Το χειρότερο πράγμα που μου είχε συμβεί στο σχολείο λόγω ακμής

522

Στην εφηβεία όλα μοιάζουν τεράστια. Μια ήττα της αγαπημένης σου ομάδας, μια χυλόπιτα, ένα σπυράκι. Μοιάζουν τεράστια γιατί λόγω και των υπόλοιπων εφήβων που σε περιτρυγυρίζουν δεν έχεις ν’ αντιμετωπίσεις μόνο το γεγονός της ήττας, της χυλόπιτας και του σπυριού καθαυτό, αλλά έχεις να αντιμετωπίσεις και το δούλεμα που συνήθως τα συνοδεύει.

Με αφορμή τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια γύρω από το bullying και το minkrivesai.gr, πέντε δημοσιογράφοι του Gazzetta και ένας special guest αποφάσισαν να μην κρυφτούν και να μιλήσουν για το δούλεμα (ή για όλα όσα έκαναν για να το γλιτώσουν) που δέχτηκαν κάποια στιγμή στην εφηβεία τους εξαιτίας ενός ή περισσοτέρων σπυριών. #minkrivesai  

Το σπυρί-Τσέρνομπιλ του Γιώργου Μυλωνά

H ακμή μου φέρθηκε πολύ ευγενικά στην εφηβεία. Από τα 14 μέχρι τα 17 έβγαζα το πολύ 2-3 σπυράκια το χρόνο τα οποία αντιμετώπιζα με το απαράβατο «δεν-τα-αγγίζουμε» των μεγαλύτερων. Τα παρατηρούσα στον καθρέφτη λες και επρόκειτο για εξωτικά δέντρα που φύτρωναν ξαφνικά στα μάγουλά μου. Τα άφηνα ν΄ανθίσουν, να ρίξουν τον καρπό τους και να εξαφανιστούν χωρίς ποτέ να παρεμβαίνω στην εξέλιξή τους. Είχα μάθει πως αν δεν τα άγγιζα δεν θα μου άφηναν σημάδια και έτσι πορεύτηκα μέχρι την τρίτη λυκείου.

Ώσπου ένα πρωί -από εκείνα που ψάχνεις την ελάχιστη αφορμή για να χάσεις την πρώτη ώρα- κοίταξα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και κάτω από το δεξί μου μάτι δεν υπήρχε κάποιο εξωτικό δέντρο, αλλά ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Δεν ήταν τόσο το μέγεθος του σπυριού που με τρόμαξε όσο το περιεχόμενο του, το οποίο αν με κάποιο τρόπο αφηνόταν ελεύθερο ήταν ικανό να βουλώσει ακόμα και τον νιπτήρα. Μετά από 45’ δισταγμού μπροστά στον καθρέφτη -προφανώς έχασα την πρώτη ώρα- αποφάσισα πως είχε έρθει η στιγμή όχι μόνο ν’ ακουμπήσω, αλλά να σπάσω ένα σπυράκι μου. Πήρα βαθιά ανάσα και πριν καλά καλά το αγγίξω ένα παχύρευστο υγρό που είχε σοβαρές πιθανότητες να είναι ραδιενεργό χύθηκε στο πρόσωπό μου. Καθάρισα το πρόσωπό μου από τα σκάγια και με τον κρατήρα που είχα πλέον κάτω από το μάτι πήγα σχολείο.

Το βομβαρδισμένο τοπίο του προσώπου μου δεν πέρασε ασχολίαστο στην τάξη. Παρ΄ όλα αυτά, σε κάθε υποψία bullying από τους συμμαθητές μου έλεγα από μέσα μου πως το πολύ σε 2-3 μέρες το πρόσωπό μου θα επανερχόταν στη φυσιολογική του κατάσταση και ηρεμούσα. Έτσι νόμιζα. Το επόμενο πρωί ο κρατήρας είχε γίνει ξανά ηφαίστειο και εγώ έχασα άλλη μια ώρα μέχρι να αποφασίσω να σπάσω το σπυρί. Η ίδια ιστορία έπαιξε σε λούπα για ένα μήνα με αποτέλεσμα όταν τελικά ο οργανισμός μου σταμάτησε να γεμίζει με ραδιενεργό υλικό το συγκεκριμένο σπυράκι να αποκτήσω ένα μόνιμο, για τα επόμενα δυο χρόνια, κρατήρα κάτω από το μάτι και το παρατσούκλι «Τσέρνομπιλ» μέχρι να τελειώσω το λύκειο. #minkrivesai

Τα σπυριά με το bad timing του Μάνου Κακίση

Σε αντίθεση με τον Γιώργο Μυλωνά, η ακμή δεν μου φέρθηκε καθόλου ευγενικά στην εφηβεία. Για την ακρίβεια, δεν μου φέρθηκε ευγενικά για πολλά χρόνια, αφού απαλλάχθηκα από αυτή λίγο μετά τα 20.

Όταν πέρασα εγώ ακμή, δεν υπήρχαν smartphones, Instagram και φίλτρα. Υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές με αμείλικτο φλας. Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω ένα συγκεκριμένο άσχημο περιστατικό. Είναι πολλά και είναι η ίδια ιστορία: παραμονές σημαντικού πάρτι/ εκδρομής/ παρέλασης, ένα νέο σπυράκι έκανε την εμφάνισή του στη μέση του μετώπου, δίπλα και πάνω στη μύτη και σε διάφορα άλλα, προσεκτικά επιλεγμένα από τον οργανισμό μου, σημεία ώστε να βγάζει μάτι. 

Οι πιο άβολες φωτογραφίες και αναμνήσεις που έχω από τα 15-16 μου είναι από τις πρώτες νυχτερινές εξόδους στα κλαμπ της εποχής μαζί με την ωραία της τάξης που- που για χ λόγους- καθόταν μαζί μου στο θρανίο. Η dancing queen κι ένας τύπος με έξαρση ακμής. Δεν είχα σπυράκια στο πηγούνι μου. Είχα πηγούνι στα σπυράκια μου.

Bullying και περίεργα πειράγματα δεν υπήρξαν. Μόνο κάποιες διστακτικές ερωτήσεις από φίλους, γνωστούς και συγγενείς- του τύπου «τα πειράζεις»;- που συνοδεύονταν πάντα από το «βάλτους κάτι». Όχι, δεν τα πείραζα και έβαζα τα πάντα- από φαρμακευτικά μέχρι πράσινα τσάγια και διάφορες σπιτικές συνταγές.

Το αντιμετώπισα σαν μια φάση που θα περάσει, μαζί με τα φροντιστήρια και τις πανελλήνιες. Και πέρασε. Κάποια σημάδια έχουν μείνει μέχρι σήμερα, σαν τους φίλους της εφηβείας που θα μείνουν φίλοι σου μέχρι τα βαθιά γεράματα. #minkrivesai

Η εκδίκηση του Βεζούβιου της Κατερίνας Καλού

«Ωπ! Ρε συ, έχεις ένα πρόσωπο στο σπυρί σου!». Αυτή η ατάκα θα με συνοδεύει σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Δεν είναι κάτι που ξεχνάς εύκολα –ειδικά όταν βγαίνει από το στόμα ανθρώπου με το αντίθετο φύλο και περιγράφει την αλήθεια. Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη στο Λύκειο, αλλά όχι στο σχολείο. Είχαμε μεγαλώσει, λοιπόν, και είπαμε να πάμε ένα Σαββατοκύριακο  στις  Σπέτσες. Γιατί όχι; Τρεις κολλητές φίλες σε νέες περιπέτειες στο  όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού για πρώτη φορά. 

Όλα έμοιαζαν μαγικά μέχρι που ένα σπυρί φυσιολογικού μεγέθους έκανε την εμφάνισή του στη δεξιά πλευρά του σαγονιού προς τα πίσω (όποιος είχε ακμή θα καταλάβει πού εννοώ). Δεν πτοήθηκα. Ζήτησα τη βοήθεια της μίας κολλητής,  που είχε επίσης θέμα με το δέρμα της, και μου έδωσε τη λύση. Βρήκε μια τυχαία αλοιφή που είχε στην τσάντα της και περιείχε κορτιζόνη και μου την ακούμπησε στο τραπεζάκι κλείνοντάς μου το μάτι: Θα με θυμηθείς. 

Και τη θυμήθηκα. Όταν το σπυρί «εξοργίστηκε», απέκτησε τη δική του προσωπικότητα και έγινε τριπλάσιο μέσα σε λίγες ώρες.   

Η αυτοπεποίθησή μου στο Λύκειο όμως ήταν μεγάλη. Οπότε ντύθηκα, στολίστηκα, έβαλα μέικ απ στον «Βεζούβιο» και πήρα τους δρόμους. Η νύχτα τελείωσε άδοξα, όμως, όταν ένας από τους συμμαθητές μας που συναντήσαμε στο δεύτερο μπαράκι θέλησε να μου επισημάνει ότι το σπυράκι που με συνόδευε στις διακοπές μου ήταν πιο μεγάλο από το προσωπάκι μου. Κακοήθειες. #minkrivesai

Το σπυρί-ποίημα του Γιάννη Κονταξή

Όσο περνούσαν τα χρόνια στην εφηβεία, υπήρχε ένα πράγμα για το οποίο χαιρομουν πολύ. Δεν είχα ακμή. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα. Έτσι που λέτε, δεν έβλεπα πάνω μου κανένα… εξόγκωμα που να μου κάνει δύσκολη τη μέρα στο σχολείο. Μέχρι που ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα… Εκείνη η μέρα που ξύπνησα και πριν καν κοιταχτώ στον καθρέφτη έπιασα κάτι πάνω στο πρόσωπό μου. Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν η μέρα που είχαμε γιορτή για την 28η Οκτωβρίου και έπρεπε να πω ποίημα. Αλλά πού να βρεις κουράγιο να πεις ποίημα με κάτι να εξέχει ανάμεσα στα φρύδια σου; Να είσαι τρίτη Λυκείου, να έχεις κανονίσει ήδη να πας για καφέ με την Ντίνα μετά τη γιορτή, να έχεις βάλει τα καλά σου και τελικά να νιώθεις πως όλος ο κόσμος γκρεμίζεται… Αποφραδα μέρα.

Είχα μόλις αρχίσει να φοράω φακούς επαφής, αλλά εκείνη τη μέρα έβαλα τα γυαλιά μπας και κρύψουν κάτι σε εκείνο το σημείο που στερεώνονται πάνω στη μύτη. Ήθελα να βάλω ένα νέο πουλόβερ που είχα πάρει, αλλά έβαλα ένα φούτερ με κουκούλα για να το φοράω σαν τον Eminem. Εγώ, ο μεταλάς, θα γινόμουν χιπχοπάς για να μην γίνω ρεζίλι για ένα σπυρί, δεν ήξερα ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, πήγα στη γιορτή, είπα το ποίημα, ήμουν τρομερά αγχωμενος όλη την ώρα, ψέλλιζα όταν μου μιλούσε η Ντίνα, ευτυχώς δεν με κορόιδεψε κανείς γιατί όλοι το είχαν περάσει, αλλά μου αρκούσε αυτό που ζούσα μέσα μου. Το θυμήθηκα πάλι τώρα και άρχισα πάλι να ιδρώνω…#minkrivesai

Τα ροδοπέταλα και τα σπυράκια του Βασίλη Τσίγκα

Το πρόβλημα με την ακμή είναι και ψυχολογικό. Ξέρεις, ότι θα φουντώσει, θα περάσει και η ζωή θα συνεχιστεί. Υπάρχουν, όμως, στιγμές που πρέπει να μην έχεις ακμή. Όταν είσαι στο λύκειο και βγαίνεις σε ραντεβού με μια κοπέλα που «κυνηγάς» δύο χρόνια, για παράδειγμα. Τότε είναι που αγχώνεσαι και παρακαλάς από δύο μέρες πριν, μην τυχόν κι εμφανιστεί τίποτα στο πρόσωπο! 

Εγώ «την πάτησα» σαν πρωτάρης (κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτό…)! Γιατί όντως κατάφερα να την πείσω, όντως παρακαλούσα να μην εμφανιστεί κάποιο ηφαίστειο στο πρόσωπο, όμως από το άγχος μου να μην αργήσω εκείνη την ημέρα, ξέχασα να τσεκάρω τι γίνεται πριν βγω απ’ το σπίτι!

Ξεκινάω, λοιπόν, να πάω στο σπίτι της και σταματάω στο περίπτερο να πάρω τσίχλες. Πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά, το βλέμμα του περιπτερά: καρφωμένο πάνω μου! Δεν δίνω σημασία. Πάω μετά στο ανθοπωλείο να πάρω λουλούδια (τόσο κύριος). Δεύτερη ένδειξη, το βλέμμα της γυναίκας, όταν μου μιλούσε και δεν με κοίταγε στα μάτια! Πάλι δεν έδωσα σημασία.

Παίρνω τα λουλούδια μου και φτάνω στο σπίτι της. Χτυπάω το κουδούνι, ακούω από το θυροτηλέφωνο να μου λέει να ανέβω λίγο πάνω γιατί δεν είναι έτοιμη και μην περιμένω κάτω. Πρώτος πανικός, ότι θα πρέπει να μπω σπίτι της, όπου πιθανότατα θα είναι ο πατέρας της. Δεύτερος πανικός, όταν μπαίνω στο ασανσέρ και στον καθρέπτη ανακαλύπτω τι γίνεται στο μέτωπό μου! Η Αίτνα από την μία, ο Βεζούβιος από την άλλη, σε απόσταση ενός εκατοστού, έτοιμα να εκραγούν.

Το ασανσέρ ανέβαινε στον τέταρτο κι εγώ βιώνα τον απόλυτο πανικό! Τι να κάνω; Να τα σπάσω; Να μην τα σπάσω; Τι να κάνω; Αποφασίζω να τα σπάσω! Μετά έψαχνα μαντηλάκι να καθαρίσω τον καθρέπτη και το μέτωπό μου! Δεν είχα και φορούσα ανοιχτόχρωμο πουκάμισο! Τι να κάνω; Τα λουλούδια…

Τα ροδοπέταλα μετατράπηκαν σε χαρτοπετσέτες! Οι κρατήρες, βέβαια, στη θέση τους! Όταν άνοιξε την πόρτα ο πατέρας της για να με υποδεχθεί, κρατούσα ένα τριαντάφυλλο και το πουκάμισο κόντευε να κολλήσει πάνω μου! Ζήτησα να πάω τουαλέτα, δύο δευτερόλεπτα αφού μπήκα στο σπίτι τους… Damage control! Δεν σωζώταν…

Όταν την είδα, παρατήρησα κάτι στο μάγουλό της! Τελικά, είχε καθυστερήσει γιατί είχε ανακαλύψει κι αυτή ένα σπυράκι και πάλευε να το σώσει! Δεν σωζώταν ούτε αυτό… Περάσαμε το πρώτο μας ραντεβούν να αναλύουμε ποιος είχε το μεγαλύτερο σπυράκι! Θυμάμαι, ότι είχα κερδίσει…#minkrivesai

Η «παράξενη» εφηβεία του Γιώργου Βαγιάτα

Μου αρέσει ενώ scrollαρετε αδιάφορα στο feed σας, να σταματάτε και να λέτε “Τι κάνει εδώ; Τι ειναι πάλι αυτό;”. Μην ανησυχείτε, όλα θα εξηγηθούν. Η εφηβεία λοιπόν (δεν περιμένατε τέτοιο twist), είναι μια παράξενη ηλικία. Εκεί που είσαι παιδί και είναι όλα τέλεια και παίζεις ποδόσφαιρο με τους φίλους σου, τις φίλες σου, ξαφνικά, αρχίζεις και ψηλώνεις, τα ρούχα σου δεν σου κάνουν, βγαζεις τρίχες σε σημεία που δεν καταλαβαίνεις τι λόγω ύπαρξης εχουν, η φωνή σου αλλάζει και ξαφνικά σε νοιάζει ιδιαίτερα πως σε βλέπει ο Κώστας ή η Κωνσταντίνα. Αυτό λοιπόν είναι στο περίπου η εφηβεία ( πολύ περίπου) και σαν να μη φτάναν όλα αυτά τα το πρόσωπο σου αρχιζει να γεμίζει σημάδια, σπυριά και σου λένε οτι λέγεται “ακμή”. Βασικά δεν σε νοιάζει και πολύ πως λέγεται, νιώθεις απλά άσχημα, θες να μην υπάρχει. Να ξέρεις όμως πως το περνάει με τον εναν ή τον αλλον τρόπο το 100% των εφήβων. Οπότε μη κρύβεσαι , δεν εισαι μονος. #minkrivesai #duskolo_pragma_i_efiveia #pantos_min_anisixeis_an_to_diavazeis_auto #meta_ftiaxnei #i_kai_oxi #episis_an_anarotieste_an_ta_xeria_sti_foto_einai_dika_mou #nai_einai #fainontai_san_alloi_omos

A post shared by Γιώργος Βαγιάτας (@g_vagiatas) on

Όπως διάβασες στις παραπάνω εξομολογήσεις και μπορείς να δεις στο minkrivesai.gr, λίγο πολύ όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την ακμή. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ντρέπεσαι ούτε να κρύβεσαι.

Πηγή : gazzeta.gr