Της Μαρίας Βούλγαρη,
Τα φώτα έσβησαν και η αυλαία άνοιξε. Εκεί στο γραφείο, εκείνος, ο Καζαντζάκης, κρατώντας στα χέρια του την χαρακτηριστική του πίπα και το μολύβι του!
Σήκωσε το κεφάλι και μας κοίταξε, σηκώθηκε απο το γραφείο, στάθηκε μπροστά μας και με την χαρακτηριστική του φωνή άρχισε να μας εξομολογείται!
Αυτή την φορά σε όλους εμάς! Αυτός ο Κρητίκαρος μας ταξιδεύει στην ζωή του! Πόσα είδε, πόσα έζησε, πόσο αμφισβητήθηκε, πόσο πόνεσε μέσα απο τον χαμό του θανάτου, πόσες χαρακιές είχε η ψυχή του.
Η χαρακτηριστική φιγούρα της μάνας του, που την κουβαλάει αιώνια μαζί του, ο ατρόμητος Κρητικός πατέρας του, ο παππούς του, στον οποίο και εξομολογείται στα στερνά του, αυτή η ξεχωριστή και δυνατή σχέση φιλίας που ξεπερνά κάθε προσδοκία, με τον Ζορμπά και μετά πόνος για τον χαμό και ένα γιατί!
Είναι γνωστό ότι ο Καζαντζάκης αμφισβητήθηκε απο πολλούς, χαρακτηρίστηκε άθεος, αφορίστηκε και εξορίστηκε, όμως αλήθεια, αν οι άθεοι ήταν σαν τον Καζαντζάκη ίσως ετούτος ο τόπος να ήταν καλύτερος!
Ένας διαφορετικός Τάκης Χρυσικάκος, τον έχουμε δει σε διάφορους ρόλους, απόφοιτος της σχολής του «Θεάτρου Τέχνης – Καρόλου Κουν» με μεγάλη εμπειρία άγγιξε τόσο ευγενικά αυτό το έργο.
Όταν η αυλαία άνοιξε, εμείς πραγματικά εκεί πάνω δεν είδαμε τον Τάκη Χρυσικάκο, αλλά τον Νίκο Καζαντζάκη.
Κατάφερε μέσα από τον τρόπο που μιλούσε κάθε του λέξη να γίνεται εικόνα για εμάς και να βλέπουμε με λεπτομέρειες την ζωή αυτού του ξεχωριστού Καζαντζάκη! Αλήθειες που ισχύουν μέχρι σήμερα.
Ότι και να γράψω για τον Τάκη Χρυσικάκο είναι λίγο, δύσκολα αγγίζεις τέτοιους ρόλους, εκείνος όμως το τόλμησε. Ενθουσιασμός και συγκίνηση συνάμα. Το άγγιξε, το σκηνοθέτησε και το παρουσίασε σε εμάς με έναν ιδιαίτερο τρόπο και κατάφερε να μας κάνει κοινωνούς σε όλο αυτό.
Τάκη Χρυσικάκο θα μπορούσα να γράψω ακόμη πολλά, αντί για αυτό όμως υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου το οποίο το είδαμε εχθές βράδυ στο θέατρο COMMEDIA του Θανάση Μαργαρίτη εδώ στην Κατερίνη και σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλο αυτό που ζήσαμε.
