Το παρακάτω κείμενο αλιεύσαμε από τον λογαριασμό του πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Χρήστου Κίττα, και σας το παρουσιάζουμε αυτούσιο :
Μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με τα του κορωνοιού :
α) με την πολυετή εμπειρία μου, από τη θέση του υπεύθυνου γιατρού για την ακριβή διάγνωση και την πρόγνωση του καρκίνου, σας πληροφορώ ότι οι πραγματικοί υπηρέτες της ΥΓΕΙΑΣ δεν μένουν συναισθηματικά αλώβητοι μπροστά στη διαφαινόμενη από τα δεδομένα κακή πορεία ενός ασθενούς, ιδίως αν αυτός είναι νέος ή ακόμη περισσότερο, αν είναι παιδί.
Συμπάσχουμε με αυτόν και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, ιδιαίτερα μάλιστα όσοι τον νοσηλεύουν. Όταν μάλιστα η μάχη χαθεί, δεν είναι σπάνια η ψυχολογική τους κατάρρευση. Και όμως σηκώνονται και συνεχίζουν!
Γι’ αυτό, όλοι γενικά οι εργαζόμενοι στα συστήματα υγείας αναγνωρίζονται επιτέλους σήμερα, την εποχή του κορωνοιού ως ήρωες.
Για εμένα όμως που τους γνωρίζω, είναι απλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ, άνθρωποι επαναλαμβάνω οι οποίοι τιμούν τη δουλειά που εκείνοι επέλεξαν και αγαπούν.
β) τη σημερινή απώλεια του «τριανταπεντάχρονου» από τον πανούργο ιό τη συνόδευσε, κατά τη γνώμη μου, μία απαράδεκτη μιντιακή διαχείριση, που πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Όπως πρέπει να σταματήσει επίσης και ο βομβαρδισμός από διαρκώς επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις μερικών δημοσιογράφων ,αλλά και από επαναλαμβανόμενες αναπόφευκτα απαντήσεις, από τους ερωτευμένους με τον εαυτό τους συνεντευξιαζόμενους «ειδικούς».
Και εδώ βεβαίως δεν συμπεριλαμβάνω τους, σπανίως εμφανιζόμενους, αληθινούς μαχητές εναντίον του εχθρού. Αυτούς φαντάζομαι πως όλοι πια τους ξεχωρίζουν.
Κυρίες και κύριοι δημοσιογράφοι, οι μηχανισμοί που προκαλούν την κατάρρευση ενός ασθενούς, ακόμη και νεαράς ηλικίας χωρίς υποκείμενο νόσημα, είναι πολλοί και γνωστοί στους γιατρούς και τους μελετητές/ ερευνητές της νόσου.
Η λεπτομερής ανάλυσή τους σε ένα ευρύ κοινό χωρίς τις κατάλληλες γνώσεις, μόνο σύγχυση, παρανοήσεις και επίταση του άγχους μπορεί να επιφέρει.
Ευτυχώς που οι πολυεμφανιζόμενοι ειδικοί δεν άγγιξαν το θέμα (ίσως είναι δύσκολο γι’ αυτούς).
Με λίγα λόγια οφείλετε να συμβάλλετε, με την ορθή στάση σας, στη μάχη κατά ενός πολύ επικίνδυνου αντιπάλου. Η επανάληψη εμπεδώνει μεν τη γνώση ,αλλά όταν γίνεται κατάχρηση δημιουργεί απάθεια ή εθισμό !
Είναι τραγικό να ακούμε για λίγους νεκρούς και να μη δίνουμε σημασία. Ο καθένας μας είναι πολύ σημαντικός για εμάς τους ίδιους, αλλά και για κάποιους άλλους, λίγους ή πολλούς δεν έχει σημασία. Δεν είμαστε απλοί αριθμοί σε ένα μάθημα στατιστικής.
γ) είναι γνωστό σε όλους τους ερευνητές, ότι η αγωνία για την ΑΠΟΔΕΙΞΗ μιας θεωρίας τους, μέσω πειραματικής και όχι μόνο έρευνας, είναι τεράστια και ανάλογη με το πάθος του κάθε ερευνητή.
Αυτή, όπως και η επιθυμία για αναγνώριση της έρευνάς τους από την παγκόσμια ή την εγχώρια επιστημονική κοινότητα είναι κατανοητές.
Δεν δικαιολογούν όμως ποτέ την εμμονή του ερευνητή σε ευρήματα, που δεν έχουν επαρκώς τεκμηριωθεί.
Αναφέρομαι βέβαια στο θέμα των ποικίλων tests ανίχνευσης του κορωνοιού και των εναντίον του αντισωμάτων, σε όσους έχουν προσβληθεί από αυτόν .Έως ότου παραχθούν πλήρως ασφαλή tests, οφείλουμε να λειτουργούμε με σύνεση και να μη διακινδυνεύουμε αποφάσεις, βασιζόμενοι σε μη απόλυτα τεκμηριωμένες μελέτες, έστω και αν αυτές υπογράφονται από επιστήμονες με βαρύτατα βιογραφικά και προέρχονται από παγκοσμίως αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια.
Άς μη λησμονούμε τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις Κίρκες της αναγνώρισης και της πρωτιάς, που τυφλώνουν μερικές φορές και άξιους επιστήμονες.
Αυτοί που κριτικάρουν από μακριά και χωρίς να έχουν στις πλάτες τους ένα ολόκληρο λαό , άς απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα:
Άν είσασταν υπεύθυνοι διαχείρισης της κρίσης του κορωνοιού στην Ελλάδα, με τα συγκεκριμένα προβλήματα στο Σύστημα Υγείας, λόγω της δεκάχρονης οικονομικής κρίσης και όχι μόνο, αν είσασταν επαναλαμβάνω υπεύθυνοι να λάβετε μέτρα αντιμετώπισης του ιού, όταν η Ιταλία και μετά η Ισπανία κ.λ.π. θρηνούσαν χιλιάδες θύματα, τι θα επιλέγατε ;
τα ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μέτρα τα οποία τελικά επιλέχθηκαν από τους υπεύθυνους με επικεφαλής τον Καθηγητή κύριο Τσιόδρα και που στηρίχθηκαν σχεδόν ανεπιφύλακτα από τους Έλληνες, οι οποίοι τα αποδέχθηκαν εντυπωσιακά αυτοπειθαρχούμενοι
ή
τα ΟΙΚΟΝΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μέτρα των Τζόνσον και Τράμπ (που σύντομα τα εγκατέλειψαν);
Απαντήστε ευθέως και μετά κρίνετε τις αποφάσεις άλλων, αισθανόμενοι βέβαια ασφαλείς από την απόσταση και την έλλειψη ευθυνών.
Και αν και είσαστε Έλληνες μερικοί, σύντομα δυστυχώς ξεχάσατε ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες στην Ελλάδα είναι (είμαστε) χρήσιμοι, δεν αισθανόμαστε ανεπιθύμητοι και δεν είμαστε αναλώσιμοι στον βωμό του ΘΕΟΥ του ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
Τελειώνοντας, ευχαριστώ για την αντοχή τους, όσους είχαν την υπομονή να διαβάσουν μέχρι το τέλος τη μακροσκελή σημερινή μου δημοσίευση.
Συγνώμη αν ήμουν κάπως δηκτικός, αλλά τι να κάνουμε, μερικά πράγματα δεν μπορώ να τα υποφέρω !
