Κυριακή της Τυρινής: Λέγεται και Τυροφάγος. Η τελευταία εβδομάδα πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, στο πλαίσιο της προπαρασκευαστικής περιόδου που έχει ξεκινήσει από το άνοιγμα του Τριωδίου την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
Από αυτή την εβδομάδα απαγορεύεται πλέον η κατανάλωση κρέατος, επιτρέπεται όμως η κατανάλωση αυγών και γαλακτοκομικών, εξ ου σε πολλές περιοχές της Ελλάδας φτιάχνονται εδέσματα που περιέχουν γάλα, τυρί και αυγά. Επίσης, είναι η τελευταία εβδομάδα των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Η εβδομάδα της Τυρινής τελειώνει την Κυριακή της Τυρινής (ή Τυροφάγου), την τελευταία μέρα δηλαδή πριν την έναρξη της Σαρακοστής (Καθαρά Δευτέρα).
Με την Κυριακή της Τυρινής, βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ανοίγεται μπροστά μας «το στάδιο των αρετών», στο οποίο ο υμνωδός της Εκκλησίας μας, μας καλεί να εισέλθουμε, «αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα». Ταυτόχρονα, στο συναξάρι της ημέρας, γίνεται μνεία της εξορίας του Αδάμ από τον Παράδεισο.
Στο Δοξαστικό του εσπερινού του Σαββάτου ο υμνωδός, μας παρουσιάζει τον Αδάμ να κάθεται απέναντι του Παραδείσου και να θρηνεί : «Εκάθισεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα και δόξης μακρυθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ’ ω Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην. Εις γην γαρ απελεύσομαι, εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, οικτίρμον, βοώ σοι. Ελέησόν με τον παραπεσόντα»
Ο Αδάμ παραβαίνοντας την εντολή της νηστείας (του να μη φάγη από το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού) εκπίπτει της χάριτος του Θεού και χάνει τον Παράδεισο, που είναι ουσιαστικά η μετά του Θεού αναστροφή και κοινωνία. Αυτή όμως η κοιωνία με τον Θεό, ήταν η ομπρέλλα που τον θωράκιζε και τον προστάτευε από τις δαιμονικές δυνάμεις. Χάνοντας αυτήν την προστασία, ο Αδάμ και η ανθρωπότητα ολόκληρη, γίνεται έρμαιο των δαιμονικών δυνάμεων.
Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα υπάρχουν τρεις δεσπόζουσες έννοιες ενός γνήσιου πνευματικού αγώνα: η συγχωρητικότητα προς τους άλλους ανθρώπους, η πραγματική νηστεία (σωματική, κυρίως δε πνευματική) και η αφιλαργυρία (δηλ. η μετάθεση του θησαυρισμού από τα υλικά στα πνευματικά αγαθά).
ekklisiaonline.gr
