Ελληνίδες νοσηλεύτριες στη Νυρεμβέργη

«Παρακολουθούμε μαζί τον Τσιτσιπά να παίζει τένις, αγώνες ποδηλασίας, πάμε βόλτα στο πάρκο ή για ψώνια στο σούπερ μάρκετ». Με αυτά τα λόγια μάς περιγράφει η 51χρονη νοσηλεύτρια Ζωή Βίλδου την καθημερινότητά της στη Νυρεμβέργη πλάι στον 12χρονο Γιώργο, του οποίου τη νοσηλεία έχει αναλάβει. «Δεν είχα πρότερη εμπειρία στο εξωτερικό, όμως, όταν έρχεσαι αποφασισμένος, πετυχαίνεις στο νέο σου πόστο».

Η νέα αρχή της Ζωής και άλλων τριών συναδέλφων της στη Γερμανία προέκυψε από μια ιδιότυπη συγκυρία. Η Νίκη Γιαζουντζίδου, τρίτης γενιάς Ελληνίδα της Γερμανίας, αναζητούσε για πάνω από οκτώ μήνες νοσηλευτές για τον γιο της, που έχει διαγνωσθεί με νωτιαία μυϊκή ατροφία. Αν και τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία διαθέτουν τα ανάλογα κονδύλια, ήταν αδύνατον να βρεθούν οι κατάλληλοι επαγγελματίες, καθώς οι νοσηλευτές στη Γερμανία είναι… ειδικότητα προς εξαφάνιση. «Για οκτώ μήνες βρέθηκα στον αέρα», διηγείται στην «Κ», «ο γιος μου χρειάζεται 24ωρη παρακολούθηση, εγώ ανέλαβα το ένα 12ωρο και είχα βοηθό μόνον τη νύχτα». Η αρμόδια εταιρεία για την κατ’ οίκον νοσηλεία είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά, καθώς δεν έβρισκε προσωπικό. «Είχα βάλει αγγελία στην εφημερίδα για νοσηλευτή και συνοδό στο σχολείο», αναφέρει η Νίκη, «σε πέντε μήνες έλαβα μόνο δύο βιογραφικά, εκ των δύο ενδιαφερόμενων κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη του Γιώργου». Η κατάσταση έμοιαζε αδιέξοδη. «Το διάστημα εκείνο είχα πλήρως εξαντληθεί, καθώς ήμουν υπ’ ατμόν από τις 7 π.μ. έως τις 8 μ.μ.». Η Νίκη επικοινωνεί με τον γιο της με τα μάτια, «ένα γρήγορο κλείσιμο των ματιών σημαίνει “ναι”, όταν τα σφαλίζει για πολλή ώρα θέλει να πει “όχι”». Για πολλά χρόνια, του απευθυνόταν στα γερμανικά: «Χρησιμοποιούσα ελληνικά μόνον όταν ήθελα να του πω κάτι εμπιστευτικά ενώπιον Γερμανών νοσηλευτών».

Απουσία άλλης διεξόδου, η Νίκη καταφεύγει στο Διαδίκτυο, όπου «πέφτει» τυχαία στην ιστοσελίδα της Euromedicals, εταιρείας ευρέσεως εργασίας στον κλάδο της υγείας, στην οποία ο επικεφαλής είναι Ελληνας. «Δεν είχαμε προηγουμένως αντιμετωπίσει ανάλογη κατάσταση», εξηγεί στην «Κ» ο κ. Δημήτρης Αρσένης, διευθυντής της Euromedicals, που ενορχήστρωσε όλους τους εμπλεκόμενους: το γερμανικό ασφαλιστικό ταμείο, την εταιρεία της κατ’ οίκον νοσηλείας, αλλά και τους κατάλληλους και διαθέσιμους νοσηλευτές.

Η Ζωή, η Μαρία, η Σόνια και η Ελενα είναι Ελληνίδες νοσηλεύτριες που αναζητούσαν καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές εκτός συνόρων – ωστόσο δεν γνώριζαν επαρκώς γερμανικά. «Βρήκαμε, λοιπόν, μια χρυσή τομή, καθώς θα μπορούσαν να ξεκινήσουν να εργάζονται σε ένα ελληνόφωνο περιβάλλον, έως ότου φτάσουν στο ικανοποιητικό επίπεδο γλωσσομάθειας και λάβουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος», εξηγεί ο κ. Αρσένης το σκεπτικό του, το οποίο απεδέχθησαν όλες οι πλευρές.

Από την άνοιξη του 2018 ο Γιώργος βρίσκεται εναλλάξ σε… ελληνικά χέρια, τα οποία τον έχουν σχεδόν κακομάθει. «Ακόμα και όταν έχουν ρεπό, μου τηλεφωνούν για να δουν πώς είναι ή συναντιούνται με τη νοσηλεύτρια που έχει βάρδια και κάνουν όλοι μαζί βόλτα στο πάρκο», περιγράφει η Νίκη, «έχουμε γίνει μια μεγάλη παρέα». Οπως παρατηρεί, «οι κοπέλες είναι δοτικές, συμπαραστέκονται και σε μένα όποτε τις χρειάζομαι». Επιπλέον, της έχουν λύσει τα χέρια. «Μόνο όταν νιώθω εμπιστοσύνη, μπορώ να απομακρυνθώ από το σπίτι· τώρα, όχι μόνον πηγαίνω για εξωτερικές δουλειές, αλλά έχω τολμήσει ακόμα και διήμερη εξόρμηση στη Θεσσαλονίκη».

Και οι εργαζόμενες είναι ικανοποιημένες. «Δουλεύουμε μεν δωδεκάωρο, αλλά έχουμε αρκετά ρεπό και προ παντός ο κόπος μας αναγνωρίζεται», επισημαίνει η Ζωή, που, έχοντας μεγάλη εμπειρία από ΜΕΘ και επείγοντα, καθοδήγησε τις νεότερες συναδέλφους της.

Μπορεί η καθημερινότητα του Γιώργου να επανήλθε στην κανονικότητα, ωστόσο υπάρχουν πολλές ανάλογες περιπτώσεις ασθενών –ανάμεσά τους και Ελληνες– που δεν απολαμβάνουν τα δικαιώματα του κοινωνικού κράτους της Γερμανίας. «Πολλοί είτε έχουν πρόσφατα μεταναστεύσει είτε ζουν χρόνια εδώ, δεν γνωρίζουν την ισχύουσα νομοθεσία ή απογοητεύονται από την έλλειψη προσωπικού και εγκαταλείπουν την προσπάθεια», καταλήγει ο κ. Αρσένης.