Συμπληρώθηκαν πριν από μερικές εβδομάδες 75 χρόνια από τον θάνατο στην Πιερία του Ανδρέα Δρουσιώτη, τον Οκτώβριο του 1944, τις μέρες που αποχωρούσαν ντροπιασμένοι και ηθικά ηττημένοι οι Γερμανοί από την Ελλάδα, ύστερα από 42 μήνες φασιστικής κατοχής.
Ο Ανδρέας Δρουσιώτης γεννήθηκε στη Λεμεσό και ήταν ο πρωτότοκος γιος του γυμνασιάρχη (1912-1940) της πόλης Αργυρού Δρουσιώτη, εθελοντή πολεμιστή στη Μακεδονία των Βαλκανικών Πολέμων και πρωταγωνιστή της εθνικής κίνησης (ήταν, ανάμεσα σε άλλα, μέλος της ΕΡΕΚ, το 1931, και από τους ιδρυτές του ΚΕΚ, το 1943). Εκ μητρός παππούς του Ανδρέα Δρουσιώτη, από τον οποίο πήρε και το όνομά του, ήταν ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους, θρυλική μορφή της ιστορίας της κυπριακής εκπαίδευσης, εμβληματική μορφή και σύμβολο του κυπριακού ενωτικού κινήματος, φανατικός αντιβρετανός και θεμελιωτής της ελληνικής παιδείας στη Λεμεσό.
Ο Ανδρέας έχασε τη μητέρα του πολύ νωρίς, και μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό Γυμνάσιο Λεμεσού, σπούδασε στη Γάνδη, στο Βέλγιο, ηλεκτρολόγος μηχανικός και στη συνέχεια (1938-1939) έκανε πολύμηνη πρακτική άσκηση στην Αγγλία. Από το 1940 εργαζόταν στο Ελληνικό Καλυκοποιείο, στην Αθήνα. Αμέσως μετά την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου κατατάχθηκε εθελοντικά στον ελληνικό στρατό. Έγινε δεκτός στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Μηχανικού και ονομάστηκε έφεδρος Ανθυπασπιστής των Διαβιβάσεων, στις αρχές του 1941. Μετά τη γερμανική προέλαση και την κατάρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα, όπου προσλήφθηκε σε μια γερμανική εταιρεία. Παράλληλα, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας ΟΚΝΕ. Συνελήφθηκε και οδηγήθηκε στο γερμανικό στρατοδικείο με την κατηγορία της παρακίνησης Γερμανού στρατιώτη σε λιποταξία. Αθωώθηκε και τον Ιανουάριο του 1943 βγήκε στο βουνό, και συνέχισε την ένοπλη δράση του στην Αντίσταση, στις γραμμές του ΕΛΑΣ, στην περιοχή του θεσσαλικού Ολύμπου. Χρησιμοποιήθηκε ως μεταφραστής και συνοδός αξιωματικών των συμμαχικών αποστολών (Βρετανών και Αμερικανών), αλλά μετά από απαίτησή του τοποθετήθηκε σε μάχιμη μονάδα. Σκοτώθηκε κοντά στο χωριό Κούκος της Πιερίας, στις 18/10/1944, πολεμώντας τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους, ελάχιστες ώρες πριν από την απελευθέρωση της περιφέρειας Ολύμπου. Τάφηκε στην Τόχοβα της Πιερίας (σημερινή ονομασία Τρίλοφος), μερικά χιλιόμετρα από την Κατερίνη.
Στον μακεδονικό Όλυμπο είχε σημαντική δράση στις εαμικές οργανώσεις και ο νεότερος αδελφός του, Γιαννάκης Δρουσιώτης, ένας από τους πρώτους δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που βγήκαν στα ένοπλα αντιστασιακά σώματα στο βουνό. Παρότι τα δύο αδέλφια βρέθηκαν πολύ κοντά, δεν κατάφεραν να συναντηθούν στην Ελεύθερη Ελλάδα. Μετά τον θάνατο του Ανδρέα ο Γιαννάκης πέρασε από την Τόχοβα και σκόρπισε λουλούδια στον τάφο του αδελφού του.
Στα 1943, σε επιστολή του προς τον πατέρα του, ο Ανδρέας Δρουσιώτης είχε γράψει και τα εξής ανακοινώνοντας την έξοδό του στο βουνό: «Βρίσκομαι στα βουνά αντάρτης από τον περασμένο Γεννάρη. Η Ελλάδα σήμερα αγωνίζεται για την λευτεριά της όπως το 1821· μόνον που ο σημερινός αγώνας είναι πολύ πιο συνειδητός και πολύ πιο καλά οργανωμένος από τότε. (…) Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχέστατον που μου δίδεται και μένα η ευκαιρία να παίξω κάποιο ρόλο και να διαθέσω όλες μου τις δυνάμεις σωματικές και πνευματικές στον τιτάνιο αυτόν αγώνα, που πρόκειται να αποφασίση για τις τύχες του ελληνικού έθνους για τις γενεές που μας έρχονται.»
Ο θάνατος του Ανδρέα Δρουσιώτη μαθεύτηκε στη Λεμεσό τον Μάρτιο του 1945. Ο πατέρας του πήρε δεκάδες συλλυπητήρια γράμματα και μηνύματα από όλη την Κύπρο, την Αίγυπτο και την Ελλάδα και ο Δήμαρχος της Λεμεσού, Πλουτής Σέρβας, γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, παλιός μαθητής του Αργυρού Δρουσιώτη στο Γυμνάσιο, τίμησε με σεβασμό τη μνήμη του Ανδρέα, στον οποίο αφιέρωσε και ένα τεύχος του πληροφοριακού δελτίου του Δήμου Λεμεσού. Ο Σέρβας, πρώτος από τους Έλληνες Δημάρχους της Κύπρου ανήγειρε το μνημείο των ηρώων στην ομώνυμη Πλατεία, με τις επιγραφές «Κύπρος». «Ελλάδα», «1821», «1940», «Στους ήρωες που θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της Κύπρου και της μάνας Ελλάδας. Η Λεμεσός αφιερώνει» και «Ζήσε πατρίδα μας δοξασμένη. Ξένε, αν πατήσης τα χώματά της πέστης πως μένουμε εδώ πεσμένοι πιστοί και πάντα στο πρόσταγμά της»…
Σήμερα, το όνομα του Ανδρέα Δρουσιώτη το συναντά ο διαβάτης στη θεία ηρεμία της κοιλάδας των Τεμπών, δίπλα από τo πολυσύχναστο προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής, στο μνημείο «Για τους μπουρλοτιέρηδες ήρωες του ΕΛΑΣ Ολύμπου, 1941-1945». Το όνομα του Λεμεσιανού ήρωα της Αντίστασης είναι το ένατο στη σειρά. Σκοτώθηκε πολεμώντας για τη «λευτεριά της μάνας Ελλάδας», πριν από 75 χρόνια…
Αργυρός και Ανδρέας Δρουσιώτης, “Ψηλόν δεντρόν”, Πλάτρες, καλοκαίρι του 1939. Λίγους μήνες πριν την καταιγίδα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. (Από το βιβλίο τοιυ Π. Παπαπολυβίου, “Υπόδουλοι ελευθερωταί αδελφών αλυτρώτων”, Λευκωσία 1999.)
*Αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
www.papapolyviou.com
Πηγή: philenews.com
