Θλιβερό καθήκον, χρέος ιερό, μας επιβάλλουν τούτα τα λίγα λόγια.
Έφυγε από κοντά μας, ένας καλός και αγαπητός συνάδελφος. Πάλεψε ο Αθανάσιος για ένα ολόκληρο μήνα περίπου. Έχασε την μάχη κι έσβησε, ακολουθώντας την κοινή ανθρώπινη μοίρα τόσο πρόωρα.
Η προσφορά του στην εκπαιδευτική κοινότητα και γενικότερα της παιδείας, αποτελεί σταθμό στην ιστορία της μεγάλης οικογένειας των εκπαιδευτικών. Εάν η απώλεια είναι συνάρτηση της προσφοράς, τότε το κενό που αφήνει ο θάνατος του Αθανασίου είναι τεράστιο.
Δεν υπήρξε απλά ένας εξαιρετικός εκπαιδευτικός και διευθυντής, υπήρξε ένας σπουδαίος παιδαγωγός, ένας δίκαιος και τίμιος Άνθρωπος (με Α κεφαλαίο).
Αθανάσιε,
Με ευλάβεια υπηρέτησες την εκπαίδευση, στην οποία τόσο πολύ αγάπησες και πίστευες. Έθεσες τις διοικητικές και διδακτικές σου ικανότητες στην υπηρεσία του κάθε σχολείου που υπηρέτησες.
Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μία φυλακή. Μας έλεγες συχνά και ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο έβρισκες λύσεις για το καλό της παιδείας και των μαθητών σου.
Η απαράμιλλη προσφορά σου, στην εκπαίδευση των πολιτών της περιοχής μας, η διάχυτη καλοσύνη που σε διέκρινε, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για την οικογένεια σου, τους συναδέλφους, τους φίλους και τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο.
Αγαπητέ Αθανάσιε,
Θα σε θυμόμαστε πάντα.
Ευχή προσωπική αλλά και όλων εκείνων που δίδαξες, η μνήμη σου να μείνει αιώνια.
Το χώμα της Πιερικής γης που θα σε σκεπάσει σε λίγο, να είναι ελαφρύ.
Αθανάσιε,
Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο.
