Του Ηλία Χρυσικού*
Όσο κι αν αγαπάς τους φίλους σου και τους θεωρείς αναντικατάστατους, δεν σταματάς να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Και επειδή καθημερινά έχω την δυνατότητα να βρίσκομαι με νέους στην πόλη μου, -την Κατερίνη- και πάντοτε με χαλαρή διάθεση τους θέτω ερωτήματα, όπως, για το πως βλέπουν το μέλλον της χώρας μας, της μικρής μας Ελλάδας, οι απαντήσεις τους ήταν: “Ζούμε περίεργες στιγμές. Στιγμές δύσκολες. Αυτές οι στιγμές όμως βγάζουν μια αλήθεια. Ξεσκεπάζουν πρόσωπα και καταστάσεις με τον πιο τραχύ και ωμό τρόπο“.
Δυστυχώς Φίλοι μου ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια, που άγαρμπα και βάναυσα έπιασε απ’ τα μαλλιά και τους τελευταίους που στρογγύλευαν συνειδητά ή μη την πραγματικότητα. Εκεί που θα σταθώ όμως και που όλοι πρέπει να σταθούμε, είναι το μέλλον.
Και το μέλλον δεν είναι μόνο αυτό που καλούμαστε να συμβάλουμε στο να διαμορφωθεί το μέλλον είναι τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, είναι και σε αυτά που ανήκει και εύχομαι να διδαχθούμε απ΄ τη σαθρή, ανήθικη, χωρίς κανένα φραγμό και έλεος κοινωνία, που βλέπουμε να ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας και που καλούμαστε να διαμορφώσουμε υγιείς πνευματικά ανθρώπους. Τα παιδιά, που συνομίλησα μαζί τους μ’ έκαναν να προβληματιστώ περισσότερο, διότι πιστεύω στους νέους.
Άλλωστε είναι μονόδρομος (one-way) στη ζωή μας.
