Του Ηλία Χρυσικού*
Αρχίζουν τα σχολεία και θυμήθηκα την παρακάτω διδακτική ιστορία, -που μου είπε η συγχωρημένη η μητέρα μου-, όταν ήμουν πολύ μικρός.
Βλέπετε μου άρεσαν οι ιστοριούλες, διότι τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και τα sosial media.
Μου έλεγε λοιπόν ότι: ” Αν θέλεις να πετύχεις, σε ότι έχεις βάλει ως στόχο, γίνε “κουφός βάτραχος”.
Ίσως, η ιστορία του κουφού βατράχου, μας διδάσκει ότι για να πετύχουμε τους στόχους μας, χρειάζεται πολλές φορές να είμαστε “κουφοί”.
Ίσως, -πολλές φορές-, για να προχωρήσουμε μπροστά, δεν χρειάζεται να ακούμε τις γνώμες των γύρω μας, όπως συμβαίνει με τον βάτραχο της συγκεκριμένης ιστορίας-.
Η ιστοριούλα έχει ως εξής:
Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος ήταν ν΄ ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου και πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν.
Ο αγώνας άρχισε…
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό, να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: “Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..”
Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος συνέχιζε: “Τι κόπος! Πoτέ δεν θα τα καταφέρουν…”κλπ
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους, εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από πολύ προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.
Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή και τότε συνειδητοποίησε ότι… ήταν κουφός !!!
Συμπέρασμα: Υπάρχουν λοιπόν δύο τρόποι για να ζήσουμε τη ζωή μας.
α. Ο ένας είναι, να την ζήσουμε και να την δημιουργήσουμε όπως εμείς θέλουμε, και ο άλλος…
β. Να ακούμε τους γύρω μας και να την ζήσουμε, όπως αυτοί θέλουν…
Διάλεξα την πρώτη περίπτωση, συμφιλιώνομαι με το παρελθόν, το αποδέχομαι και προχωράω μπροστά.
Η εξέλιξή μας μέσα σε αυτή τη ζωή έρχεται, κυρίως, από δυσάρεστες καταστάσεις, αποτυχίες και συναισθηματικές πληγές, οπότε ένα κομμάτι μας πρέπει να αισθάνεται και ευγνωμοσύνη, διότι ξεπέρασε τα όποια εμπόδια που παρουσιάστηκαν στο διάβα του.
Προσωπικά, αποδέχομαι το παρελθόν μου, αλλά παράλληλα το ακινητοποιώ και αφαιρώ τη δύναμη να επεμβαίνει στην ευτυχία που προσπαθώ να “χτίσω”.
Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν, το αποδέχομαι, κρατάω το “αποτύπωμα” και προχωράω μπροστά δημιουργώντας την ευτυχία μου, άφοβα και θαρραλέα.
Αυτό είναι το πραγματικά σωστό και υγιές.
* Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δημοσιογράφος – Δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση Ν. Πιερίας 92,2 στα fm & του pierianews.gr
