«Γιατί τυφλωθήκαμε, δεν ξέρω, ίσως μια μέρα να καταφέρουμε να μάθουμε τον λόγο. Θέλεις να σου πω αυτό που νομίζω; Λέγε. Νομίζω ότι δεν τυφλωθήκαμε, νομίζω ότι είμαστε τυφλοί. Τυφλοί που βλέπουν. Τυφλοί που δεν βλέπουν κι ας βλέπουν». Αυτό το σκληρό πολιτικό επί της ουσίας μήνυμα, αλλά ταυτόχρονα τόσο κοινωνικό και ανθρώπινο θέλησε να περάσει ο βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας Ζοσέ Σαραμάγκου στο βιβλίο του «Περί τυφλότητας». Τι γίνεται, όμως, όταν υπάρχει ένας… φάρος που μπορεί να φωτίζει τους τυφλούς; Να τους δίνει ξανά ζωή, ελπίδα, κουράγιο να αντιμετωπίσουν ίσως την πιο βαριά αναπηρία;
Και ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους που κάποτε έβλεπαν τον κόσμο και σταδιακά τυφλώθηκαν, τότε ο φάρος αυτός είναι η ίδια η ζωή. Μιλάμε για τον Φάρο Τυφλών στην Καλλιθέα, κάτω από τον οποίο στεγάζεται και το Μουσείο Αφής. Ενας πραγματικός Φάρος αγάπης που λειτουργεί από το 1946 και διακονεί ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Και μάλιστα ανθρώπους που έχασαν την όρασή τους σε μεγάλη ηλικία, είτε σταδιακά από κάποια πάθηση είτε απρόοπτα από κάποιο ατύχημα.
«ΤΑ ΝΕΑ» επισκέφτηκαν τον Φάρο και μίλησαν με τους γλυκύτατους ανθρώπους που πηγαίνουν καθημερινά να μάθουν, να ψυχαγωγηθούν, να… ζήσουν φυσιολογικά. Μίλησαν και με την πρόεδρο Δήμητρα Ασιδέρη, η οποία από μικρή γνώρισε τον Φάρο και πλέον προσφέρει τις υπηρεσίες της ως εθελόντρια.
«Ο,τι βλέπετε εδώ έχει δημιουργηθεί κυρίως μέσω ιδιωτικών δωρεών, αλλά και με κάποιες επιχορηγήσεις. Πολλοί ιδιώτες έδωσαν ζωή στον Φάρο και τον έκαναν ένα κέντρο όπου μπορεί να περνά την ημέρα του ένα άτομο με οπτική αναπηρία και να καλλιεργείται πνευματικά αλλά και σωματικά» ανέφερε.
Ο Φάρος Τυφλών λειτουργεί εδώ και 73 χρόνια κι έχει τους εξής στόχους: να προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες, θέσεις εργασίας, αλλά και να ψυχαγωγήσει ανθρώπους με προβλήματα όρασης, ώστε να μη νιώσουν αποκλεισμένοι από το κοινωνικό σύνολο.
Συγκινητικές ιστορίες
Η Δήμητρα Ασιδέρη θυμήθηκε πολλές ιστορίες ανθρώπων που έχασαν την όρασή τους από τη μία στιγμή στην άλλη και έπειτα από παρότρυνση των συγγενών ή γνωστών αποφάσισαν να απευθυνθούν στον Φάρο Τυφλών. «Ηταν πριν από μερικά χρόνια όταν ένας πρώην καθηγητής ήρθε σε μένα για να μάθει για τον Φάρο Τυφλών. Είχε χάσει την όρασή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Γι’ αυτόν η όρασή του πριν ήταν τα πάντα. Με αυτήν έμαθε γράμματα, σπούδασε, έκανε το επάγγελμα που αγαπούσε. Οταν ήρθε σε εμάς έλεγε πως είχε χάσει τα πάντα. Πίστευε ότι πια δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να κάνει. Πως δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να προσφέρει. Ο συγκεκριμένος δάσκαλος μαζί μας όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά και δεν εγκατέλειψε ποτέ τη μεγάλη του αγάπη, τον στίβο. Πάλεψε, κόπιασε, επέμεινε και έμαθε να τρέχει έχοντας χάσει την όρασή του». Ανθρωποι που ξαναστάθηκαν στα πόδια τους και είναι ευτυχισμένοι. Να βλέπατε μόνο τις γυναίκες στο μάθημα πλεκτού και θα καταλαβαίνατε. Φτιάχνουν τα πλεκτά τους, τα ψηλαφίζουν, «βλέπουν» τα λάθη τους.
Στον Φάρο κατασκευάζονται τα μοναδικά ελληνικά μπαστούνια που χρησιμοποιούν οι τυφλοί για να κυκλοφορούν και δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα αμερικανικά. Εκεί μπορεί κανείς να κάνει μαθήματα σαπωνοποιίας, κεραμικής, κομπιούτερ, χορού, ξένων γλωσσών, καθώς και να λάβει μέρος στο τμήμα πλεκτού, στη θεατρική ομάδα του Φάρου, ακόμη και να μάθει να χορεύει τανγκό ή παραδοσιακούς χορούς. Στον Φάρο Τυφλών υπάρχει επίσης δανειστική βιβλιοθήκη ομιλούντων βιβλίων και βιβλίων Braille, στούντιο ηχογράφησης, γυμναστήριο, εκτυπωτικό κέντρο παραγωγής και γραφής Braille, τμήμα διδασκαλίας βυζαντινής μουσικής και παραδοσιακών τραγουδιών και φυσικά αναψυκτήριο. Υπάρχουν ακόμη εργαστήρια παραγωγής σκουπών και βουρτσών και μονάδα κατεργασίας μετάλλων. Εκεί καθημερινά άτομα με οπτική αναπηρία φτιάχνουν για τον Στρατό αλλά και για τους δήμους βούρτσες, σφουγγαρίστρες και λευκά είδη. Μαθήματα ζωής από ανθρώπους που πέτυχαν αυτό που έγραψε ο Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί: «Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπει κανείς με την καρδιά».
Και αυτοί οι συνάνθρωποί μας έχουν μεγάλη καρδιά…
Πηγή: tanea.gr
