Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη,
Οι λιτές γραμμές που αραδιάζω κατά καιρούς στα κείμενα μου είναι απόρροια ερεθισμάτων της καθημερινότητας. Δεν είναι τεχνητά, άψυχα κατασκευάσματα. Οι σκέψεις μου αυτή τη φορά ενεργοποιήθηκαν από την ενθάρρυνση, από τα καλά λόγια μιας γυναίκας που δοκιμάστηκε σκληρά τα τελευταία χρόνια.
«Γράφεις την γλώσσα την απλή, την κατανοητή, την καθημερινή, αυτήν που έχει συναίσθημα. Όταν σε διαβάζει κάποιος δεν νοιώθει μόνος. Ας σε πουν γραφικό, οπισθοδρομικό. Είδαμε και την εξέλιξη, την πρόοδο της κοινωνίας. Εμένα με γοητεύουν οι αναφορές σου στο παρελθόν. Σε απλές εικόνες και πράξεις. Σε πράγματα φτωχά σε μέγεθος και πολυτέλεια, μα πλούσια σε ποιότητα και βάθος. Σε μικρές στιγμές και αξίες που λατρέψαμε, που μας απογείωσαν μέχρι να προσγειωθούμε ανώμαλα στον σύγχρονο κόσμο».
Δύσκολα σήμερα οι άνθρωποι σε τιμούν. Σε μια κοινωνία απρόσωπη και ψυχρή, σε μια κοινωνία όπου η απομόνωση κι η αποξένωση κυριαρχούν, οι άνθρωποι χρειάζονται στηρίγματα. Κι αυτά τα στηρίγματα δεν είναι αποκλειστικά υλικά. Δεν είναι μόνα αυτά που λείπουν στη ζωή. Οι άνθρωποι θέλουν να εκφραστούν, να μιλήσουν, να μοιραστούν τα προβλήματα. Αναζητούν την ελπίδα, την συμπαράσταση.
Στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, του διαδικτύου και της τεχνολογικής έξαρσης κάθε θνητός ποθεί την ελευθερία της ψυχής του. Την ελευθερία από την φυλακή όλων εκείνων των δυσάρεστων ειδήσεων που εγκλωβίζουν το πνεύμα του.
Είναι πολύ σημαντικό να σε τιμούν τα καλοπροαίρετα λόγια και οι πράξεις συνανθρώπων σου.
Είναι πολύ αγνό και αληθινό να γράφεις ένα μικρό κείμενο καθαρά και μόνο για να επικοινωνήσεις με συνανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις κι αυτοί να αισθάνονται ότι τους καταλαβαίνεις, να σε θεωρούν δικό τους άνθρωπο.
Είναι εύλογη η ηθική ευφορία όταν έχεις τις ίδιες σκέψεις με τον συνομιλητή σου, τον ακροατή σου, τον αναγνώστη σου.
Όταν ανταμώνουν οι κοινές ανησυχίες, οι ίδιες σκέψεις, τα ίδια πιστεύω, τα κοινά ιδανικά, όταν δεν νοιώθεις μόνος τότε αισιοδοξείς και ελπίζεις.
