Οι κακουχίες, η κατάθλιψη και ο εθισμός στο αλκοόλ – Ποιος ήταν ο Έλληνας σύζυγός της
Έχουν περάσει 56 χρόνια από την ημέρα που η θρυλική βεντέτα του γαλλικού τραγουδιού, το «σπουργιτάκι» όπως την αποκαλούσαν, Εντίθ Πιαφ, έφυγε από τη ζωή.
Η ζωή της είναι μυθιστορηματική όπως και ο τρόπος που αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη βεντέτα της γαλλικής μουσικής.
Το 1917 ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ της Νορμανδίας και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρώστησε από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώθηκε, ενώ δύο χρόνια μετά θεραπεύτηκε χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανήλθε. Ήταν επτά ετών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γύρισε μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα εννιά της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους.
Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε «όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί» – όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος. Στα 15, έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17 συνάντησε τον Λουί Ντυπόν, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνέχισε να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ, διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της, υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι).
Το 1935 της κυκλοφόρησε και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονήθηκε και η ίδια κατηγορήθηκε πως γνώριζε τον δολοφόνο αλλά δεν τον κατέδωσε. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό, που ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της, έφυγε για να ζήσει στην επαρχία αλλά επέστρεψε στο Παρίσι το 1937. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη γερμανική κατοχή, έδωσε συναυλίες για αιχμαλώτους πολέμου. Εισήγαγε πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοήθησε πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της ήταν πια μια μεγάλη προσωπικότητα και γύρισε την πρώτη της ταινία.
Από τότε συνέχισε μια πετυχημένη καριέρα και έκανε μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της ερωτεύτηκε τον Υβ Μοντάν και ανέλαβε να προωθήσει την καριέρα του. Στο τέλος του 1945, έγραψε η ίδια την τεράστια επιτυχία της «La vie en rose», που ωστόσο στη ναρχήδεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Στη διάρκεια της λαμπερής καριέρας τηςέγραψε περίπου 80 τραγούδια. Γνώρισε μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύτηκε τον «βασιλιά» του μποξ, Μερσέλ Σερντάν και έζησαν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντσα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βύθισε την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπέρασε πραγματικά. Το 1951 είχε δύο σοβαρά τροχαία, ενώ μετά το δεύτερο οι γιατροί της παρείχαν για καιρό μορφίνη, στην οποία εθίστηκε. Ενώ η κατάσταση της υγείας της ήταν πολύ κακή, η Πιάφ ανακατεύει το αλκοόλ με τη μορφίνη δυσχεραίνοντας την υγεία της.
Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Ζακ Πιλ, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδευόταν στο πιάνο από τον νεαρό τότε Ζιλμπέρ Μπεκώ. Εκείνη την εποχή ακολουθούσε πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, αλλά πλέον οι ουσίες την έχουν καταβάλει. Παρ’ αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις. Τα επόμενα δύο χρόνια έμενε κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά αναθάρρησε με την εκπληκτική εμφάνισή της στο θέατρο Ολυμπιά το 1955. Εναν χρόνο μετά χώρισε με τον Πιλ ενώ ακολουθεί νέα περιοδεία στην Αμερική. Πλέον είναι μία παγκοσμίου κύρους καλλιτέχνις.
Το 1958 έζησε ακόμη μία έντονη σχέση δίπλα στον νεότερο τραγουδιστή και συνθέτη Ζωρζ Μουστακί, ο οποίος το 1959 συνέθεσε γι’ αυτήν το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο την αποδυνάμωσε περισσότερο. Λίγους μήνες μετά κατέρρευσε κατά τη διάρκεια συναυλίας της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης. Σε συναυλία στη Στοκχόλμη, στο τέλος της δεκαετίας του 1950, κατέρρευσε πάλι πάνω στη σκηνή και η διάγνωση των γιατρών είναι καρκίνος.
Η Πιαφ δεν πτοείται και συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευόμενη όμως από μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους. Το 1960 τραγουδησε με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» του Σαρλ Ντυμόν και συνέχισε να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρεκλίζει και παραπατά στη σκηνή.
Το καλοκαίρι του 1961, γνώρισε τον κατά 20 χρόνια νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βάπτισε «Τεό Σαγαπό» και τον παντρεύτηκε τον Οκτώβριο του 1962. Εκείνη ήταν 46 χρονών και αυτός 26. Εκείνο το καλοκαίρι έλαβε επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της.
Η Πιαφ έφυγε φτωχή, αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μία τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών, όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκώ, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζωρζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.
Με πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια
Πηγή: enikos.gr
