Αναζητείται αποφασιστικότητα

247

Του Ηλία Χρυσικού *

Η χώρα διέρχεται τη βαθύτερη κοινωνική κρίση μεταπολεμικά καθώς βρισκόμαστε σε περίοδο βαθιάς παρακμής, διέξοδο από την οποίαν κανείς μέχρι στιγμής δεν μπορεί να διαβλέψει. Η κατάσταση με το μεταναστευτικό έχει φτάσει στο… ως εδώ και μη παρέκει… και όπως εκτιμούν οι περισσότεροι αναλυτές, είναι θέμα χρόνου να γίνει το μεγάλο μπαμ σε κάποιο από τα κέντρα υποδοχής, είτε στα νησιά, είτε στην ενδοχώρα.

Και με δεδομένο ότι οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να φυγαδεύουν και να προωθούν ακόμα και τρομοκράτες του ISIS, γίνεται πλέον σαφές ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εθνικής ασφάλειας της χώρας. Ζούμε σε μια εποχή, που σημαντική μερίδα πολιτών αναζητεί την αποφασιστικότητα, που να δίνει λύση στα προβλήματά της και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να κέρδισε τις πρώτες εντυπώσεις, αλλά δημιούργησε προσδοκίες και τώρα είναι η ώρα να μπει στα βαθιά.

Και όσο κι αν υποφέρουμε οικονομικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξαν περίοδοι που στην μεταπολεμική μας ιστορία, που τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, όπως: Φτώχεια, δικτατορίες, αυθαίρετες φυλακίσεις, πραξικοπήματα, ανεργία, ακόμα κι εμφύλιος πόλεμος. Πράγματι, έτσι είναι, αλλά πάντα όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε πάντα παρούσα η ελπίδα, η προοπτική μιας καλύτερης κοινωνίας, για την οποία μπορούσες ν΄ αγωνισθείς. Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, που ξεπερνούσε το μεμονωμένο “εγώ” κι υπεδείκνυε σε όλους μας τις ευθύνες αλλά και το καθήκον μας σύμφωνα με τις αξίες, που είχαμε διαμορφώσει συλλογικά ως κοινωνία.

Ακόμα κι όταν οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ήταν έντονες, η σύγκρουση, αδυσώπητη συχνά κι οδυνηρή, εδραζόταν σε αξίες, οράματα και προοπτικές. Και παντού, ακόμα και στις πλέον δύσκολες μέρες που πέρασε αυτός ο τόπος στη βαθιά πείνα κι απελπισία του χειμώνα του 1943 όταν, χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά και τους φόρτωναν στα κάρα για να τους στοιβάξουν πρόχειρα σε χώρους ταφής, κυριαρχούσε η ελπίδα, στους γονείς και στους παππούδες μας. Ο εφιάλτης θα τέλειωνε. Ο κατακτητής θα έφευγε. Η κοινωνία θα έβρισκε ξανά το δρόμο της, όπως και τον βρήκε.

Σήμερα ασφαλώς η οικονομική κρίση όσο βαθιά κι αν είναι, δεν μας έχει κάνει να επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες της συγκλονιστικής ένδειας κι ανέχειας. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία, λείπει από την κοινωνία μας η ελπίδα κι η προοπτική. Ακόμα κι αν καταφέρουμε και τιθασεύσουμε την πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση, (που διερχόμαστε), όπως επιδιώκει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ακόμα κι αν πετύχουμε να νοικοκυρέψουμε τα δημόσια οικονομικά μας, αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Θα καταπολεμήσουμε τη γενικευμένη ανομία, (που χαρακτηρίζει όλους μας) και θα διαμορφώσουμε άραγε μια κοινωνία αξιών; Θα πάψουν οι πολιτικοί μας να λαϊκίζουν, θα καταπολεμήσουμε τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία;

Η κοινωνία τελεί… εν βρασμώ με το μεταναστευτικό. Η κατάσταση είναι δύσκολη, και θα ήταν ωφέλιμο ν’ αλλάξει το καθεστώς με τις ΜΚΟ, να υπάρξουν κυρώσεις για ευρωπαϊκές χώρες που δεν μετέχουν σε δίκαιη κατανομή προσφύγων και η Τουρκία να κάνει το χρέος της.

Κλείνοντας πολύ φοβάμαι ότι, (όλα αυτά τα φαινόμενα που περιγράφονται), ακόμα και στην περίπτωση που “διασωθούμε” από την πρωτοφανή κρίση, θα διατηρούνται για αρκετά ακόμα χρόνια τα σημάδια του κινδύνου από μια ολοένα πιο επικίνδυνη Τουρκία, μια συννεφιασμένη βαλκανική γειτονιά, μια εσωστρεφή και διστακτική Ευρωπαϊκή Ένωση και την παραδοσιακή υπερδύναμη τις ΗΠΑ να εμφανίζεται απρόβλεπτη.

* Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση 92,2 fm στο Ν. Πιερίας.