιο της στην ακροθαλασσιά. Δυο κουβαδάκια και φτυαράκια αρκούν για το παιχνίδι τους. Ο πατέρας κάθεται σε μια ψάθα κάτω από την ομπρέλα και τους καμαρώνει. Δεν έχει βγάλει τα ρούχα του. Σκέφτομαι πως ίσως τον ταλαιπωρεί κάποια ασθένεια, ίσως είναι κουρασμένος από τη δουλειά του. Προσεύχομαι να είναι απολύτως υγιής. Λάμπει το πρόσωπο του βλέποντας την κορούλα του να του φωνάζει επιδεικνύοντας τις τρομερές βουτιές της στο νερό.
«Κοίτα μπαμπά! Κοίτα!!!».
Δυο απλές, καθημερινές εικόνες της ζωής. Μακριά από ίντριγκες και πάθη. Χωρίς πλούτη και μεγαλεία. Πλημμυρισμένες όμως με αγνότητα, με γνήσιο χαμόγελο κι ανιδιοτελή αγάπη.
Μας έχει πνίξει το καυσαέριο της καχυποψίας, η δυσωδία της αλλοφροσύνης, η υποκρισία των ενάρετων λόγων και πράξεων. Στερηθήκαμε την απλότητα και την λιτότητα. Την οικονομική την βιώσαμε.
Έχουμε ανάγκη την καθαρότητα του νου, την αγνότητα της φύσης, τα ειλικρινή χαμόγελα, τις απλές κι αληθινές αξίες που λησμονούμε γιατί μας μάγεψαν οι πολύπλοκες και επικίνδυνες εφευρέσεις του διαβολεμένου μυαλού μας.
Ο πλούτος δεν βρίσκεται στα πολλά. Βρίσκεται στην σωστή αξιοποίηση αυτών. Πρέπει να αναζητηθεί στην ολοκληρωτική απόλαυση των λίγων. Στην προσφορά των εύπορων σε όσους στερούνται βασικών αγαθών και στη γενναιότητα όσων χαρίζουν έστω και μια μικρή σπιθαμή από το υστέρημα τους.
