Με πολλή μεγάλη χαρά φιλοξενούμε σήμερα στην εφημερίδα μας την συνέντευξη της Χριστίνας Δεμερτσίδου, γνωστής φωτογράφου που έχει φιλοξενηθεί και σε μεγάλα περιοδικά της τέχνης της, την οποία και ευχαριστούμε από καρδιάς.
- Κυρία Δεμερτσίδου, πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στη φωτογραφία; Ήταν κάτι που ονειρευόσασταν από μικρή;
Το ταξίδι μου στη φωτογραφία ξεκίνησε όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρή. Ο πατέρας μου είχε μια φωτογραφική μηχανή με την οποία απαθανάτιζε οικογενειακές στιγμές και το πιο μαγικό ήταν πως εμφάνιζε μόνος του τις φωτογραφίες. Θυμάμαι να παρατηρώ με θαυμασμό αυτή τη διαδικασία και σίγουρα εκεί γεννήθηκε το πρώτο μου ενδιαφέρον.
Λίγο αργότερα στο δημοτικό, ο παππούς μου είχε φέρει μια παλιά φωτογραφική μηχανή η οποία, στην πραγματικότητα, δεν λειτουργούσε. Παρ’ όλα αυτά, εγώ την κρατούσα σαν θησαυρό. Έπαιζα, σκηνοθετούσα στο μυαλό μου και αναζητούσα πάντα το «τέλειο» κάδρο για να κάνω το υποθετικό μου κλικ.
Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο μικρότερος αδερφός μου τη διεκδικούσε και τσακωνόμασταν, αφού κι εκείνος ήθελε να την έχει, λέγοντας πως είναι δική του. Ήταν όμως δική μου και την ήθελα πίσω! Αυτή η αστεία αλλά και γλυκιά ανάμνηση είναι καταγεγραμμένη σε οικογενειακό βίντεο, κάτι που κάνει την ανάμνηση ακόμα πιο ζωντανή.
Τώρα πια ξέρω πως δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι. Ίσως τελικά η φωτογραφία να με διάλεξε πριν καν την επιλέξω εγώ.
- Τι είναι αυτό που σας μαγεύει περισσότερο στη φωτογραφία;
Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, όμως αυτό που πραγματικά με μαγεύει στη φωτογραφία είναι πως μια εικόνα μπορεί να ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις και, πολλές φορές, να λέει ακόμη περισσότερα. Η φωτογραφία για μένα δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο, είναι πάντα μια αφήγηση.
Είναι μαγικό το πώς ένα καρέ μπορεί να χωρέσει μια ολόκληρη αφήγηση χωρίς λέξεις, να μιλήσει σιωπηλά σε εκείνον που θα σταθεί μπροστά του και να του ψιθυρίσει κάτι μοναδικό. Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο γοητευτικό στοιχείο της φωτογραφίας, το ότι αγγίζει τους ανθρώπους με έναν τρόπο σχεδόν ποιητικό.
- Θυμάστε την πρώτη φωτογραφία που τραβήξατε και νιώσατε περήφανη; Τι ήταν;
Θυμάμαι πολύ καθαρά την πρώτη φορά που ένιωσα περήφανη για μια φωτογραφία μου. Ήμουν ακόμα στο δημοτικό, ήταν Κυριακή του Πάσχα, και ενώ οι άλλοι έπαιζαν ή έκαναν δουλειές, εγώ κρατούσα μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Είχαμε φιλοξενούμενους από το εξωτερικό και μικροί-μεγάλοι έπαιζαν μήλα. Εκείνη τη στιγμή φυσούσε ένα γλυκό αεράκι και κάποιος ετοιμαζόταν να πετάξει την μπάλα. Πάτησα το κουμπί και απαθανάτισα μια σκηνή γεμάτη δράση και συναίσθημα. Η στάση του σώματος, η κίνηση, το φως, το κάδρο… όλα ήταν εκεί. Όταν εμφάνισα τη φωτογραφία, με μετέφερε αμέσως πίσω σε εκείνη τη στιγμή. Παρόλο που ήμουν παιδί και δεν είχα ακόμη εκπαιδευμένο μάτι, νιώθω πως εκείνη η εικόνα είχε κάτι το ξεχωριστό.
Αργότερα, ήρθε και η στιγμή που επιβεβαίωσε πως αυτό το βλέμμα που είχα στη φωτογραφία το έβλεπαν και οι άλλοι. Το 2017 συμμετείχα σε έναν ανοιχτό διαγωνισμό φωτογραφίας για εξώφυλλο βιβλίου. Μια φωτογραφία μου επιλέχθηκε και χρησιμοποιήθηκε τελικά στο εξώφυλλο, μια στιγμή που με έκανε να πιστέψω πως αυτό που ένιωθα μέσα μου, το έβλεπαν πια και οι άλλοι. Δεν ήταν απλώς μια προσωπική αγάπη, αλλά κάτι που είχε απήχηση. Και σε λίγες μέρες είναι η παρουσίαση ενός άλλου βιβλίο με εξώφυλλο μία φωτογραφία μου. Πρόκειται για το βιβλίου του 3ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης, το οποίο στεγάζεται στις φυλακές Διαβατών. Μπορείτε να δείτε περισσότερα για την έκδοση εδώ: https://www.apostaktirio-books.gr/product/μέσα-μου-έχει-χώρο-ελεύθερο/
Οι φίλοι και οι γνωστοί πάντα μου έλεγαν πως “βγάζω ωραίες φωτογραφίες”, όμως ήμουν αυτοδίδακτη. Το 2022, μετά από παρότρυνση της φίλης μου Ερατώς, παρακολούθησα για πρώτη φορά κάποια μαθήματα φωτογραφίας. Τρία χρόνια αργότερα, πριν από λίγες εβδομάδες, μια φωτογραφία μου επιλέχθηκε για το εξώφυλλο του περιοδικού Φωτογράφος.
- Η Πιερία έχει μοναδικά τοπία – από τον Όλυμπο μέχρι τη θάλασσα. Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος για φωτογράφιση και γιατί;
Η Πιερία πραγματικά είναι ένας μικρός παράδεισος για τους φωτογράφους, με τον Όλυμπο, τη θάλασσα, την ιστορία και την πόλη να συνυπάρχουν αρμονικά. Αν και κατά βάση είμαι άνθρωπος του βουνού, αγαπώ ιδιαίτερα τον συνδυασμό του βουνού με τη θάλασσα. Συχνά ξεκινώ τις φωτογραφικές μου εξορμήσεις από τις πλαγιές του Ολύμπου, με την ομίχλη και το φως να δημιουργούν ένα σχεδόν κινηματογραφικό, moody σκηνικό, και καταλήγω στη θάλασσα, όπου όλα αλλάζουν… το φως, τα χρώματα, η διάθεση.
Μέσα στην ίδια μέρα μπορεί να φωτογραφίσω τον Όλυμπο, να περάσω από το αρχαιολογικό πάρκο του Δίου (με την ξεχωριστή του ενέργεια) και να καταλήξω σε μια παραλία της Πιερίας, όπου ειδικά το καλοκαίρι με συναρπάζουν οι αυθόρμητες στιγμές με τουρίστες που απολαμβάνουν τις διακοπές τους. Γέλια, παιχνίδια, χαλάρωση. Και φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω και την πόλη μας. Το urban στοιχείο με ενδιαφέρει πολύ, θα ήθελα ιδανικά να φωτογραφίζω στιγμιότυπα στην πόλη κάθε μέρα. Εκεί κρύβονται μικρές ιστορίες που έχουν τόση δύναμη.
Οπότε… αγαπημένο μέρος; Δεν είναι ένα. Είναι αυτό το μαγικό ταξίδι μέσα στη μέρα, από την κορυφή ως τη θάλασσα και πίσω στην καρδιά της πόλης. Αν ποτέ τρακάρω, θα είναι γιατί θα με έχουν συνεπάρει τα σύννεφα που αγκαλιάζουν τον Όλυμπο. Αγαπάω…
- Πώς επηρεάζει ο τόπος σας το έργο σας; Θεωρείτε ότι η τοπική ταυτότητα “βγαίνει” στις φωτογραφίες σας;
Η τοπική ταυτότητα βγαίνει πολύ έντονα στις φωτογραφίες μου, ίσως γιατί βγαίνει αυθόρμητα από μέσα μου. Έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό, έχω φωτογραφίσει και σε άλλους τόπους, όμως συνειδητά μέσα μου, έχω δώσει χώρο και χρόνο στο να προβάλλω με τον δικό μου τρόπο τον τόπο μας, την Πιερία που τόσο αγαπώ. Ακούω άλλους φωτογράφους να λένε “Ε, τη φωτογραφίσαμε, πόσο πια;” και κάποιοι μου λένε «ανοιχτά» πως ίσως κουράζω. Όμως εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η Πιερία είναι το καταφύγιο μου. Είναι η έμπνευση μου, ο τρόπος μου να ανασαίνω μέσα από τις εικόνες της.
Με επηρεάζει βαθιά αυτός ο τόπος. Η φύση του, η ιστορία του, οι άνθρωποι του, το φως του. Και πολλές φορές, όταν ακούω ανθρώπους να μιλούν αρνητικά ή αδιάφορα για τον τόπο μας, νιώθω την ανάγκη να τους πω: «Μακάρι να μπορούσατε να τον δείτε μέσα από τα δικά μου μάτια». Ελπίζω μέσα από τις εικόνες μου να καταφέρω κάτι από αυτό, να μεταδώσω την αγάπη που νιώθω για αυτή τη γη. Και αν, μέσα από τις φωτογραφίες μου, έστω και ένας άνθρωπος αγαπήσει λίγο περισσότερο αυτόν τον τόπο, τότε νιώθω πως έχω πετύχει κάτι πολύ σημαντικό.
- Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχετε καταγράψει ως φωτογράφος;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία μόνο στιγμή. Η φωτογραφία, για μένα, είναι μια βαθιά συναισθηματική υπόθεση, κάθε κλικ κουβαλάει μια μικρή ιστορία, ένα κομμάτι καρδιάς. Ίσως να ακούγεται υπερβολικό (ειδικά για όσους κουράζονται από τον όγκο υλικού που μοιράζομαι σχεδόν καθημερινά). Όμως αυτή είναι η αλήθειά μου.
Έχω φωτογραφίσει τους παππούδες μου (μια εικόνα γεμάτη αγάπη και απλότητα). Τη φίλη μου Ρένα, λίγες εβδομάδες πριν γεννήσει, με όλο το φως της μητρότητας στο βλέμμα της. Και τη φίλη μου Ερατώ, ολοκληρωτικά δοσμένη σε μια παράσταση χορού, να χορεύει με τρόπο που ένιωσα πως όλη της η ψυχή εκφραζόταν μέσα από την κίνηση. Τη μία από τις βαφτιστήρες μου, χέρι χέρι με το άλλο της μισό (μια εικόνα αγνής αγάπης). Τον αδερφό μου τη στιγμή που έγινε νονός, γεμάτος συγκίνηση. Τον ανιψιό μου σε κάθε μικρή ή μεγάλη του στιγμή, γιατί κάθε του χαμόγελο είναι για μένα ένας μικρός θησαυρός.
Αυτές οι στιγμές δεν είναι απλώς φωτογραφίες. Είναι άνθρωποι που αγαπώ, συναισθήματα που έζησα, και κομμάτια του εαυτού μου. Και νομίζω πως εκεί κρύβεται και η ουσία της φωτογραφίας: στο να κρατάς για πάντα ό,τι δεν μπορεί να μείνει.
- Τι σας εμπνέει για να δημιουργήσετε κάτι διαφορετικό σε κάθε φωτογράφιση;
Το βλέμμα μου στον κόσμο είναι καλειδοσκοπικό. Δεν περιορίζεται σε μία οπτική… αλλάζει, εξελίσσεται και μεταμορφώνεται ανάλογα με το φως, τους ανθρώπους, τη διάθεση. Είμαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα και δεν μπορώ ούτε θέλω να περιοριστώ σε ένα μόνο είδος. Με εμπνέουν οι άνθρωποι, οι στιγμές, τα συναισθήματα, ακόμα και μια απλή σκιά στον δρόμο.
Αγαπώ τη street φωτογραφία γιατί είναι αυθόρμητη και γεμάτη αλήθεια. Αγαπώ τα πορτρέτα και τις σκηνοθετημένες λήψεις γιατί μου δίνουν χώρο να χτίσω ιστορίες. Τα τοπία, η φύση, το φωτορεπορτάζ, οι τουριστικές και καλλιτεχνικές εικόνες… όλα έχουν θέση στον φακό μου. Κάθε φωτογράφιση είναι μια ευκαιρία να δω τον κόσμο αλλιώς και να εκφραστώ με νέο τρόπο.
Σίγουρα αγαπώ το χρώμα, μου δίνει ένταση, ζωή, συναίσθημα. Όμως θα δείτε και ασπρόμαυρες εικόνες μου, όταν το συναίσθημα “ζητάει” σιωπή. Όλο αυτό, αυτή η ποικιλία, είναι και η ταυτότητα μου. Δεν μένω κάπου. Στο προφίλ μου χωρούν όλες οι πτυχές μου, γιατί έτσι βλέπω τον κόσμο: πολύπλευρο, απρόβλεπτο και αληθινό.
- Ακολουθείτε κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφία ή αισθητική στη δουλειά σας;
Αυτό που ακολουθώ πάντα στη φωτογραφία είναι ο σεβασμός προς το πρόσωπο που φωτογραφίζω. Δεν προσεγγίζω ποτέ κάποιον απλώς ως “θέμα”. Θέλω να τον δω, να τον νιώσω, να συνδεθώ μαζί του. Πολλές φορές μου λένε: «Στη φωτογραφία είμαι πιο όμορφη!» και τότε θυμάμαι μια φράση που είχε πει ένας φωτογράφος και με εκφράζει απόλυτα: «Η φωτογένεια είναι η χημεία ανάμεσα στον φωτογράφο και το άτομο που έχει μπροστά του.» Για μένα, αυτό είναι το παν. Αν δεν υπάρχει αυτή η χημεία, αν δεν υπάρξει αυτό το “κλικ” ανάμεσα σε μένα και το άλλο πρόσωπο (το βλέμμα, η εμπιστοσύνη, η άνεση), τότε δεν μπορώ να φωτογραφίσω με την καρδιά μου. Η αισθητική μου χτίζεται γύρω από αυτή τη σύνδεση. Γι’ αυτό κάθε φωτογραφία είναι διαφορετική, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, και κάθε σχέση που χτίζουμε, ξεχωριστή.
Αισθητικά, με έλκει πολύ το αφαιρετικό στοιχείο. Λατρεύω τις “ελλείψεις”, αυτό που δεν φαίνεται αλλά υπονοείται. Ακόμα και στα πορτρέτα, συχνά επιλέγω να εστιάζω μόνο στη μία πλευρά του προσώπου, αφήνοντας την άλλη στο σκοτάδι ή εκτός κάδρου. Αυτό δημιουργεί μυστήριο, προσθέτει βάθος και αφήνει τον θεατή να “συμπληρώσει” την εικόνα. Μου αρέσει να αφήνω χώρο στη φαντασία, να μην τα λέω όλα, αλλά να υπονοώ αρκετά… Να αφήσεις τον θεατή να σταθεί λίγο παραπάνω και να αισθανθεί.
- Πώς βλέπετε τη φωτογραφία: ως τέχνη, επάγγελμα, έκφραση; Ή όλα μαζί;
Θα ξεκινήσω από το επαγγελματικό κομμάτι, γιατί η φωτογραφία με οδήγησε εκεί με φυσικό τρόπο, χωρίς να το επιδιώξω συνειδητά. Δεν είχα στόχο να εργαστώ ως φωτογράφος. Όμως ξεκίνησαν να έρχονται συνεργασίες και, σταδιακά, προχώρησα και επαγγελματικά, με έναρξη, φυσικά, και όλες τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται. Παρ’ όλα αυτά, για μένα η φωτογραφία δεν θα είναι ποτέ απλώς μια δουλειά. Είναι πρωτίστως έκφραση, τέχνη, τρόπος να βλέπω και να αφηγούμαι ιστορίες. Αν με ρωτήσεις τι είμαι, θα σου πω “storyteller”. Και η φωτογραφία είναι μόνο ένα απο τα «εργαλείο» μου.
- Πόσο σημαντικό θεωρείτε το προσωπικό στιλ σε έναν φωτογράφο;
Πιστεύω πως είσαι πραγματικά φωτογράφος όταν έχεις βρει το προσωπικό σου στιλ. Μέχρι να συμβεί αυτό, πειραματίζεσαι, δοκιμάζεις, προσπαθείς… και αυτό είναι απόλυτα θεμιτό και αναγκαίο. Δεν αρνούμαι σε κανέναν το δικαίωμα να εκφράζεται μέσα από τη φωτογραφία, ακόμα κι αν δεν έχει ακόμα καταλήξει στο δικό του στιλ. Η ουσία είναι να έχεις διάθεση να εξελιχθείς, να βελτιώνεσαι, να ψάχνεις. Βλέπω τον εαυτό μου να βελτιώνεται και χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Κάθε μικρό βήμα με γεμίζει ενθουσιασμό και με κάνει να αγαπώ ακόμα περισσότερο αυτό το ταξίδι.
Προσωπικά, θεωρώ ότι το προσωπικό στιλ είναι σημαντικό, αλλά ακόμα πιο καθοριστική είναι η αισθητική. Γιατί μπορεί κάποιος να έχει ένα ξεχωριστό στιλ, αλλά αν λείπει η αισθητική (εκείνη η εσωτερική “πυξίδα” που σου δείχνει τι αξίζει να αποτυπωθεί και πώς), τότε είναι δύσκολο να σταθεί δημιουργικά. Η αισθητική είναι που δίνει διάρκεια και ψυχή στο έργο ενός φωτογράφου. Και προσωπικά θαυμάζω «μικρούς» φωτογράφους που το κουβαλούν αυτό έμφυτα, σαν να γεννήθηκαν με τη ματιά που βλέπει τόσο διαφορετικά. Η αισθητική ενός φωτογράφου είναι, κατά τη γνώμη μου, το βαθύτερο κομμάτι της ταυτότητας του. Είναι αυτό που δεν διδάσκεται εύκολα, γιατί είναι τρόπος σκέψης, τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Δεν έχει να κάνει μόνο με το σωστό φως ή το όμορφο κάδρο, έχει να κάνει με το τι επιλέγεις να δείξεις, πώς το νιώθεις και τι αφήνεις να φανεί.
Η αισθητική δεν είναι απλώς τεχνική, είναι ευαισθησία, είναι γούστο, είναι εσωτερική αρμονία. Είναι το βλέμμα που ξεχωρίζει μια στιγμή ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες και τη μετατρέπει σε εικόνα με νόημα. Και συχνά δεν φαίνεται μόνο στο “θέμα” αλλά και στις λεπτομέρειες: στη χρωματική παλέτα, στη σύνθεση, ακόμα και στο τι δεν βάζεις μέσα στο κάδρο.
Εμένα, για παράδειγμα, με εκφράζει το αφαιρετικό στοιχείο, μου αρέσουν οι ελλείψεις και αυτή η επιλογή είναι κομμάτι της αισθητικής μου. Εν τέλει, το προσωπικό στιλ μπορεί να σε κάνει αναγνωρίσιμο. Αλλά η αισθητική είναι αυτή που σε κάνει ουσιαστικό. Γιατί είναι αυτή που αγγίζει τους άλλους, ακόμα κι αν δεν ξέρουν “γιατί” τους άγγιξε. Έχει αυτό το κάτι.
- Αν μπορούσατε να φωτογραφίσετε οπουδήποτε στον κόσμο, πού θα ήταν και γιατί;
Η αλήθεια είναι πως από μικρή ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και να φωτογραφίσω όσο περισσότερα μπορώ. Τα ταξίδια με εμπνέουν… νέες κουλτούρες, πρόσωπα, χρώματα. Αν μπορούσα, θα ήθελα να βρεθώ σε κάθε γωνιά του κόσμου με μια μηχανή στο χέρι.
Κι όμως, όσο κι αν με μαγεύει η ιδέα αυτή, δεν θα άλλαζα με τίποτα τον τόπο μου. Η Πιερία έχει κάτι βαθιά δικό μου. Κάθε φορά που φωτογραφίζω εδώ, νιώθω πως βάζω ένα μικρό λιθαράκι στο να φανεί αυτός ο τόπος όπως τον βλέπω εγώ… με αγάπη, με ευαισθησία, με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Οπότε ναι, ονειρεύομαι να φωτογραφίσω τον κόσμο… αλλά θέλω πάντα να κουβαλώ μαζί μου τον “δικό μου κόσμο”. Να δίνω το δικό μου στίγμα, έστω και μικρό, με κάθε κλικ…ξεκινώντας από εδώ, τον τόπο που με καθόρισε.
- Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί από την Πιερία που θέλει να ξεκινήσει τη φωτογραφία;
Αν ένα νέο παιδί από την Πιερία ήθελε να ξεκινήσει τη φωτογραφία, η πρώτη μου σκέψη είναι να του πω: Έλα να με βρεις. Να πιούμε έναν καφέ, να μιλήσουμε, και να του πω όσα λίγα έχω μάθει μέχρι τώρα, ως άνθρωπος που αγαπά βαθιά αυτό που κάνει.
Η φωτογραφία είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, δεν χρειάζεσαι τεχνική αρτιότητα στην αρχή. Χρειάζεσαι μάτια που βλέπουν λίγο πιο βαθιά και καρδιά που θέλει να εκφραστεί. Και κυρίως, χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου που θα σε εμπνεύσουν και θα σε ενθαρρύνουν.
Οπότε ναι – ξεκίνα. Πειραματίσου. Και μην φοβηθείς να ζητήσεις βοήθεια. Αν οι εικόνες σου έχουν κάτι να πουν και αξίζει να τις αφήσεις να μιλήσουν.
Όσοι με ξέρουν θα σας πουν πως η Χριστίνα είναι παντού. Πάντα εκεί, με όσους έχουν κάτι να πουν, με όσους ψάχνουν τρόπο να εκφραστούν, με όσους έχουν μέσα τους τη σπίθα της δημιουργίας. Τα “κυνηγάω” κάτι τέτοια άτομα σαν να είμαι κυνηγός ταλέντων. Γιατί όταν βλέπω φλόγα, ενθουσιασμό και αυθεντικότητα, δεν μπορώ να μην την υποστηρίξω. Θέλω να είμαι εκεί, δίπλα τους, για να τους πω “συνέχισε”. Όπως θα ήθελα να είναι κι εμένα κάποιος, όταν ξεκινούσα.
- Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχετε μάθει μέσα από τη φωτογραφία;
Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα μέσα από τη φωτογραφία ή μάλλον αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ότι δεν χρειάζεται κάθε όμορφη στιγμή να γίνει φωτογραφία. Όσο κι αν αγαπώ το “τέλειο κάδρο”, όσο κι αν νιώθω πως είμαι στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή… είναι απόλυτα εντάξει να μην πατήσω το κουμπί. Να μείνω απλώς εκεί, παρούσα, και να απολαύσω τη στιγμή με γυμνό μάτι. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε φωτοεξορμήσεις με φίλους φωτογράφους και αντί να φωτογραφίζω, απλώς να παρακολουθώ, να νιώθω, να ζω τη στιγμή και κάποιες φορές στα «γεράματα» να ποζάρω.
- Γιατί δε φωτογραφίζεις σήμερα εσύ;
- Μα θα έχω τα δικά σου κλικ, απαντάω
- Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον; Υπάρχουν νέες δουλειές, πρότζεκτ ή εκθέσεις στα σκαριά;
Αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα και νιώθω ευγνωμοσύνη! Σήμερα το απόγευμα στις 8 μ.μ. έχουμε τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας “Joyful Moments”, και είναι μεγάλη χαρά να συμμετέχω σε αυτή τη γιορτή της χαράς και του αυθορμητισμού.
Από τις 25 Ιουλίου, θα συμμετέχουμε και στο Φεστιβάλ Ολύμπου με τον Σύλλογο Εικαστικών Καλλιτεχνών Πιερίας, έναν θεσμό που αγαπώ και στηρίζω σταθερά.
Παράλληλα, η έκθεση φωτογραφίας “Φωτιά, Νερό, Γη, Αέρας” της Εστίας Πιερίδων Μουσών και της φωτογραφικής ομάδας Ίριδα, ετοιμάζεται να “ταξιδέψει” σε νέο χώρο! Οπότε stay tuned…
Αυτά είναι μόνο τα άμεσα… έρχονται πολλά ακόμα, φωτογραφικά και όχι μόνο. Μένω ανήσυχη, δημιουργική και έτοιμη να μοιραστώ νέα κομμάτια του εαυτού μου.
