«Εσύ Χριστό και εγώ Αλλάχ» μέσα στην ίδια βάρκα

233

To εσωτερικό του ευαγγελικού ναού Εκκλησία του Λυτρωτή στο Μόναχο. Στο κέντρο είχε τοποθετηθεί ο Εσταυρωμένος, που βρίσκεται μονίμως στην Αγία Τράπεζα της ορθόδοξης εκκλησίας των Αγίων Πάντων, ένα ομοίωμα βάρκας και σωσίβια. Δεξιά, ο πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Μαλαμούσης.

«Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, η βάρκα ταλαντευόταν συνεχώς στα άγρια κύματα. Κανείς μας δεν γνώριζε πόσο θα διαρκέσει αυτή η εφιαλτική νύχτα, μπορεί να κρατούσε για πάντα. Κρατούσα σφιχτά στο στήθος μου τη Βίβλο και προσευχόμουν». Υπό το βλέμμα του επί ξύλου κρεμάμενου Ιησού και πλήθους πιστών, χριστιανών ορθοδόξων και ευαγγελικών, η Λαλίσα αφηγήθηκε τις δραματικές ώρες που έζησε στα ανοικτά της Λιβύης μέχρι να βγει, σαν από θαύμα, ζωντανή σε κάποια ακτή της Ιταλίας.

Ο Φιλήμων περιέγραψε τη δραματική πορεία του στην έρημο και στο κολαστήριο της Λιβύης. «Εβλεπες παντού ανθρώπινους σκελετούς, πέθαιναν από την πείνα και τη δίψα. Εμεινα άφωνος βλέποντας όλα αυτά, άρχισα να χάνω την ελπίδα. (…) Οι Λίβυοι περιέλουσαν με βενζίνη το στρατόπεδο που μας είχαν κλείσει οι δουλέμποροι και έβαλαν φωτιά. Κάηκαν ζωντανοί πολλοί άνθρωποι».

To σκηνικό στο εσωτερικό του ευαγγελικού ναού Εκκλησία του Λυτρωτή, στο Μόναχο, είχε στηθεί με ελληνορθόδοξο διάκοσμο. Στο κέντρο του είχε τοποθετηθεί ο Εσταυρωμένος που βρίσκεται μονίμως στην Αγία Τράπεζα της ορθόδοξης εκκλησίας των Αγίων Πάντων, καθώς και μια μικρή λέμβος και σωσίβια. Στο χέρι του ο Εσταυρωμένος «κρατούσε» ένα σωσίβιο, «δείγμα» από το δράμα των προσφύγων στη Μεσόγειο Θάλασσα. Οι προσερχόμενοι άναβαν κεριά υπέρ της αναπαύσεως της ψυχής των πνιγμένων στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και για την προστασία όσων με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να σώσουν τους ναυαγούς πρόσφυγες.

Στην πρόσκληση της ελληνορθόδοξης ενορίας του Μονάχου προς τους πιστούς να συμμετάσχουν στην ημέρα μνήμης που οργάνωσε από κοινού με την Ευαγγελική Εκκλησία της πόλης, αναγραφόταν: «Ο θάνατος δεινοπαθούντων ανθρώπων μπροστά στην ευρωπαϊκή μας πόρτα δεν μας αφήνει αδιάφορους. Συγκλονισμένοι βλέπουμε ότι το πλέον επικίνδυνο σύνορο του κόσμου, η Μεσόγειος Θάλασσα, είναι από πολύ καιρό ένας ομαδικός τάφος. Με την εκδήλωσή μας θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθύτατη λύπη και θλίψη μας για το γεγονός αυτό, όπως επίσης και την αλληλεγγύη μας προς όλους τους πρόσφυγες προς αυτούς που τους βοηθούν».

Οι αναφορές των ομιλητών στο δράμα που εκτυλίσσεται ήταν συγκινητικές, με τον εκπρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρωτοπρεσβύτερο Απόστολο Μαλαμούση να περιγράφει τη δύσκολη κατάσταση στο Αιγαίο αλλά και στα κέντρα υποδοχής. Ομως ήταν οι μαρτυρίες προσφύγων, που έφτασαν από την Αφρική μέσω ερήμου και ακτών της Λιβύης, που συγκλόνισαν τους παρισταμένους. «Ηταν μεσάνυχτα και θεοσκότεινα όταν ο σύζυγός μου και εγώ επιβιβαστήκαμε στην ακτή της Λιβύης σε μια γεμάτη με ανθρώπους βάρκα», είπε η Λαλίσα, από την Αιθιοπία.

«Ημασταν πάνω από 90 πρόσφυγες από διάφορες χώρες που θέλαμε αυτή τη νύχτα μέσω της Μεσογείου να φθάσουμε στην Ευρώπη. Ηταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη που έπρεπε να ταξιδεύουμε όρθιοι. Κάθε φορά που η βάρκα έπαιρνε επικίνδυνη κλίση, ένα μέρος των επιβατών φώναζε δυνατά τη φράση “ο Αλλάχ είναι μεγάλος“, ενώ οι άλλοι επικαλούνταν το όνομα του Ιησού Χριστού. Στη σκοτεινή αυτή νύχτα δεν γνώριζα αν θα ήμουν ζωντανή το πρωί. (…) Περίπου πέντε χρόνια ήμουν στον δρόμο της προσφυγιάς και έζησα πολλές τρομερές εμπειρίες, μέχρις ότου φθάσω στην ακτή της Λιβύης. Οταν υποχρεώθηκα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου Αιθιοπία, διέφυγα πρώτα στο Σουδάν, όπου εκεί έμεινα τέσσερα χρόνια. Κατόπιν έκανα 25 ημέρες ένα δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι μέσα στην έρημο, προς τη Λιβύη. Αυτήν όμως τη νύχτα στην ακτή της Λιβύης είχα τον φόβο του θανάτου. Ακούμπησα με το χέρι μου μια μικρή Βίβλο που είχα κρύψει κάτω από τα ρούχα μου στο στήθος μου. Δεν επιτρεπόταν να πάρουμε οτιδήποτε μαζί μας στη βάρκα. Προσευχήθηκα στον Θεό και του είπα: Θεέ μου, σε σένα εμπιστεύομαι τη ζωή μου. Αυτή (η Βίβλος) είναι ένα κομμάτι πατρίδας για μένα. Με βοήθησε να μην παραιτηθώ και να μείνω σταθερή στον σκοπό μου για μια ζωή με ασφάλεια. Από φόβο μήπως οι μουσουλμάνοι στη Λιβύη –και ιδιαίτερα τα μέλη του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους– μου πάρουν τη Βίβλο και την κάψουν, είπα ψέματα πολλές φορές. Είπα ότι αυτό που διαβάζω είναι ένα γλωσσικό λεξικό. (…) Οταν ανέτειλε ο ήλιος, σαν από θαύμα είμαστε ακόμη μέσα στη βάρκα. Μερικές ώρες αργότερα, μας βρήκε και μας έσωσε μια ανθρωπιστική οργάνωση. Για ακόμη μία φορά ακούμπησα τη Bίβλο στο στήθος μου και δόξασα τον Θεό για το γεγονός ότι ήταν μαζί μου όλο τον καιρό και δεν με εγκατέλειψε ποτέ».

Η κόλαση της Ερυθραίας

Ο Φιλήμων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, την Ερυθραία, γιατί ήθελε να ζήσει ελεύθερος. Ηθελε να γίνει δημοσιογράφος, αλλά… «Η Ερυθραία είναι η κόλαση της Αφρικής, μια μεγάλη φυλακή για τους νέους ανθρώπους. Η χώρα καταδυναστεύεται από έναν δικτάτορα που κάνει ό,τι θέλει και καταπιέζει τον λαό του. Εκεί έκανα εκπαίδευση για κάμεραμαν (οπερατέρ) και ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ηθελα να δείχνω στους ανθρώπους την αλήθεια. Ομως με αυτή τη δικτατορία δεν υπήρχε ελπίδα για μένα να εργαστώ ως δημοσιογράφος. Αυτό θα σήμαινε φυλάκιση και ακόμα και τον θάνατό μου. Ο δρόμος της προσφυγιάς ήταν μέσω Αιθιοπίας, Σουδάν και της κόλασης της ερήμου. Στην έρημο πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι. Δεν τους θάβουν, τα πτώματά τους παραμένουν πάνω στην άμμο. Στη διαδρομή παντού υπάρχουν ανθρώπινοι σκελετοί. Η άφιξή μου στη Λιβύη σημαίνει για μένα ότι πουλάω το σώμα μου. Οι Λίβυοι μας πωλούν όπως τα λαχανικά. Με μετέφεραν σε διάφορα στρατόπεδα προσφύγων. Αυτό που έζησα εκεί ήταν η κόλαση για μένα. Πολλούς ανθρώπους τους χτυπούσαν και τους πυροβολούσαν χωρίς αιτία. Σε αυτό το στρατόπεδο ήμασταν 4.000 άνθρωποι. Πολλοί λιποθυμούσαν από πείνα και δίψα και αρκετοί πέθαιναν. Μη έχοντας άλλη επιλογή, παραβιάσαμε τις πύλες του στρατοπέδου, αλλά όταν μας αντιλήφθηκαν οι Λίβυοι, περιέχυσαν με βενζίνη το στρατόπεδο και έβαλαν φωτιά. (…) Υστερα από πολύ καιρό έφθασα στην ακτή. Ξημερώματα ήρθαν οι διακινητές. Δεν είχα ποτέ μου πάει σε θάλασσα και δεν γνωρίζω κολύμπι. Μας μετέφεραν από ένα φουσκωτό σκάφος σε ξύλινη βάρκα, όλο και περισσότερους, ώστε να γεμίσει τελείως. Είμαι ακόμη νέος για να πεθάνω, σκέφτηκα. Οι διακινητές με υποχρέωσαν να μετακινηθώ στο εσωτερικό της βάρκας. Εκεί μέσα ήταν η κόλαση για μένα. Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Πλήρωσα πολλά λεφτά στους διακινητές. Γιατί έπρεπε να πεθάνω τώρα στο εσωτερικό της βάρκας; Η θάλασσα ήταν τρικυμιώδης και τα μεγάλα κύματα μας χτυπούσαν ανελέητα τη βάρκα. Τα κατάφερα».

Η Λαλίσα και ο Φιλήμων αφηγήθηκαν την περιπέτειά τους λίγες ημέρες προτού η Νορβηγική Ακαδημία απονείμει το φετινό Νομπέλ Ειρήνης στον πρωθυπουργό της Αιθιοπίας Αμπι Αχμέντ Αλι για τη συμβολή του στην ειρήνευση με τη γειτονική Ερυθραία, με την οποία βρισκόταν σε μακροχρόνιο πόλεμο, με χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες. Πολλοί, όπως είπε ο Φιλήμων, άφησαν τα κόκαλά τους στην έρημο στην προσπάθειά τους να ζήσουν ελεύθεροι.

Η Μητρόπολη Γερμανίας, με εγκύκλιο του επικεφαλής της κ. Αυγουστίνου προς όλες τις ενορίες της, συμμετείχε και φέτος στις διαπολιτισμικές εκδηλώσεις που οργανώνονται σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Ημέρας του Πρόσφυγα, υπό το σύνθημα «Μαζί να ζούμε και μαζί να μεγαλώνουμε».

Πηγή: kathimerini.gr