Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου, Επισκόπου Νύσσης
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Νύσσης γεννήθηκε στην Νεακασάρεια του Πόντου το 331 μ.Χ. Οι γονείς του ήταν αριστοκρατικού γένους. Ήταν ξακουστοί σε όλη την περιοχή της Καπαδοκίας, για τα πλούτη τους την ευσέβεια τους και την μόρφωση τους. Ο Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου και της Αγίας Μακρίνας.
Διδάσκαλος του Αγίου Γρηγορίου και Καθηγητής ήταν ο αδελφός του ο Μέγας Βασίλειος. Από πολύ μικρός ο Γρηγόριος έδειξε μεγάλο ζήλο στα γράμματα.
Αγαπούσε πάρα – πολύ την Αγία Γραφή, αλλά η ψυχή του διψούσε παράλληλα να γνωρίσει και την κοσμική σοφία. Ήθελε να την χρησιμοποίησει για το καλό της χριστιανικής Πίστεως. Επειδή ήταν προορισμένος να γίνει κληρικός, σύντομα έγινε αναγνώστης των ιερών και πολυτίμων βιβλίων.
Σταμάτησε για λίγο το έργο του αναγνώστου και ασχολήθηκε με την ρητορική. Η ρητορική τότε αντιστοιχούσε με το σημερινό επάγγελμα του δικηγόρου. Πολύ γρήγορα όμως άφησε την ρητορική και δόθηκε εξ ολοκλήρου στην Εκκλησία. Σε τούτο τον συμβούλεψε και ο φίλος του ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός.
Μόρφωση
Έκτος από τον αδελφό του Βασίλειου, είχε διδάσκαλο και τον Λιβάνιον. Σπούδασε επίσης σε διάφορες Φιλοσοφικές Σχολές της Χώρας του. Ασχολήθηκε με τους αρχαίους Έλληνες: με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Ιουδαία Φίλωνα, και τους Αλεξανδρινούς Κλήμεντα και Ωριγένην.
Πάνω απ’ όλα όμως αγάπησε την Αγία Γραφή, στην οποία εντρυφούσε καθημερινώς.
Το καλόν της Παρθενίας
Ο Γρηγόριος ο Νύσσης νυμφεύθηκε με κάποια γυναικά αρκετά πνευματική. Την έλεγαν Θεοσέβεια. Ήταν όνομα και πράγμα θεοσεβής. Είχε σαν εντρύφημα τις χριστιανικές αλήθειες. Πέθανε όμως πολύ νωρίς και ο Γρηγόριος έμεινε εν χηρεία, τον θάνατον της τον υπέμεινε ανδρείως.
Παρ όλα αυτά όμως ο Γρηγόριος αγαπούσε την παρθενία περισσότερο από τον γάμο. Έγραψε μάλιστα ένα βιβλίο Περί Παρθενίας. Εκεί μακαρίζει όλους εκείνους, που αγάπησαν και ακολούθησαν στη ζωή τους το Μοναχικό δρόμο.
Εκεί επίσης γράφει για τον ίδιο τον εαυτό του, ότι είναι καταλυπημένος, διότι η παρθενία είναι μία μακαριστής, που δυστυχώς τώρα είναι ξένη γι αυτόν. Αυτός βλέπει τον θησαυρό της παρθενίας από μακριά πια.
Μοιάζει σαν τον διψασμένο, που βλέπει το γάργαρο νερό μέσα στους βράχους και αυτός δεν μπορεί να το πλησιάσει.
Όταν πέθανε η σύζυγος του ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός του έστειλε επιστολή, στην οποίαν τον παρηγορούσε.
Ούτε όμως ο γάμος, ούτε και η ρητορική τέχνη εμπόδισαν τον Γρηγόριο από το να ασχολείται με την φιλοσοφία και την ασκητική ζωή, που τόσο αγαπούσε. Γι αυτό συχνά πυκνά ερχόταν στο ησυχαστήριο, που είχε κτίσει ο αδελφός του Μ. Βασίλειος στον Πόντο κοντά στον Ίρι ποταμό.
Εκεί στην ησυχία το τρέξιμο του ποταμού αυτού, τα πολλά άνθη που ήταν γύρω και τα πουλιά που κελαηδούσαν, τον έκαναν να θαυμάζει την φύση, να κάνει επιστημονικές παρατηρήσεις και να δοξολογεί τον Θεό, για τα μεγαλεία Του.
Εις το επισκοπικό αξίωμα
Την ήσυχη ζωή του ήρθε να την διακόψει η πρόσκληση, την οποίαν του έκανε ο αδελφός του Βασίλειος. Τον καλεί να δεχτεί να γίνει Επίσκοπος της μικρής πόλεως Νύσσης, που βρίσκεται μεταξύ Καισαρείας και Αγκύρας. Χειροτονήθηκε επίσκοπος το 372.
Μία σύνοδος από Αρειανούς Επισκόπους τον κατεβάζει από τον θρόνο του το 376. Ξαναεπιστρέφει στην Επισκοπή του το 378 υπό του Θεοδοσίου του Μεγάλου μετά τον θάνατον του Αρειανού αυτοκράτορος Ουάλεντος.
Αφορμή για τον διωγμό του αυτόν υπήρξε ο σφοδρός αγώνας, τον οποίον έκαμε εναντίον των αιρετικών Αρειανών. Παρέστη εις την εν Αντιοχεία τοπική Σύνοδο. Αυτή κατόπιν τον έστειλε να επισκεφθεί τας Εκκλησίας της Αραβίας και Παλαιστίνης, οι οποίες σπαράσσονταν υπό του Αρειανισμού.
Έγινε ο προστάτης της Εκκλησίας του Χριστού.
Εννιά μήνες μετά τον θάνατον του Βασιλείου, το Φθινόπωρο του 379, λαμβάνει μέρος στη Σύνοδο της Αντιοχείας και ασχολείται με την αναίρεση της πλάνης του αιρετικού Απολιναρίου.
Όταν τελείωσε η Σύνοδος εκείνη επισκέφθηκε την αδελφή του Μακρίνα την Μοναχή. Αξίζει να αναφέρουμε την επίσκεψη όπως ο ίδιος την περιγράφει.
«Σκέφθηκα, λέγει να επισκεφθώ την αδελφή μου Μακρίνα, επειδή είχα να την δω οκτώ χρόνια.
Αφού περιπάτησα πολύ διάστημα δρόμου και έπρεπε ακόμα να περπατήσω μια μέρα είδα στο όνειρο μου ότι κρατούσα στα χέρια μου λείψανα Μαρτύρων.
Από αυτά έβγαινε τόση λάμψη, όση βγαίνει από τον καθαρό καθρέφτη, όταν μπει απέναντι στον ήλιο. Αυτό το όνειρο το είδα τρεις φορές την ίδια νύχτα, χωρίς να καταλαβαίνω την σημασία του.
Όταν έφθασα κοντά στο ασκητήριο ρώτησα για την Μακρίνα και έμαθα πώς είναι άρρωστη. Η είδηση ακούστηκε στην αδελφότητα ότι πήγαν και οι άνδρες ασκητές βγήκαν να με προϋπαντήσουν.
Πηγή: ekklisiaonline.gr
