Δ. Γιάννος: Η ανοχή τελικά οδηγεί σε ανομία

211

Διάβασα πρόσφατα στην «Καθημερινή» ένα άρθρο του Π. Μανδραβέλη, με τίτλο «Εξύβριση και ελευθερία», με το οποίο κατακρίνει τον Αντώνη Σαμαρά για τη μήνυση και την πρόσφατη καταδίκη του Βαξεβάνη για ένα, όπως λέει, εμπαθές μεν, σατιρικό δε retweet, διότι είναι η πρώτη φορά που πρώην πρωθυπουργός οδηγεί στα δικαστήρια δημοσιογράφο και πετυχαίνει την καταδίκη του. Το άρθρο βέβαια αναπαρήγαγε διθυραμβικά ο καταδικασθείς «σάτυρος»…

Ο Σαμαράς, λέει ο Μανδραβέλης, παρέβη έναν άγραφο κανόνα, να μην προσφεύγουν οι πρώην πρωθυπουργοί στα δικαστήρια γιατί έτσι «προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στη Δημοκρατία». Κατ’ αρχάς δεν κατάλαβα τι τον πείραξε πιο πολύ, το ότι οδηγήθηκε στα δικαστήρια ο Βαξεβάνης ή ότι αυτός καταδικάστηκε; Διότι υποθέτω ότι αν αυτός είχε αθωωθεί, ο αρθρογράφος θα είχε ξεχάσει τον άγραφο(;) κανόνα και θα σχολίαζε τη δικαστική κρίση ως ύμνο στην ελευθερία και στο έργο του Τύπου! Το έργο αυτό το έχουμε δει πολλές φορές…

Ο αρθρογράφος απαιτεί κατ’ ουσίαν, κατά παράβαση του Συντάγματος και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο όνομα μια σάτιρας(;) που δεν έχει περιορισμούς – όρια, να υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών, αυτοί που δικαιούνται να ασκούν τα δικαιώματά τους για να προστατεύσουν την προσωπικότητα, την τιμή και την υπόληψή τους και οι άλλοι (οι πολιτικοί και ιδίως οι πρώην πρωθυπουργοί), που πρέπει να αυτοπεριορίζουν τα ίδια δικαιώματα και να ανέχονται τα πάντα, γιατί έτσι δήθεν υπηρετούν τη Δημοκρατία.

Επιθυμεί δηλαδή πολιτικούς χωρίς ευαισθησία και ηθική, χωρίς αρχές και αξίες, αναίσθητους και άνευρους, κατασκευάσματα δηλαδή και όχι ανθρώπους της διπλανής πόρτας…

Μα αν αυτή είναι η επιθυμητή και πρέπουσα συμπεριφορά, γιατί αυτή πρέπει να περιορίζεται στα πολιτικά πρόσωπα και δεν περιλαμβάνει και όλα τα δημόσια πρόσωπα, άρα και τους δημοσιογράφους, που έχουν το προνόμιο να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, ακόμη και εναντίον των πολιτικών προσώπων; Γιατί λοιπόν οι δημοσιογράφοι μπορούν να μηνύουν πολιτικούς αλλά να μη μηνύονται από αυτούς; Οι πρώτοι δεν πρέπει να υπηρετούν τη Δημοκρατία;

Εξάλλου, η επιχειρηματολογία αυτή αντιφάσκει και με τη διαχρονική απαίτηση της κοινωνίας για ισονομία, απαίτηση που εκδηλώθηκε με την πολλαπλώς εξαγγελθείσα κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών… Διότι δεν μπορεί να θελουμε –και ορθά– οι υπουργοί-πρωθυπουργοί να μην τυγχάνουν ιδιαίτερης ποινικής (ευνοϊκής) μεταχείρισης και ταυτόχρονα να απαιτούμε από αυτούς να αυτοπεριορίζουν τα δικαιικά και δικονομικά τους δικαιώματα…

Αντίθετα, η θέση Μανδραβέλη, που πλασάρεται ως άγραφος κανόνας, δικαιολογεί και θεμελιώνει τη διατήρηση διαφορετικού νομικού πλαισίου για τα πολιτικά πρόσωπα! Και λέω ότι πλασάρεται, διότι π.χ. ο Κ. Σημίτης άσκησε μήνυση το 2017 σε δημοσιογράφο της εφημερίδας Real για δημοσίευμα σχετικό με την υπόθεση C4Ι, ενώ αντίστοιχη κίνηση είχε κάνει και ο Κων. Μητσοτάκης κατά του Αλαφούζου, αλλά και πολλοί ξένοι ηγέτες… Αυτοί δεν υπηρέτησαν τη Δημοκρατία;

Και επί της ουσίας, όμως, ουδεμία σάτιρα περιείχε το δημοσιογραφικό κατασκεύασμα Βαξεβάνη, αντίθετα ήταν ευθέως εξυβριστικό και άκρως προσβλητικό, αφού επιχειρούσε να συνδέσει τον πρώην πρωθυπουργό με σκοτεινές παράνομες πρακτικές και με «προβλεπόμενα ατυχή» γεγονότα… Γεγονότα που αν τύχαινε να συμβούν, θα είχαν συνδεθεί στη συνείδηση του κόσμου με τον Σαμαρά… και όχι με τη γνωστή φράση του ελληνικού κινηματογράφου, «Ω! Με συγχωρείτε ήταν τυχαίο»…

Αυτό δεν είναι σάτιρα, ιδίως όταν δεν δημοσιεύεται σε ένα σατιρικό περιοδικό ή έντυπο, από κατ’ επάγγελμα σατιρικό αρθρογράφο… αλλά από έναν εμπαθή, κατά Μανδραβέλη, και άκρως κομματικοποιημένο, κατά τον λαό, δημοσιογράφο που επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τα πάντα! Ας ρίξει μια μάτια ο έγκριτος αρθρογράφος στους κανόνες που πρέπει να τηρεί η σάτιρα κατά τον Jon Stewart, τον μεγαλύτερο σατιρικό καλλιτέχνη της εποχής μας! Ας δει τον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ!

Ο Αντ. Σαμαράς, κατά την πρωθυπουργία του, δέχθηκε και ανέχθηκε σφοδρές και εμετικές επιθέσεις, υβριστικές και προσβλητικές απεικονίσεις, σατιρικά σκίτσα και γελοιογραφίες και ουδέποτε αντέδρασε… Και το έκανε αυτό, διότι ήταν πρωθυπουργός, κατείχε δηλαδή εκτελεστική εξουσία και τυχόν αντίδρασή του τότε θα μπορούσε να συνδεθεί με σενάρια απειλής ή τρομοκράτησης της ελευθεροτυπίας!

Σήμερα, όμως, που δεν κατέχει εκτελεστική θέση, δεν έχει δικαίωμα να σιωπά και να κρύβεται, οφείλει, απέναντι στην ιστορία του και στην οικογένειά του, στην ηθική και στις αρχές του, να συμπεριφέρεται όπως κάθε Ελληνας πολίτης, να προστατεύει την προσωπικότητα, την τιμή και την υπόληψή του και να ασκεί, γι’ αυτό, κάθε νόμιμο δικαίωμά του. Αυτό έκανε και αυτό πρέπει να κάνει…

Οσο για την καταδίκη Βαξεβάνη, ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός του Σαμαρά, όπως αποδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία! Διότι ο Βαξεβάνης δεν ήθελε και δεν άντεχε να ζητήσει συγγνώμη, όπως του προτάθηκε, αυτός απέδειξε πόσο αθεράπευτα εμμονικός είναι, αυτός ήθελε την καταδίκη, για να την πλασάρει ως δήθεν κυνηγημένος δημοσιογράφος…

Πιστοποιητικό «ηρωισμού» έψαχνε γι’ αυτά που έρχονται! Η εξύβριση δεν μπορεί να είναι μοχλός της ελευθερίας ούτε να παρέχεται ως υπηρεσία δημοκρατίας… Η ανοχή, όπως και η σάτιρα, έχει όρια, είναι αρκετές φορές προτέρημα αλλά, ως παρατεταμένο χαρακτηριστικό, μετατρέπεται σε δειλία αν όχι σε ενοχή και τελικά οδηγεί σε ανομία!

* Ο κ. Δημήτρης Γιάννος είναι δικηγόρος, μέλος Π.Ε. της Νέας Δημοκρατίας.

Πηγή: kathimerini.gr