Θα είναι το τελευταίο;

Είχαν αποφασίσει και άλλη φορά την απαγόρευση του τσιγάρου. Ακολούθησε μεγάλος θόρυβος, κλείστηκαν χώροι στα πεζοδρόμια έξω από τα καφέ και τα μπαρ, επιστρατεύθηκαν νάιλον και σόμπες για τους αμετανόητους, αλλά τελικά κάπνιζες ήθελες δεν ήθελες.

Κάποιοι τότε έσπευσαν να παραγγείλουν γυάλινα χωρίσματα. Αλλοι μετρούσαν τα τετραγωνικά, γιατί όσοι διέθεταν χώρους διασκέδασης πάνω από 300 τ.μ. ανήκαν στους τυχερούς. Οι συζητήσεις ήταν κωμικοτραγικές. Επιχειρηματίες κέντρων διασκέδασης έκαναν προσθαφαιρέσεις για τα τετραγωνικά τους, ενώ κανείς δεν εξέταζε πόσα από τα μαγαζιά αυτά είχαν πυρασφάλεια ή εξόδους κινδύνου σε λειτουργία.

Πολλά κέντρα εκείνη τη χρονιά, το 2010, άνοιξαν τα χειμερινά τους προγράμματα χωρίς τασάκια στα τραπέζια. Ενα μήνα μετά, επιστρατεύθηκαν σκουρόχρωμα ποτήρια, δήθεν διακοσμητικά, πάντα με λίγο νερό στο εσωτερικό τους. Υστερα εμφανίστηκαν τα πρώτα ατομικά τασάκια, που συνήθως κρύβονταν σε γυναικείες τσάντες. Αλλοι έσβηναν τις γόπες στο πάτωμα. Οι επιχειρηματίες αναζητούσαν λύσεις και οι βιοτεχνίες έπιασαν δουλειά.

Η επινοητικότητα του Ελληνα, άλλωστε, δεν έχει τέλος. Ετσι, σε κάποια κλαμπ και κέντρα έκαναν την εμφάνισή τους κάτι παράταιρα κηροπήγια. Ψηλά, μεγάλα, με μια τρύπα στη μέση. Σε εκείνο το άνοιγμα, κρυβόταν ένα μικρό τασάκι με λίγο νερό, για τους θεριακλήδες που έπρεπε να σβήσουν κάπου το τσιγάρο τους. Υπήρχαν, βέβαια, και μουσικές σκηνές που σεβάστηκαν την απαγόρευση, καθιερώνοντας τα μεγάλα διαλείμματα, ώστε το κοινό να καπνίζει στο πεζοδρόμιο.

Τώρα μιλάμε πάλι για απαγόρευση· αν το κάπνισμα θα επιτρέπεται στους εξωτερικούς χώρους, αν θα είναι ανοιχτοί περιμετρικά, ποιος θα κάνει τους ελέγχους. Ομως, εκτός από την αστυνόμευση και τα πρόστιμα, χρειάζεται κοινωνική συνείδηση. Ο πολιτισμός της καθημερινότητας είναι που μας λείπει πάνω απ’ όλα. Οση μυθολογία κι αν εξακολουθεί να κουβαλά (λογοτεχνία, σινεμά, τραγούδι), παρά την απομάγευσή του από την ιατρική επιστήμη, «αυτό το τσιγάρο που καίει» θα είναι το τελευταίο; Για να θυμηθούμε και τον Δημήτρη Μητροπάνο.