Της Έφης Μπάσδρα,
Θεωρητικά τους αριθμούς τούς καταλαβαίνει ο καθένας. Άλλοι τους καταλαβαίνουν με πολύπλοκους αλγόριθμους, άλλοι μετρώντας τα δάχτυλα. Όπως και να το κάνουμε, το εκατό είναι εκατό και είναι μεγάλο νούμερο, ειδικά όταν πρόκειται για θανάτους καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες. Μια επιμονή που δεν λέει να καταλαγιάσει παρά τα αυξημένα μέτρα περιορισμών. Περιορισμών που, αντίθετα με την άνοιξη, αποτελούν μάλλον φαντασιακή πραγματικότητα γιατί όλοι είναι στους δρόμους.
Ευτυχώς που οι μεγαλύτεροι ηλικιακά κλειδαμπαρώθηκαν τρομαγμένοι στα σπίτια αλλιώς το εκατό ποιος ξέρει πού θα ‘φτανε.
Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Έλλειψη αντίληψης δηλώνει η συνεχής συζήτηση του αν θα συνφάγουμε με 9 ή 11 ή δεν ξέρω κι εγώ πόσα άτομα στο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων. Το λες και «ό,τι να ‘ναι». Ό,τι να ‘ναι είναι και η πληθώρα απόψεων, ειδικών και μη, οι παλινωδίες και οι συχνές αλλαγές στις οδηγίες για τις γιορτές των Χριστουγέννων, οι αντικρουόμενες γνώμες που συμβάλλουν στη σύγχυση και τη δυσφορία, ειδικά τώρα που η κόπωση από την πανδημία έχει βαρύνει πολύ.
Διανύουμε το δεύτερο βίαιο κύμα της πανδημίας και πλησιάζουμε με ταχύτητα τους 4.000 νεκρούς. Το ΕΣΥ βρίσκεται εδώ και καιρό στα όριά του, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί, οι ΜΕΘ το ίδιο, αφού όσες και να ανοίξουν, γεμίζουν την επόμενη στιγμή, και όλα αυτά χωρίς το δεύτερο κύμα να έχει αγγίξει την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας (17,2 θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους vs 67,5 στη Θεσσαλονίκη και 148,9 στην Πέλλα και 116,8 στην Πιερία), περιοριζόμενο σε ένα κομμάτι της Δυτικής Αττικής. Μπορεί κανείς να αναλογιστεί τι θα σημάνει για το σύστημα υγείας η αναλογία θανάτων στην Αθήνα να φτάσει στο 50 ανά 100.000; Ίσα με 3.000! Και δεν μιλάμε για το 148,9 της Πέλλας. Ποιος το αντέχει αυτό;
Η Γερμανία, με θανάτους αναλογικά ίσους με την Ελλάδα, με ένα σύστημα υγείας που δίνει χείρα βοηθείας σε πολλά κράτη, με την καλύτερη αναλογία ΜΕΘ ανά κατοίκους στον κόσμο, προχώρησε σε καθολικό lockdown για να φρενάρει το δεύτερο κύμα και να προετοιμαστεί για το τρίτο που όλοι περιμένουν. Το ίδιο και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Με τον μαζικό εμβολιασμό να μετατίθεται προς το τέλος Ιανουαρίου, κάθε παρέκκλιση προς χαλάρωση των μέτρων θα κάνει το πάθημα της Βόρειας Ελλάδας να μοιάζει με εκδρομή στο πάρκο.
Με όλα τα παραπάνω κατά νου και το γεγονός ότι ο εμβολιασμός δεν είναι «πανάκεια» και η «ελευθερία» ακόμη αργεί, η κυβέρνηση θα πρέπει να ξανασκεφτεί ανοίγματα εκκλησιών, αγορών και γενικώς ό,τι θα μπορούσε να συμβάλει σε συγχρωτισμούς, συνωστισμούς με μέγιστη διασπορά. Οι όποιοι συμβιβασμοί μπορεί να αποβούν οδυνηροί, κοστοβόροι και τελικά θανατεροί.
Το σκληρό lockdown της άνοιξης, που έσωσε ζωές παρά τη στέρηση του Πάσχα, το θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη ειδικά τώρα με τους 4.000 θανάτους. Γιατί καλύτερα να σε βρίζουν που δεν επέτρεψες τους πιστούς να εκκλησιαστούν τα Χριστούγεννα, παρά να σε βρίζουν που έχασαν γονείς, συγγενείς και κολλητούς. Τον θάνατο και την απώλεια των δικών του δεν την ξεχνάει κανείς!
Τι δεν καταλαβαίνουμε;
