Αυθύπαρκτοι και Αυτενεργείς στη Ράχη Πιερίας

347

Του Θανάση Μπίντα

Παρακολούθησα πρόσφατα τις γιορτές στα “Πάτρια” της Ράχης Πιερίας και αυθόρμητα μου θύμισαν το λατινικό Ubi apes, ibi mei (όπου οι μέλισσες, εκεί το μέλι).

Ήταν πράγματι μια ηδύλογη σύναξη λαού κυριαρχούμενη από μνήμες, φωνές και εικόνες που ανασύρθηκαν από ένα βαθύτατα ελληνικό παρελθόν, ήταν μία ευκλεής υπηρεσία στην Ελλάδα.

Τα “παιδιά της Ράχης” μου υπενθύμισαν έντονα πως η Ελληνικότητα είναι η ζωντανότερη πρόταση πολιτισμού, είναι η αυτοσυνειδησία μας κόντρα στον πολιτισμικό σχετικισμό των ημερών μας.

Όταν η “Ελληνικότητα” κατάντησε διακοσμητικό στοιχείο στη χώρα μας ένα ολιγοπρόσωπο χωριό αποποιείται το προσωπείο της “προοδευτικότητας” και μιλά για την αειφορία μιας ακλόνητης πνευματικής ζωής της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας απέναντι στην ισοπεδωτική ομοιοσυμπεριφορά των πολλών.

Όταν άλλοι “πολιτισμολόγοι” σπέρνουν διαβρωτικά και διαστρεβλωτικά ζιζάνια στείρων και μηδενιστικών πεποιθήσεων τα “Πάτρια της Ράχης” φυτεύουν σπόρους γόνιμους και δημιουργικούς μιας αμετάλλαχτης πνευματικής στάσης ζωής κόντρα στη σημερινή ανατρεπτική και σαρκολατρευτική αμετροέπεια.

Η αξία της πολιτισμικής σύναξης της Ράχης έγκειται στη δυναμική που αναπτύσσει προς την κατεύθυνση της ανθρωπιστικής δημιουργίας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα της σωτηρίας μας. Αυτή είναι η αυθεντική τέχνη που διαπερνά και ξεπερνά τα ανθρώπινα.

Εύγε Ραχιώτες !

“Πιερίδων αρόται” κατά τον Πίνδαρο και “μαρτύρων αγαλλίαμα” κατά τον υμνωδό.

 

Θανάσης Μπίντας