Είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε ένα καθαρά Αθηνοκεντρικό σύστημα για τους ανθρώπους της Περιφέρειας που για να ξεχωρίσουν για τη δουλειά τους θα πρέπει να βρίσκονται δίπλα στα κέντρα αποφάσεων.
Σήμερα φιλοξενούμε στην εφημερίδα μας, έναν τέτοιο άνθρωπο, μια νέα κοπέλα που διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία.
Πρόκειται για την Μαρία Τσαρούχα, από την Λεπτοκαρυά, η οποία αποφάσισε να μας ανοίξει την καρδιά της σε μια υπέροχη συνέντευξη, την οποία “ντύσαμε” και με φωτογραφίες τόσο δικές της όσο και από τα γυρίσματα της ταινίας την οποία σκηνοθετεί.
-
Μαρία, πες μας λίγα λόγια για σένα, (πόσων χρονών είσαι, ποιοι οι γονείς σου, ποιο σχολείο τέλειωσες, που ζεις τώρα.
Κυρία Ζαβρίδου, αρχικά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση σας στην εφημερίδα της πόλης μας. Είναι χαρά και ιδιαίτερη τιμή να σας μιλήσω για το φετινό δημιούργημά μου. Γι’ αυτό, πριν μπούμε εντός του θέματος, θα αρχίσω με ένα σύντομο βιογραφικό μου.
Ονομάζομαι Τσαρούχα Μαρία. Το καλλιτεχνικό μου είναι ‘Μαλένα’. Είμαι εικοσιπέντε ετών (25). Είμαι πολίτης του νομού Πιερίας και συγκεκριμένα από Λεπτοκαρυά. Οι γονείς μου..; Ο πατέρας μου είναι ιερέας Πρωτοπρεσβύτερος του ιερού ναού ‘Αγίου Νικολάου’ της Λεπτοκαρυάς. Η μητέρα μου είναι Πολιτικός Μηχανικός. Εγώ είμαι απόφοιτη του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης. Τα έτη (2016-2018) φοίτησα στη σχολή του Ι.Ε.Κ Νοσηλευτών Γενικής Νοσηλείας του Γενικού Νοσοκομείου της πόλης μου, Κατερίνης. Παράλληλα προσέφερα εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο ‘Εκκλησιαστικό Γηροκομείο του Σβορώνου’ στην Κατερίνη και το (2019-2020) εργάσθηκα στο γηροκομείο ‘Ξενώνας Παναγία’. Παράλληλα λάμβανα κατάλληλα σεμινάρια στην ειδικότητας μου, (επιμορφώσεις, ειδικές γνώσεις, ημερίδες) και της μουσικής θεραπείας. Θα ήθελα να προσθέσω, πως ποτέ δεν αμέλησα το ταλέντο μου, στη μουσική σύνθεση, την ποίηση, και το θέατρο. Ήδη, από τα τέσσερα μου έτη ασχολούμαι ατελείωτα με τις σπουδές της μουσικής, μέχρι και σήμερα σε ωδείο και στη Βυζαντινή Μουσική. Ήμουνα για αρκετά χρόνια δασκάλα-χοράρχης της παιδικής χορωδίας της ενορίας της Λεπτοκαρυάς, κερδίζοντας το Πανελλήνιο Βραβείο του 34ου φεστιβάλ της Καρδίτσας και επαίνους από το Σύλλογο Πνευματικής Κίνησης Λεπτοκαρυάς (μουσικής και ποίησης). Για αρκετό καιρό ασχολούμουνα με το ερασιτεχνικό θέατρο της περιοχή μου. Εν κατακλείδι, κατά τα έτη (2020-2023) φοιτώ στο ‘Μητροπολιτικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης’ στο τμήμα Σκηνοθεσίας Β.Α κινηματογράφου και το αυτό το Σεπτέμβριο του (2023) αισιοδοξώ να είμαι πλέον απόφοιτη. Πρώτα ο Θεός, φυσικά…
-
Έχεις σπουδάσει, έχεις εξειδίκευση στον Κινηματογράφο ή είναι μια βαθύτερη αγάπη σου για αυτή την Τέχνη;
Το πτυχίο που θα λάβω, είναι ήδη εξειδικευμένο πάνω στον τομέα του κινηματογράφου, εν ουσία αποφοιτώ ως ‘Κινηματογραφικός Σκηνοθέτης’ αυτή την ειδικότητα θα έχω, όταν θα θέλω να βιοποριστώ. Αυτό φυσικά, δεν με αποκλείει και από άλλα μέσα όπως : τηλεόραση, θέατρο, ραδιόφωνο, παραγωγές του εσωτερικού-εξωτερικού, κλπ. Από έναν σκηνοθέτη εξάλλου, περνάνε τα πάντα (σενάριο; ήχος; μακιγιάζ; μοντάζ; διεύθυνση φωτογραφίας; ) οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί καθένας σε μια προ-μετά παραγωγική διαδικασία. Θα ήθελα να προσθέσω, πως ο κινηματογράφος, τα φώτα, οι κάμερες, η μουσική ήταν ανέκαθεν, από μικρό παιδί το όνειρό μου. Η τέχνη γενικότερα. Αλλά, τώρα που είπατε ότι έπεσα στα βαθιά, πράγματι! Διότι, καθόλη τη διάρκεια της φοίτησής μου, ειδικά στο πρώτο έτος δυσκολεύτηκα απίστευτα στον συγκεκριμένο τομέα. Πολλά μαθήματα, θεωρία, πράξη, γυρίσματα. ‘Πέσαμε’ παράλληλα, και πάνω στον κορoνοιό, που αυτό δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την πρόσβασή μας στο πανεπιστήμιο. Όπως τόσοι φοιτητές, και εμείς.
-
Είχες προϋπηρεσία στο χώρο (βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός παραγωγού) ή έπεσες κατευθείαν στα βαθιά με την σκηνοθεσία ?
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα προϋπηρεσία μήτε σαν βοηθός σκηνοθέτη, ούτε σαν βοηθός παραγωγού κλπ. Είναι αυτό που σας ανέφερα πριν. Έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Όταν αποφάσισα να πάω στη σχολή και να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, δεν είχα ιδέα τι δυσκολίες με περίμεναν στην πορεία. Από ανταγωνισμό; Ζήλεια; Κακία; μέχρι απάθεια, μέχρι χίλια δυο. Μετά σκέφτηκα ότι μόνο καλό μπορεί να επιφέρει αυτό. Από τη μια, μπορεί όντως, να μοιάζει δύσκολο το να σε ‘ρίχνουν’ οι καθηγητές στα βαθιά και να πρέπει μόνος σου να κουνήσεις τα χέρια σου και να κολυμπήσεις προκειμένου να πιάσεις στεριά, βρίσκοντας ηθοποιούς, συνεργείο, χώρο για γυρίσματα . Από την άλλη όμως, εκεί καταλαβαίνεις και όταν βγεις στη ζωή πως πρέπει να κινηθείς. Όταν κάνουμε κάτι μόνοι μας, το εκτιμούμε στο τέλος περισσότερο. Άλλοι λένε το γνωστό ρητό ‘ Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό’ για εμένα ισχύει το αντίθετο. Γιατί, όπως λέω και εγώ για να φτάσεις στο φως, πρέπει πρώτα να πάρεις φόρα από την κόλαση. Το ψηλά, θέλει και ωριμότητα. Ταπείνωση. Υπομονή. Σταθερότητα. Δουλειά με τον εαυτό μας. Χαμηλά το κεφάλι και ψηλότερα ο πήχης.
-
Γιατί Κινηματογράφο και όχι τηλεόραση που είναι ένα πιο εύπεπτο μέσο;
Γιατί μου αρέσουν τα δύσκολα. Εκείνα που κατακτώνται, με θυσία και πολύ κόπο. Και ας οδύρεσαι που και που. Είναι άλλη η αίσθηση του κινηματογράφου. Πηγαίνεις σε μια ταινία, και τα φώτα σβήνουν σιγά-σιγά, αυτό σου προκαλεί μια ανυπομονησία, μια αγωνία, για το τι έπεται. Έπειτα, έχεις μια γιγάντια οθόνη μπροστά σου που σου προκαλεί δέος. Η μουσική και ο ήχος τραντάζουν μέσα σου, και προκαλούν απανωτά συναισθήματα. Επίσης, ο κινηματογράφος δεν σε διακόπτει για να βάλει διαφημίσεις. Σε μια ταινία του κινηματογράφου, δεν πιάνεις το κινητό στα χέρια όπως κάνεις με την τηλεόραση επειδή βαριέσαι διότι, αφοσιώνεσαι σε αυτό που έχεις επιλέξει να δεις. Νομίζω, πως ο κινηματογράφος, είναι ψυχοθεραπεία. Σε κάνει να βλέπεις μια ταινία και να λες όπως κάνω εγώ αυθόρμητα ‘Πάμε στοίχημα, αυτός, τη σκότωσε, να ξέρεις!’ Σε βάζει δηλαδή, μέσα στην πλοκή του σεναρίου. Μπαίνεις σε σκέψεις. Ψάχνεσαι συνεχώς. Μπορεί να ταυτιστείς με έναν χαρακτήρα που θα έχει με εσένα παρόμοια συναισθηματική κατάσταση και βλέποντάς κάτι παρόμοιο πάνω σε κάποιον, να βρεις και τη λύση πάνω σε κάτι που ταλαιπωρεί εσένα. Αυτά θαρρώ…
-
Με ποιο project ασχολείσαι τώρα ? Πες μας τι πραγματεύεται, πότε να περιμένουμε να δούμε κάποιες σκηνές;
Το φετινό μου project-πτυχιακή ονομάζεται ‘Hourglass Senses’ μεταφραζόμενο και ως ‘Καθρέπτης Αισθήσεων’. Θα σας δώσω μια σύντομη περίληψη του τι ακριβώς πραγματεύεται, η συγκεκριμένη ιστορία.
Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ταινία που συνδυάζει στοιχεία ετεροβιογραφίας με δραματουργική εξέλιξη, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης ρεαλιστική και αισθησιακή. Η ιστορία αναλύει τα συναισθήματα που βιώνει ένας νεαρός φοιτητής, ο Άρης, ετών εικοσιπέντε (25) υπό την επήρεια ψυχολογικών- ψυχαναγκαστικών βιωμάτων και καταστάσεων. Ζει, μέσα σε ένα δυσλειτουργικό πλαίσιο, κυρίως για τον εαυτό του, και ύστερα για τους άλλους. Ο ήρωας αγωνιά και οραματίζεται να ανατρέψει «την πραγματικότητα του καθρέφτη» καθώς παλεύει να κερδίσει την αποδοχή του εαυτού του, και των υπολοίπων, μέσω της αγάπης. Έχω ήδη, ‘ανεβάσει’ στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης, ορισμένα φωτοβίντεο, και φυσικά, πριν λίγες μέρες συγκεκριμένα, στις (01/06/2023) βγήκε και το τρέιλερ της ταινίας. Από τα μέσα Ιουνίου και ύστερα πρώτα ο Θεός, ο κόσμος θα μπορεί να δει ολοκληρωμένη την ταινία και στην οθόνη του.
-
Υπάρχει κάποιος βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος σχεδιασμός σου;
Όσον αφορά το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμά μου, είναι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και να πάρω το πτυχίο μου. Τώρα.., μακροπρόθεσμα δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, ούτε και θέλω να δηλώσω κάτι που δεν ισχύει. Αυτό έρχεται με το χρόνο, και την εμπειρία..!
-
Υπάρχει θεματολογία που σε ιντριγκάρει, που επιλέγεις ?
Ναι, υπάρχει θεματολογία που να με ιντριγκάρει!, όπως πολύ σωστά το αναφέρατε. Ο κάθε σκηνοθέτης πιστεύω πως ξέρει ποιο πραγματικά είναι το είδος ταινίας όπως λέμε εμείς, που του ταιριάζει. Έχω για παράδειγμα συμφοιτητή που του αρέσουν σε τρελό βαθμό τα ψηφιακά – φαντασμαγορικά – βιντεοπαιχνίδια (CGI) δημιουργία 3D εμένα για παράδειγμα, που δεν μου αρέσει το είδος ‘επιστημονική φαντασία’ πραγματικά τον θαυμάζω, γιατί κάνει αρκετά καλά τη δουλειά του, βγάζοντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο το βλέπουμε και από τώρα στην αγορά επειδή, έχουμε ανοδική εξέλιξη στην τεχνολογία, τα παιδιά αποζητούν όλο και περισσότερα βιντεοπαιχνίδια. Οπότε, έχει πετύχει το σκοπό του. Άλλη κοπέλα προτιμά τα πιο ρομαντικά, άλλη τα πιο περιπετειώδες. Εγώ πάλι, είμαι από τους δύσκολους σκηνοθέτες. Μου αρέσει, η παρανομία! Με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό (ναρκωτικά; νοθεία; βιασμοί; παράνομες σχέσεις;) ότι έχει να κάνει με την κοινωνία μας, και το κοινωνικό σύνολο. Με τον άνθρωπο!, με μια λέξη. Μην σας φαίνεται περίεργο τόσα ακούγονται – συμβαίνουν εκεί έξω. Προσπαθώ, όχι να κρίνω αυτούς που πράττουν όλα τα παραπάνω, δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν. Αλλά, μέσα από την ανάλυση αυτού του βιώματος, θέλω να βγει η πραγματική αιτία που ωθεί τους ανθρώπους να φτάσουν μέχρι εκεί. Να φανταστείτε και καθώς περπατάω στο δρόμο, φτιάχνω συνεχώς σενάρια στο μυαλό μου λέγοντας ‘ Τι να κάνω;’ ‘Με ποιον τρόπο μπορώ να προσφέρω στο ανθρώπινο γένος;’ ‘Τι να γράψω σαν σενάριο που να έχει όφελος;’ Και φυσικά εκεί, με πιάνει άγχος! Τώρα θα μου πείτε, δεν σώζεται η κοινωνία μας από έναν, δυο, ή τρεις. Αλλά, ευελπιστώ ότι μπορώ τουλάχιστον, να βάλω ένα μικρό λιθαράκι κάθε φορά προκειμένου, να γίνεται καθημερινά ολοένα και καλύτερη. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ένα διάλογο ταινίας που μέχρι και σήμερα στοιχειώνει το μυαλό μου.
Είπε, ένα παιδί, σε έναν άνδρα που επρόκειτο να μπει στη μάχη :
‘ Το θεριό που θέλεις παλέψεις είναι το μεγαλύτερο που έχω δει, δεν θα ήθελα να το πολεμήσω (κακό).
Και ο στρατιώτης απάντησε στο νεαρό : ‘ Γι’ αυτό κανείς δεν θα θυμάται το όνομά σου.’ Νομίζω αυτό τα λέει όλα.! Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα, να φύγεις από αυτή τη ζωή αξιοπρεπώς!, και να θυμάται ο κόσμος το καλό που έκανες. Να κοιτάξουμε να είμαστε άνθρωποι προσφοράς, και όχι της ‘προσφοράς’. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…
-
Και η τελευταία κλασσική ερώτηση που γίνεται σε όλους τους σκηνοθέτες. Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει τον ηθοποιό ή ο ηθοποιός τον σκηνοθέτη ?
Ομολογώ, πως πρώτη φορά μου κάνουν τόσο ωραία ερώτηση σαν σκηνοθέτη, και σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να απαντήσω, σε κάτι που ο κόσμος μπορεί να μην το ξέρει. Και δεν οφείλει κιόλας. Δεν ‘βγάζεις’ μια ταινία για να αναδειχθείς. Μια ταινία παράγεται για να πειραματιστείς. Να ‘τριφθείς’ που λέω και εγώ. Να παρατηρήσεις τα λάθη, και τι σου αρέσει να κάνεις τελικά. Να πάρεις γνώμες. Εμείς οι άνθρωποι ξέρετε είμαστε οι περισσότεροι του ‘Φαίνεσθαι’ και όχι της λογικής – του πνεύματος. Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει ‘Να ακούμε’ ακούμε για να απαντήσουμε. Βγάζεις μια ταινία στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, και δεν κάθεσαι στο τέλος να ακούσεις τι άρεσε, και τι όχι. Σας τα λέω όλα αυτά, γιατί βαδίζουμε λάθος. Δεν είναι η τέχνη, ‘ Κάνω ότι γουστάρω’ και δε πάνε να λένε οι άλλοι. Τώρα πάνω σε αυτό που με ρωτήσατε. Ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι αλληλένδετα. Αν ο ηθοποιός, δεν μπορεί να βγάλει το αποτέλεσμα που αποζητάς εσύ ως σκηνοθέτης, πρέπει να βρεις, να σκεφτείς, εσύ τον τρόπο – κουμπί προκειμένου, να τον κάνεις να θυμηθεί αν έζησε κάτι παρόμοιο, να το επαναφέρει στη μνήμη του, και να το υλοποιήσει, ή να χρησιμοποιήσεις τα κατάλληλα παραδείγματα. Ο ηθοποιός δεν είναι ρομπότ, να του λες κάνε εκείνο, κάνε το άλλο, και να απαιτείται να το ξέρει και ας το έχει σπουδάσει, και ας παίζει ερασιτεχνικά. Ο σκηνοθέτης είναι ο καθοδηγητής των πραγμάτων. Ένας σκηνοθέτης φταίει για όλα, όχι ο ηθοποιός. Ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι μια ομάδα, τηρώντας φυσικά, ο καθένας από μέρους του, το σεβασμό, την αλληλεγγύη, και την οριακή γραμμή του άλλου. Άλλο το παίζω ανώτερος και καυχιέμαι, και άλλο είναι σέβομαι και κρατώ ένα όριο προστατεύοντας πρώτα τον άλλον και ύστερα εμένα. Όταν ‘περνάς’ τα όρια εκεί η κατάσταση συνήθως ξεφεύγει και γίνονται οι περισσότερες παρεξηγήσεις. Ακούω συνεχώς να ‘χρησιμοποιούνε’ τριγύρω μου τη λέξη ‘Ανώτερος – Κατώτερος’ σε κάτι. Τι ανώτερος και κατώτερος είναι αυτό; Απορώ γιατί υπάρχουν στο λεξιλόγιο αυτές οι λέξεις και μας τις ‘Πασάρουν’ από μικρά παιδιά και τις κάνουμε ύστερα καραμέλα…Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στο μελλοντικό μας επάγγελμα. Κανείς δεν είναι ανώτερος και κατώτερος από κανέναν. Όλοι είμαστε ίσοι. Ιεραρχία των πραγμάτων υπάρχει. Όχι αυτές οι λέξεις. Πρέπει να γίνει όπως και δήποτε διαχωρισμός των λέξεων! Να σας πω την αλήθεια, εγώ προσωπικά, δεν έχω αισθανθεί, ποτέ ανώτερη σε ένα σετ. Ακούω τις απόψεις των ηθοποιών, των συνεργατών μου, συζητάμε πως μπορούμε να το κάνουμε διαφορετικά, τι θα δώσει στην ταινία ωραιότερη όψη, καλύτερη οπτική γωνία, που λέμε εμείς. Κάνουμε τα αστεία μας στο διάλειμμα εννοείται, αυτό. Όταν όμως δουλεύω, κρατώ και την κατάλληλη αυστηρότητα. Χωρίς να είμαι τραμπούκος…! Αν ένας σας πληροφορώ έχει πρόβλημα, έχουμε όλοι. Το έζησα σε όλες μου τις ταινίες αυτό, πόσο μάλλον φέτος. Είτε σκηνοθέτης λέγεται αυτός, είτε ηθοποιός, είτε μοντέρ, είτε σκρίπτερ, είτε, είτε, είτε. Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά αν δεν λειτουργήσουμε ομαδικά, μόνο πισωγυρίσματα κάνουμε, και ύστερα βγαίνει ένταση, βγαίνει άγχος, θυμός, αντίδραση, μαλώματα και ταραχή. Οπότε, πριν σας ευχαριστήσω ξανά για την φιλοξενία σας, θα ήθελα να πω στον κόσμο ότι σκηνοθέτης είναι αυτός που λειτουργεί ομαδικά. Είμαστε ανέκαθεν, ομαδικό ας το ονομάσω, επάγγελμα. Αν όλοι λειτουργήσουν ομαλά, χωρίς εγωισμούς, και θέλω, αλλά ταπεινά, υπομονετικά, και με επιμονή, θα γίνει όπως κάθε φορά λέω το γνωστό ‘Explosion’ της ταινίας Διότι, μέσα από την καλή και ενωμένη δουλειά, αναδεικνύονται και προβιβάζονται όλοι. Το χειροκρότημα πάει σε όλους. Όχι μονάχα στον σκηνοθέτη. Ανεβαίνεις όχι για να σε δει ο κόσμος, αλλά για να δεις εσύ τι αντίκτυπο έχεις προς τα έξω. Εγώ αυτά ξέρω, και θέλω να συνεχίσω μελλοντικά να πορεύομαι.
Ευχαριστούμε θερμά την Μαρία Τσαρούχα (Music Composer/Cinema Director) για αυτή την εκ βαθέων συζήτηση και της ευχόμαστε πάντα επιτυχίες.
