Μεγαλομάρτυρας της χριστιανικής εκκλησία, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 20 Σεπτεμβρίου. Ο Ευστάθιος ονομαζόταν αρχικά Πλακίδας και ήταν ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού.
Μία μέρα καθώς κυνηγούσε ένα ελάφι, είδε στα κέρατά του να φέρει σταυρό και άκουσε μία φωνή που τον καλούσε να γίνει χριστιανός. Με αυτό το όραμα πίστεψε στη νέα θρησκεία και βαπτίστηκε χριστιανός με το όνομα Ευστάθιος. Χριστιανοί βαπτίστηκαν και η γυναίκα του Τατιανή, που έλαβε το όνομα Θεοπίστη και τα δύο παιδιά του που έλαβαν τα ονόματα Αγάπιος και Θεόπιστος.
Όταν ο αυτοκράτορας Τραϊανός πληροφορήθηκε ότι αξιωματικός του ασπάσθηκε το χριστιανισμό, τον καθαίρεσε και τον εξόρισε μαζί με την οικογένειά του. Στη συνέχεια, η τιμωρία του περιλάμβανε χωρισμό από την οικογένειά του, γεγονός, που πίκρανε πολύ τον Ευστάθιο.
Μετά από χρόνια, ο Τραϊανός θυμήθηκε τον ικανότατο αξιωματικό του Ευστάθιο, όταν βρέθηκε σε δυσχέρεια, και τον επανέφερε στο στράτευμα. Στην πορεία, ξαναβρήκε την οικογένειά του κι ένοιωσε μεγάλη χαρά.
Ο διάδοχος, όμως, του Τραϊανού, Αδριανός, απαίτησε από τον Ευστάθιο να προσκυνήσει και πάλι τα είδωλα. Ο Ευστάθιος αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να βασανιστεί αυτός και η οικογένεια του μέχρι θανάτου.
Ο Ευστάθιος είναι μία από τις σχετικά άγνωστες μορφές της ορθόδοξης αγιολογίας, θεωρείται άγιος των κυνηγών, καθώς μέσα από μια αποκαλυπτική εμπειρία κατά τη διάρκεια μιας εξόρμησης γνώρισε το Θείο. Και δεν είναι τυχαίο πoυ την εμπειρία του τη συναντάμε σχεδόν αυτούσια να επαναλαμβάνεται στην παράδοση του αγίου Ουμβέρτου, του καθολικού προστάτη των κυνηγών!
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν, καθώς φαίνεται, πιο ανεπτυγμένη από τους σημερινούς την ιδέα του κυνηγίου. Απόδειξις τούτου είναι ότι μια από τις κυριώτερες θεές του Ολύμπου, η Άρτεμις, ήταν θεά και προστάτις της θήρας και των κυνηγών. Οι μυθικοί άθλοι, που απέδιδαν στην ατρόμητη θεά, και οι ευγενικές ιδιότητες της ωραιότερης αυτής παρθένας του Ολύμπου αποδεικνύουν πόσο είχαν ανυψώσει οι προπάτορές μας το κυνήγι και σε τι ανώτερο ηθικό επίπεδο τοποθετούσαν όσους επεδίδοντο σ’ αυτό. Όλοι οι μυθικοί ήρωες της αρχαίας ελληνικής θρησκείας εθαυμάζοντο για τα μεγάλα κυνηγετικά τους κατορθώματα. Ο Ηρακλής, ο Θησεύς, ο Περσεύς, ο Βελερεφόντης, ο Πηλεύς και τόσοι άλλοι ημίθεοι και ήρωες, που στολίζουν το πάνθεον της αρχαίας ελληνικής λατρείας, είχαν να επιδείξουν ο καθένας τους κι’ από μια σειρά άθλων κατά αγρίων θηρίων και φανταστικών τεράτων.
Αντιθέτως, όμως, οι νεώτεροι Έλληνες κυνηγοί, όχι μόνο δεν καθιέρωσαν έναν άγιο της χριστιανικής θρησκείας ως προστάτη και αρχηγό, αλλά και τον υπάρχοντα πραγματικώς τοιούτον αγνοούν όλως διόλου. Υπάρχει δηλαδή άγιος της ορθοδόξου χριστιανικής θρησκείας, ο οποίος δικαιωματικώς μπορεί να αναλάβει την αρχηγείαν των ορθοδόξων κυνηγών και ο οποίος ασφαλώς θα είναι δυσαρεστημένος διά την μέχρι τούδε αδιαφορίαν των οπαδών του.
Το περίεργο δε είναι ότι, ενώ οι Έλληνες κυνηγοί αγνοούν τον Έλληνα άγιον, γνωρίζουν εν τούτοις πολύ καλά τον άγιον των καθολικών κυνηγών και μάλιστα κάποιος κυνηγετικός σύλλογος έχει το σήμα του καθολικού αυτού αγίου εις την σφραγίδα του. Ακόμη δε περιεργότερον είνε ότι η παράδοσις διά τον καθολικόν τούτον άγιον δεν είνε άλλο, παρά πιστή απομίμησις του θρύλλου του αγίου Ευσταθίου, γνησίου Έλληνος, ζήσαντος κατά τα πρώτα έτη του χριστιανισμού.
