Μια ξεχωριστή βραδιά μνήμης και παράδοσης έζησε η Νέα Έφεσος, με την αναβίωση του Εθίμου της Τσουκνίδας, στην ιστορική πλατεία “Το Στουπί” – εκεί όπου η καρδιά της κοινότητας χτυπά δυνατά σε κάθε γιορτή, κάθε ανάμνηση, κάθε τι που ενώνει το χθες με το σήμερα.
Το έθιμο αυτό, βαθιά ριζωμένο στη συλλογική μνήμη του τόπου μας, μας μεταφέρει πίσω σε δύσκολες εποχές, τότε που οι Τούρκοι επόπτευαν το χωριό και κάθε προσπάθεια για συνεννόηση και αγώνα κρυβόταν πίσω από σιωπές και βλέμματα.
Οι Έλληνες, ευρηματικοί και αποφασισμένοι, βρήκαν τον δικό τους τρόπο να επικοινωνούν: μέσα από τον χορό, το τραγούδι και ένα φαινομενικά αθώο παιχνίδι με… τσουκνίδες.
Σύμφωνα με την παράδοση, η μεγαλύτερη γυναίκα του χωριού κρατούσε στα χέρια της μια τσουκνίδα και χτυπούσε ελαφρά άνδρες και γυναίκες που συμμετείχαν στη χορευτική διαδικασία.
Για τους κατακτητές, επρόκειτο για ένα παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, όμως, κάθε “χτύπημα” και κάθε κίνηση έκρυβε έναν μυστικό διάλογο, μια ανταλλαγή πληροφοριών, ένα μήνυμα ελπίδας και αντίστασης.
Στη φετινή εκδήλωση ακούστηκαν παραδοσιακά τραγούδια όπως: «Μεγάλη Πέμπτη σήμανε, Παρασκευή όλη μέρα» «Της Χαϊνως το παιδί Πασχαλιά γνωρίζεται» Οι χοροί αποδόθηκαν με τη ζωντανή συνοδεία γκάιντας, αποτυπώνοντας με αυθεντικότητα τον παλμό της παράδοσης και τη συναισθηματική δύναμη του εθίμου.
Την επιμέλεια του χορευτικού είχε η χοροδιδάσκαλος κ. Ματίνα Κοτίνη, ενώ τις συγκινητικές ερμηνείες των τραγουδιών χάρισαν με μεράκι και αγάπη για τον τόπο οι κυρίες του συλλόγου: Η Παρασκευή Βασιλείου και Ελένη Δασοπούλου.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: Ο Πρόεδρος της Κοινότητας Νέας Εφέσου, κ. Δημήτρης Κατρατζής, Ο Αντιδήμαρχος Δίου-Ολύμπου, κ. Αθανάσιος Καλαϊτζής,
Και οι ιερείς του χωριού, οι οποίοι ευλόγησαν και στήριξαν την εκδήλωση με τη διακριτική αλλά ουσιαστική παρουσία τους: Πατήρ Νικόλαος Δασιόπουλος, Πατήρ Δημήτριος Ζορμπάς.
Η παρουσία πλήθους κόσμου ανέδειξε για ακόμη μία φορά τη βαθιά σύνδεση των κατοίκων με την ιστορία και την παράδοσή τους. Η βραδιά αυτή υπενθύμισε πως η παράδοση δεν είναι απλώς ένα πέρασμα στο παρελθόν, αλλά ένας ζωντανός δεσμός που ενώνει γενιές, δυναμώνει τις ρίζες μας και μας διδάσκει ότι ακόμη και μέσα από τον χορό μπορεί να γεννηθεί ελπίδα, μνήμη και αντίσταση.
