Του Ηλία Χρυσικού*
Ένα ερώτημα, που δεν ξέρω πόσες αράδες χρειάζονται για να απαντηθεί, καθώς συμπληρώνονται 21 ημέρες από την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων και η κατάσταση -κατά την εκτίμησή μου- μοιάζει να περιπλέκεται.
Για μία ακόμη φορά, μονοθεματικές ενότητες στα ΜΜΕ ο πόλεμος στην Ουκρανία, με “βομβαρδισμούς” που γίνονται στην “αυλή” της πατρίδας μας, δείχνοντας έναν κόσμο, διαλυμένο, φρικτό και απάνθρωπο.
Έναν κόσμο που “πληγώνει” τα παιδιά μας, που μοιάζει τόσο αποκρουστικός, με οικονομικές καταρρεύσεις, κοινωνικές αναταραχές, πανδημίες, καραντίνες, στερήσεις ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών διεκδικήσεων.
Δυστυχώς οι εξελίξεις στην Ουκρανία προοιωνίζουν μια δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, για έναν οικονομικό πόλεμο που θα πλήξει τις μικρότερες και περισσότερο εξαρτώμενες χώρες και απ΄αυτό που θα ακολουθήσει, ακόμη κι αν ο πόλεμος λήξει μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς.
Οι επιπτώσεις που αναμένονται θα είναι δραματικές, καθώς το κακό σενάριο είναι η κλιμάκωση του πολέμου, η εμπλοκή και άλλων χωρών, η βίαιη αλλαγή των συνόρων με χιλιάδες νεκρούς και ένα πρωτόγνωρο προσφυγικό κύμα.
Το καλύτερο σενάριο, -κάνουν λόγο οι αναλυτές-, για μία περίοδο Ψυχρού Πολέμου, στρατιωτικών ανταγωνισμών άνευ προηγουμένου, ισορροπία τρόμου στον πλανήτη με τα πυρηνικά ν΄ αποτελούν μόνιμη απειλή για καταστροφή του σύγχρονου πολιτισμού.
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί τι μπορούμε να πούμε τα μικρά παιδιά που περνούν την εφηβεία τους πλημμυρισμένα από εικόνες φρίκης, πολέμου, πανδημίας, νεκρών, πλήρους κατάρρευσης των οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, αβεβαιότητας για το μέλλον τους;
Άραγε, τι μπορούμε να πούμε σε ένα μεγαλύτερο παιδί που σπουδάζει και είναι έτοιμο να βγει στην αγορά εργασίας, σε μία οικονομία που εδώ και 12 χρόνια δεν μπορεί να πάρει ανάσα;
Άραγε, τι μπορούμε να πούμε και σε ποιους, που καθημερινά βλέπουμε ένα κράτος που διατηρεί όλες τις παθογένειες του παρελθόντος, όπως: Αναξιοκρατία, για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, για σκάνδαλα και στείρες πολιτικές αντιπαραθέσεις;
Άραγε, τι μπορούμε να πούμε σε εργαζόμενους που ετοιμάζονται να κάνουν οικογένεια, που δουλεύουν για 600 ευρώ και που η ακρίβεια, το άδηλο μέλλον, η σκληρή καθημερινότητα του “τσακίζουν” τα όνειρα;
Αλήθεια δεν είναι, όλες αυτές οι ανωτέρω γενιές, που καλούνται να επιβιώσουν σ΄ έναν κόσμο που δείχνει να μην έχει σταθερές ;
Αλήθεια δεν είναι, ότι αυτός ο κόσμος είναι πλήρους αβεβαιότητας, που τα τελευταία δύο χρόνια έχει γεμίσει με θανάτους, αρρώστιες, απομονώσεις, εκρήξεις κατάθλιψης, μοναξιάς και οργής;
Αλήθεια δεν είναι, ότι ζούμε σ΄ ένα κόσμο με πρωτοφανή εγκλήματα, με παντελή απουσία συναισθημάτων, με πλήρη καταρράκωση των ηθικών κανόνων, των δεσμών, της οικογένειας και της φιλίας ;
Επίσης, αλήθεια δεν είναι, ότι ζούμε μέσα στο μίσος, σε δυσανεξία στην άλλη άποψη και με τα social media να μετατρέπονται σε αρένα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ;
Και τα ερωτήματα πολλά και δραματικά: Αυτή είναι η Ελλάδα που θα ζήσουν αυτά τα παιδιά μας και θα επιβιώσουν στον κόσμο που χτίσαμε;
Τέλος το αρχικό ερώτημα του άρθρου παραμένει και θα “αιωρείται”. “Σε τι κόσμο ζούμε Θεέ μου…“, καθώς όλοι θα αναρωτιόμαστε. Μήπως όλα τέλειωσαν και όλα πάνε χαμένα.
* Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δημοσιογράφος – δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση Ν. Πιερίας 92,2 στα fm & αρθρογράφος του pierianews.gr
