Ράγισαν οι καρδιές των παριστάμενων – οικογένειας και φίλων – στην εξόδιο ακολουθία του Αντώνη Ράλλη, από τον επικήδειο του Θανάση Μπίντα.
—
Τι κι αν τις γλώσσες των Αγγέλων λαλώ, τι κι αν έχω σωρό τα πτυχία, τι κι αν η “γνώση” η ανθρώπινη υπερχειλίζει τις δεξαμενές του νου ! Η ψυχή μου σήμερα δεν μπορεί να αναμετρήσει το μυστήριο του θανάτου, δεν μπορεί να “εξηγήσει” τα τόσα ΓΙΑΤΙ που σε παρασέρνουν σε μια σκοτοδίνη θνητής ανημποριάς.
Τα σημαινόμενα δεν νοηματοδοτούν πλέον. Ρητορεύματα δεοντολογίας του εφήμερου αιωρούνται πανταχόθεν μέσα σε μια πικρή στεγανότητα. Τώρα επιβεβαιώνεται πως η ζωή σημαίνει ωδίνες, πόνους, θλίψη. Μακρόσυρτη η απογοήτευση. Ουσιώδες το υστέρημα που νιώθω σήμερα.
Έφυγε ο Αντώνης. Πέρασε τη θύρα του αναπόφευκτου. Είναι ελεύθερος από αναγκαιότητες και περιορισμούς. Αν και λαλίστατος, ένα κόμπος μου δένει θηλειά τη φωνή χωρίς διέξοδο. Η εμπειρική πραγματικότητα με προσγειώνει άβολα. Αντικρύζω την επιταχυνόμενη φθορά, τη ρευστότητα, την αστάθεια, τον αποπροσανατολισμό. Η ζωή δεν είναι πιά συλλογική προσπάθεια, αλλά ατομικό στοίχημα.
Αντώνη, ήσουν καλός, ήσουν σεμνός, ήσουν εργατικός, ήσουν φιλάνθρωπος. Αγαπούσες τον πολιτισμό και τις τέχνες. Ως Γενικός Γραμματέας στα ΟΛΥΜΠΙΑ ΕΝ ΔΙΩ πρόσφερες σιωπηλά και με συνέπεια και χωρίς εγωτική συμπεριφορά γιατί πίστευες πως πολιτισμός είναι ο θελημένος και επιδιωκόμενος τρόπος αρμονικής συνύπαρξης και εσωτερικής τάξης.
Ο Ελληνισμός, έλεγες, είναι οικουμενική πρόταση πολιτισμού και ανθρωπισμού.
Έτσι θα σε θυμόμαστε, Αντώνη.
Ελαφρύ να είναι το χώμα της Πιερικής Γης που θα σε δεχτεί.
