Του Θανάση Μπίντα*
Επί τέλους ανακηρύχτηκε ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ η 2 Απριλίου και επίσημα. Η απόφαση του Δήμου Κατερίνης αποτελεί ιστορική νοημοσύνη αν όχι ιστορική δικαίωση.
Αποτελεί δυναμική και ρηξικέλευθη φτυαριά μέσα στης Ιστορίας τα χώματα και μας αποδίδει δικαιωματικά μια εύρωστη νοηματική περιουσία.
Εμβληματικός πια χώρος, οι πλαγιές των Πιερίων, με τα χωριά τους με επίκεντρο την Μηλιά, τοπόσημο της Πιερίας, της Μακεδονίας, της Ελλάδας.
Ο Δήμος Κατερίνης μέσα από την πολλά σημαίνουσα πράξη του αυτή μας ωθεί να νοιώσουμε το ρίγος της Αθανασίας, μας οδηγεί πέρα από το Επιστητό, μας οικειοποιεί το Αόρατο, το Ασύλληπτο, αιωνιοποιεί το εφήμερο.
Επειδή ο “υπερβατικός” παράγοντας είναι σήμερα άγνωστος στους ανθρώπους και μάλιστα κατατρύχεται από την εγωτική τους ιδιοτέλεια, η απόφαση του Δήμου αποτελεί ιστορικό ορόσημο και χαρακτηρίζεται από υπερνοητική γνωστική δύναμη και ελευθερόφρονη θέληση.
Δεν θα κουράσω στο σημείωμά μου αυτό με αφηγήσεις γεγονότων ιστορικής φόρτισης για τον χαλασμό της Μηλιάς τον Απρίλη του 1822. Φοβούμαι πως η γλώσσα λιτή, φτωχή και ανήμπορη θα ηχήσει πολυθόρυβη, φανφάρα, θα προσδώσει σπουδαιοφάνεια και όχι γνησιότητα στα κατορθώματα των αγωνιστών εκείνων και κυρίως στη διαχρονία της Ελληνικής κοσμοθεωρίας που εξέφραζαν.
Σήμερα αποπειράται μια αποιδεολογικοποίηση της έννοιας “Ελληνισμός”. Διαρκώς και περισσότερο ισχυροποιούνται οι δυνάμεις που μάχονται την ιδιοπροσωπία μας. Πασχίζει να μας καταπιεί η σκληρή ιστορική ροή.
Όμως, τούτος ο τόπος γεμίζει τη μνήμη μας με μια ασύνορη νοσταλγία για “κάτι” που υπάρχει και δεν το ορίζουμε. Προσπαθούμε να “αγγίξουμε” τον κόσμο εκείνων των ανθρώπων, των Λαζαίων και των παλικαριών τους που μέσα στις πυκνές και ασάλευτες νύχτες της προσμονής κρατούσαν στις φλέβες τους έναν πρωτοφανέρωτο παλμό ζωής. Μιας ζωής που από κληρονομιά βαδίζει τη μοίρα του Ήλιου.
Και είναι τόσοι πολλοί οι ανώνυμοι εκείνου δουλευτάδες της Λευτεριάς του τόπου μας που τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν ΠΟΥΘΕΝΑ. Όσο κι αν προκαλούσαν με την αντρειοσύνη τους την Ιστορία, εκείνη τους άφησε ανώνυμους. Αυτοί, όμως, την πίστευαν την Ιστορία όπως πιστεύανε και στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ.
Ευτυχώς τους “άκουσε” ο Δήμαρχος για να καταστεί αντάξιος γόνος τους, παιδί της ίδιας της γης τους. ΕΥΓΕ !!!
* Ο Θανάσης Μπίντας είναι ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Νις.
