Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη,
Μια νέα, ένας νέος, το παιδί μου, το παιδί σου, τα παιδιά μας, με θυσίες, κόπους, άγχος κι αγωνία πετυχαίνουν τον πολυπόθητο στόχο της εισαγωγής στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Μέχρι να γίνει η εγγραφή, να αποκτήσουν ακαδημαϊκή ταυτότητα, να δηλώσουν και να παρακολουθήσουν τα μαθήματα φτάνει η εξεταστική περίοδος χωρίς να λάβουν και να καταλάβουν το γνωστικό αντικείμενο του εξαμήνου. Κι ενώ προετοιμάζονται κι οργανώνουν το πρόγραμμα για τις εξετάσεις, η επίσημη πολιτεία θέτει προς συζήτηση και κατόπιν προς ψήφιση το επίμαχο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι φοιτητές αντιδρούν και προσέρχονται σε καταλήψεις. Ο σχεδιασμός, η οργάνωση, το πρόγραμμα και ο στόχος για την απόκτηση του πτυχίου μεταβάλλονται και σε πολλές περιπτώσεις, άλλοτε χάνεται το εξάμηνο και άλλοτε η εξεταστική.
Είναι λογικό να έρχεται προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο την περίοδο των εξετάσεων; Και το υπουργείο θα απαντήσει. Είναι λογικό η αντίδραση να εκφράζεται με κλείσιμο των σχολών;
Ένας απλός, άσχετος πολίτης αναρωτιέται. Είναι λογικό σε ένα σχολείο να υπάρχει σε τρία, τέσσερα τμήματα κενό φιλόλογου, φυσικού, μαθηματικού ή άλλης ειδικότητας για πάνω από δυο μήνες και να μην προβληματίζεται κανείς γιατί καθιερώθηκε η σιγουριά του φροντιστηρίου, την ώρα που χιλιάδες αδιόριστοι εργάζονται σε άσχετα επαγγέλματα;
Είναι δυνατόν ο καθημερινός βομβαρδισμός με email και η περιβόητη, κουραστική επιμόρφωση να αγχώνουν και να αποσπούν τον εκπαιδευτικό από τον ουσιαστικό ρόλο του μέσα στην τάξη μαζί με τους μαθητές του;
Είναι λογικές οι τιμές των ενοικίων για να σπουδάσει ένας φοιτητής;
Είναι λογικό οι αποφάσεις των «μορφωμένων», «εκπαιδευμένων», «ειδικών», αξιολογημένων και έμπειρων επιστημόνων να διαμορφώνουν μια εκπαιδευτική διαδικασία ανάρμοστη με τα πραγματικά προβλήματα και την ουσία της μόρφωσης και της γνώσης;
Όπως δεν υπάρχει και λογική να ζητάς το δίκιο σου καταστρέφοντας, κατά τη διάρκεια της κατάληψης, την περιουσία που πληρώνεις ως φορολογούμενος για να σπουδάσεις, για να προχωρήσεις μπροστά.
Διαχρονικά γίνεται λόγος για τομές, μεταρρυθμίσεις κι αλλαγές στην παιδεία. Τίποτα δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ αν δε μεταβληθεί η νοοτροπία μας. Αν δεν χαραχτεί μια εθνική, μακροχρόνια, κοινή πολιτική μακριά από κομματικές σημαίες και διχασμούς, σοβαροί τομείς της ζωής μας, όπως η παιδεία και η υγεία, θα ασθενούν για χρόνια χωρίς να θεραπεύονται ποτέ.
Όπως κι αν δεν ψηφιστεί ένα ουσιαστικό νομοσχέδιο για να αντιμετωπιστεί η υπογεννητικότητα της χώρας, σε λίγα χρόνια δεν θα μιλάμε για παιδεία, για μόρφωση και γνώση γιατί δεν θα υπάρχουν παιδιά να μεγαλώνουν και να δίνουν ελπίδα σε μια γερασμένη Ελλάδα που έχει αφεθεί στην τύχη της.
Διαθέτουμε αξιόλογους δασκάλους, καθηγητές, επιστήμονες που σπούδασαν στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια. Επιβάλλεται να αξιοποιηθούν από κατάλληλους, ανεξάρτητους διοικητές που θα διαθέτουν την ακεραιότητα του Καποδίστρια, αρκεί να μην τους «δολοφονήσουμε» κι αυτούς.
