Του Παναγιώτη Σαββίδη
Το λειτούργημα της δημοσιογραφίας αποτελεί ένα ιδιαίτερο επάγγελμα που δεν είναι έξω από τις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες που το περιβάλλει.
Στις σημερινές συνθήκες είναι πολλοί δημοσιογράφοι που κρατούν τους κώδικες δεοντολογίας και στα πλαίσια της ολόπλευρης ενημέρωσης δίνουν αυτή την μάχη.
Δημοσιογράφοι που γαλουχήθηκαν με το κυνήγι της έρευνας, εκφράζοντας όλες τις απόψεις, με καταγραφή γεγονότων από τον στον δρόμο, αποτελούν μια αξία, που σήμερα χρειάζονται την «περιφρούρηση» μας.
Είναι υποχρέωση να διαφυλάξουμε το δικαίωμα της ενημέρωσης, όταν σήμερα η είδηση και η άποψη λιθοβολείται, εκφράζοντας μονομερώς, από καιροσκόπους και τυχοδιώκτες που επικαλούνται την πολυφωνία μέσω «blog» και σάιτ.
Σήμερα πολλά «blog» και σάιτ μοιάζουν να είναι κέντρα τύπου κομμάτων ή οργανώσεων ή χειρότερα υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα προσώπου ή ομάδα προσώπων, εκχυδαΐζοντας την ενημέρωση με fake news, λασπολογίες και συκοφαντίες.
Προφανώς βγάζουν έτσι το ψωμί τους κάποιοι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της δημοσιογραφίας, της πολυφωνίας, της δημοκρατικής ενημέρωσης.
Πολλά από αυτά τα «blog» και σάιτ φλερτάρουν με αντιδραστικές απόψεις που τις περνάνε φιλτραρισμένα εκθειάζοντας δικτατορικά καθεστώτα όπως του Μεταξά και του Γεώργιου Παπαδόπουλου.
Επίσης αρκετά αναπαρήγαγαν αυτούσια «ειδήσεις» από το σάιτ της εγκληματικής οργάνωσης των ναζί της «χρυσής αυγής».
Εκεί που διαπρέπουν αυτά τα σάιτ και blog είναι στην ανωνυμία κειμένων από δήθεν αγανακτισμένους πολίτες (μπορεί και οι ίδιοι να γράφουν τα κείμενα ) που το περιεχόμενο τους έχει ξενοφοβικές και ρατσιστικές αναφορές ή πατριδοκάπηλες ρητορείες γεμάτο μίσος και αντικομουνισμό.
Και μάλιστα κάποια «blog» κάνουν συνεχώς τέτοιες αναρτήσεις «ανωνύμων», για να φαίνεται ότι υπάρχει μια μαζική τάση που δήθεν είναι κυρίαρχη, ώστε ύπουλα και με ψέματα, να προσανατολίσουν σε μια κατεύθυνση που επιζητούν τους αναγνώστες τους, γιατί εκεί έχουν οικονομικοπολιτικό συμφέρον.
Αυτά τα «blog» και σάιτ τα έχουμε δει πολλές φορές να παίζουν και τον ρόλο του οργανωτή σε ξενοφοβικές εκδηλώσεις ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες και διέπρεψαν στα αποπροσανατολιστικά συλλαλητήρια της λαϊκής εκτόνωσης των «Μακεδονομάχων» μιας χρήσεως, της περικεφαλαίας και της σάρισας.
Τέτοια «blog» και σάιτ υπάρχουν πολλά στο διαδίκτυο της Ελληνικής επικράτειας και είναι τα καλυτέρα «μπαστούνια» για την προώθηση κυριάρχων συστημικών και κυβερνητικών επιλογών, βοηθώντας στον αποπροσανατολισμό της λεγόμενης κοινής γνώμης (αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος) ώστε συγκαλυμμένα να νομιμοποιούνται αντιδραστικά ιδεολογήματα και αντιλαϊκές πολιτικές.
Αυτή είναι η καλύτερη υπηρεσία που προσφέρον και ας φοράνε τον μανδύα των αντισυστημικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για να φιλτράρουν τον λαϊκό θυμό και την οργή από τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις, ώστε να τις καναλιζάρουν με όρους ενσωμάτωσης και εκτόνωσης και με όχι όρους οργανωμένης αμφισβήτησης, λαϊκής πάλης και κοινωνικοπολιτικής ανατροπής.
Για να ξαναπάμε στα αρχικά ρητορικά ερωτήματα, προφανώς αυτά τα «blog» και σάιτ δεν ασκούν το δημιούργημα της δημοσιογραφίας (και ας λένε το αντίθετο οι ιδιοκτήτες και οι ημέτεροι τους και ας αναρτούν όσα πιστοποιητικά θέλουν από τους αρμόδιους φορείς τους).
Αφαιρούν από το λαό το δικαίωμα της ολόπλευρης και ουσιαστικής ενημέρωσης που αποτελεί κατάκτηση του και όταν χρειάστηκε έδωσε και το αίμα του για το δικαίωμα αυτό.
Σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο που δημιουργούν συγκεκριμένα «blog» και σάιτ στο διαδίκτυο, είναι ευχάριστο και τιμή για τον νομό μας, ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που παλεύουν σε δύσκολες συνθήκες, για την προβολή της ολόπλευρης ενημέρωσης με όρους ισομέρειας.
Είναι αυτά τα παιδιά που γνωρίζω αρκετά, που από τα μέσα της δεκαετίας του 90 δούλευαν στις εφημερίδες του νομού μας, με ζήλο και μεράκι για να ασκήσουν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
Παιδιά που εκείνο τον καιρό μπορεί να μην πληρωνόντουσαν ή δεν πληρωνόντουσαν όσο θα έπρεπε, αλλά τα πόδια τους έπαιρναν φωτιά, πηγαίνοντας να καλύψουν γεγονότα, τρέχοντας παντού με τα μικρόφωνα και τα κασετόφωνα τους, για να καταγράψουν γεγονότα.
Η πλειοψηφία τους δεν έκανε διακρίσεις και κάνανε δουλειά με το υποκείμενο, με συνεντεύξεις, συζητήσεις, καταγραφές.
Αυτά τα παιδιά σήμερα συνεχίζουν αυτή την δουλειά σε εφημερίδες η ειδησεογραφικά « blog» όντας αρχισυντάκτες και συντάκτες τιμώντας τον λειτούργημα – επάγγελμα που επέλεξαν να κάνουν και βοηθούν πολύ στην ισομέρεια της ενημέρωσης, χωρίς βέβαια να είναι όλα τέλεια.
Αλλά από θέση αρχής, το ψέμα, η συκοφαντία, το «θάψιμο» είδησης, η σπίλωση, δεν είχαν θέση στην δουλειά τους και αυτό το έχουν αποδείξει με χιλιάδες εργατοώρες τους.
Αυτό το κομμάτι της δημοσιογραφίας που τιμά την δουλειά του πρέπει να το υπερασπιστούμε γιατί η δημοσιογραφία ως λειτούργημα και κοινωνικό δικαίωμα είναι υπόθεση όλων μας.
Σαββίδης Παναγιώτης
