Του Ηλία Χρυσικού*
Ήρθαν την παραμονή των Χριστουγέννων, δύο παιδάκια να μας πουν τα κάλαντα, -στο ραδιόφωνο- και είχαν “χαθεί” μέσα στα σκουφάκια τους και στις μάσκες τους.
Ήταν τόσο ωραίες γλυκύτατες φατσούλες που στο τέλος είπαν με μία φωνή: “Συγγνώμη που δεν τα είπαμε πολύ φωναχτά, διότι οι μάσκες μας εμποδίζουν”.
Νοιώσαμε περίεργα, ιδιοκτησία και διεύθυνση και τους δώσαμε μαζί με τα λεφτά και τα πορτοφόλια μας…
Αμ το άλλο; Σε ότι αφορά τις εορταστικές εκδηλώσεις της Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα, έγιναν θέμα για πολλές συζητήσεις αλλά εδώ μου κάθεται και το γράφω.
Πληροφορούμαι ότι πέρυσι στοίχισε το ίδιο και κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε.
Αν όμως οι διοικούντες αποφάσιζαν να κάνουν το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σε 20.000 άστεγους, πάμφτωχους & αναξιοπαθούντες, αυτό θα ήταν ίσως ένα μεγάλο βήμα για τον πολιτισμό μας.
To άλλο που σίγουρα το ακούσατε ; Χλεύασε ο κ. Μόσιαλος την Παναγία, -παραμονή Χριστουγέννων-, με μια ρατσιστική ανάρτηση που προσβάλλει όσους η αποστολή τους είναι να πείσουν.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση τον κρατά στη θέση του εκπροσώπου της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς υγείας.
Και ενώ θα έπρεπε να αναδιπλωθεί για το ατόπημά του, χθες φιλοξενούμενος στις ειδήσεις σε τηλεοπτικό σταθμό, έλεγε: “άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε”.
Bλάσφημη ανάρτηση, από παρανοϊκό και διεστραμμένο μυαλό.
Αναρωτιέμαι χρονιάρες ημέρες, πόσο σεβασμό μπορούμε να έχουμε όταν ο “επιστήμονας” Μόσιαλος, προσβάλει με σχόλιο του και με τέτοιο ανεπίτρεπτο τρόπο.
Χλευάζει την πίστη εκατομμυρίων ορθοδόξων χριστιανών.
Εν συναίσθηση μάλλον στο ναδίρ.
Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες απόψεις, που ίσως να κάνουν την διαφορά και να φέρνουν την ελπίδα. Το χρωστάμε στους προγόνους μας, σε αυτούς που χάθηκαν σε μάχες, στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας.
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε θλιβερές εποχές. Δύσκολους καιρούς, γεμάτους ανασφάλειες και αβεβαιότητες.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, είδα παιδιά να λένε τα κάλαντα, με την διακριτική παρουσία των γονέων τους.
Στην εποχή μας ήταν αδιανόητο και δεν υπήρχε περίπτωση να δεις παιδάκι που να λέει τα κάλαντα, συνοδευόμενο.
Αγρίεψε η ζωή. Δυστυχώς ο “κόμπος” έφτασε πάλι στο στομάχι μου και μεγαλώνει. Αλλά αυτό, είναι μία άλλη ιστορία.
Ευχές για όλο τον κόσμο, για όλους όσους πάσχουν, πονούν, νοσταλγούν, αγωνιούν και ξεριζώνονται.
* Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δημοσιογράφος – δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση Ν. Πιερίας 92,2 στα fm & αρθρογράφος του pierianews.gr
