Της Μαρίας Βούλγαρη,
Όταν στέκεσαι στην σκηνή του θεάτρου, πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι απευθύνεσαι σε ολόκληρο τον κόσμο και πως αυτό που λες, όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει.
Την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο Commedia του Θανάση Μαργαρίτη έλαβε χώρα μια εξαιρετική παράσταση που δόθηκε από το έργο του Αλεξέι Αρμπούζωφ και εξιλεώθηκε σε σκηνοθεσία, ενορχήστρωση και εκτέλεση(!) απο τον καταξιωμένο μας Θανάση Μαργαρίτη και φανέρωσε πως η ζωή είναι ένα τεράστιο θέατρο, όπου παίζεται η ίδια τραγωδία με διαφορετικούς τίτλους.
Μια ιστορία 3 νέων που όχι μόνο τολμούν να ερωτευτούν στη δίνη του πολέμου αλλά προβαίνουν ενώπιον των ιδίων τους των οραμάτων για να αναμετρηθούν με τα όνειρα τους.
Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο. Η μαγεία του εκπεφρασμένου πόνου των τριών αυτών νέων και η ποιητική ρητορική της ύπαρξης τους, δεδηλωμένη απο την σφριγηλότητα των ανθρώπων που ερμήνευσαν διαδοχικά τις ζωές αυτών των ηρώων, φανερώνει πως η νεότητα του ανθρώπου είναι αιώνια, εκτός αν την τερματίζει ο ίδιος.
Οι νέοι καλλιτέχνες, τα παιδιά του τόπου μας που ερμήνευσαν αυτό το δράμα της ζωής, τερμάτισαν τη γήρανση και εκφυλισμό της θεατρικής τέχνης και ύψωσαν την Τέχνη αυτή στο βάθρο που της αξίζει, την Αθανασία!
Για τον νέο άνθρωπο, που ο ρόλος που υποδύεται και ενσαρκώνει δεν του σημαδεύει το πρόσωπο, η νεότητα δεν έχει καμιά αξία. Στην παράσταση “Καημένε μου Μάρικ“, όλα αυτά τα νεανικά πρόσωπα σημαδευτήκαν απο το σκοπό για τον οποίο μόχθησαν τόσο πολύ, την αποκάλυψη δηλαδή πως, η Ιστορία είναι ένα συγκλονιστικό δραματικό έργο που παίζεται στο θέατρο του χρόνου, όπου οι προβολείς είναι ήλιοι και το σκηνικό η αιωνιότητα.
Το να εκπληρώνει τα όνειρα της νεότητάς του είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Αυτό δεν μπορεί να το υποκαταστήσει καμιά επιτυχία στον κόσμο. Εσείς οι νέοι άνθρωποι του Τόπου μας, το Άνθος του Έθνους, μας κάνατε και υπερήφανους μα και ευτυχισμένους καθώς εκπληρώνατε τα όνειρα σας επί σκηνής!
Εσύ Αντριάννα, Ιωάννα, Ευτυχία, Δωροθέα, Βασιλεία, Δέσποινα και Μαρία ως γυναίκες και καλλιτέχνιδες, μας δείξατε το μέτρο και τη στάθμη της αξιοπρέπειας που αρμόζει στις μέρες μας να έχουμε.
Αλλά και εσείς, Θάνο, Νίκο και Τάσο μας εξωραΐσατε το γεγονός πως η νεότητα δεν είναι μια χρονική περίοδος, είναι μια πνευματική κατάσταση.
Τέλος, το να βρεις τη χαρά στη δουλειά σημαίνει να ανακαλύψεις την πηγή της νεότητας. Και η νεότητα τελειώνει όταν τελειώνει ο εγωισμός, ενώ η ωριμότητα αρχίζει όταν ζούμε για τους άλλους.
Αυτό πραγματώνει στη πόλη μας ο θεατράνθρωπος και δημιουργικότατος , Θανάσης Μαργαρίτης ο οποίος απεκδυόμενος το φετίχ του “κωμικού” στο πετσί του, στελέχωσε το τραγικό, το δραματικό για να φέρει το κοινό του στην “κάθαρση” το στοιχείο το οποίο ήταν ο αντικειμενικός σκοπός ύπαρξης του Θεάτρου στην αρχαία Ελλάδα, συνεχίζοντας την παρακαταθήκη αυτή αδιάβλητη και απρόσβλητη απο βολές και καταβολές.
Καταδικασμένος να ερμηνεύσει το μυστήριο της ζωής, ο άνθρωπος λοιπόν εφηύρε το θέατρο και αυτό δεν είναι ένας καθρέφτης, αλλά ένας μεγεθυντικός φακός για εμάς και προς εμάς.
Σας ευχαριστούμε ολόψυχα για τα ψήγματα παιδείας και πολιτισμού που μας προσφέρετε!
