Είκοσι δύο παιδιά δίνουν εδώ και καιρό ένα τρίωρο απογευματινό ραντεβού. Αναγκαστικά, στην αρχή συναντιόνταν σε διάφορους άσχετους χώρους – σε καφετέριες, μια αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου (όπου εργάζεται η μητέρα ενός από τα παιδιά), σε άδειες τάξεις των σχολείων τους. Πριν από δύο εβδομάδες βρήκαν επιτέλους μια αίθουσα αποκλειστικά δική τους. Εκεί, ανάμεσα σε κεραμικά από όλη την Ελλάδα (φιλοξενούνται από τον Δήμο Αμαρουσίου στην ένωση κεραμιστών), παρέλαβαν και το μεγάλο γκρι κουτί. Με ενθουσιασμό –και δέος οι πιο καινούργιοι– το άνοιξαν και περιεργάστηκαν για ώρα τα εκατοντάδες εξαρτήματα που είχε μέσα. Με αυτά τώρα κατασκευάζουν το δικό τους ρομπότ, με το οποίο θα διαγωνιστούν τον Οκτώβριο στην Ολυμπιάδα Ρομποτικής στο Ντουμπάι.
Η συμμετοχή της ελληνικής ομάδας δεν ήταν δεδομένη, όπως σε άλλες χώρες όπου μεγάλοι χορηγοί ή υπουργεία αγκαλιάζουν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Οι δύο εκπαιδευτικοί-μέντορες της ομάδας, τα ίδια τα παιδιά και οι γονείς τους απευθύνθηκαν όπου μπορούσαν να σκεφτούν προσπαθώντας να συγκεντρώσουν το ποσό που χρειάζονταν. Με δυσκολία εξασφάλισαν το κόστος εγγραφής λίγο πριν από τη λήξη της προθεσμίας, όχι όμως όλα τα έξοδα του ταξιδιού. Είχαν αρχίσει να αποθαρρύνονται και να συνειδητοποιούν πως ίσως φέτος δεν θα τα κατάφερναν, μέχρι που πριν από λίγες ημέρες ενημερώθηκαν από την ίδια τη διοργάνωση πως θα καλύψουν εκείνοι τα έξοδά τους. Ο μοναδικός όρος; Να συνεχίσουν να αναζητούν χορηγίες, ώστε η οικονομική βοήθεια να χρησιμοποιηθεί τώρα ή στο μέλλον από ομάδες χωρών που ίσως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.
Το ξεκίνημα
Η Εθνική Ομάδα Ρομποτικής σχηματίστηκε πριν από δύο χρόνια. Η eduACT (ένα φιλεκπαιδευτικό μη κερδοσκοπικό σωματείο) έστειλε ανοικτή πρόσκληση σε σχολεία, και έτσι άρχισε να σχηματίζεται η ομάδα από μαθητές 13-18 ετών που έχουν κλίση στον προγραμματισμό και βασικά συνέπεια: τους τελευταίους μήνες έχουν δεσμευθεί και εξασκούνται σχεδόν καθημερινά. Και μπορεί μέχρι τώρα να θυσίαζαν χωρίς δεύτερη σκέψη τα καλοκαιρινά τους απογεύματα, αλλά με το άνοιγμα των σχολείων τα μεγαλύτερα παιδιά ξέρουν πως θα ζοριστούν. «Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά θα τη βρω την άκρη», λέει η 16χρονη Ηλέκτρα, που ξεκινάει φέτος τη δύσκολη προετοιμασία για τις Πανελλαδικές με καθημερινά απογευματινά φροντιστήρια. Αρχισε να ασχολείται με τη ρομποτική πριν από έναν χρόνο και έχει ενθουσιαστεί από το κλίμα της ομάδας, από το πώς όλοι μαζί βρίσκουν λύσεις ακόμα και όταν κάπου έχουν κολλήσει.
Η Εθνική Ομάδα Ρομποτικής αποτελείται από είκοσι δύο παιδιά. Τα απογεύματα συναντιούνται σε μια αίθουσα που παραχώρησε ο Δήμος Αμαρουσίου, προσπαθώντας να ολοκληρώσουν το ρομπότ που θα παρουσιάσουν στο Ντουμπάι.
Οταν συναντηθήκαμε, ήταν όλοι χωρισμένοι σε μικρότερες ομάδες, και εκείνη έκοβε και λίμαρε τα μέταλλα που θα αποτελούσαν τον σκελετό του ρομπότ. Στο διπλανό τραπέζι, μια άλλη ομάδα σχεδίαζε έναν αυτοματισμό που θα έκανε το ρομπότ πιο γρήγορο. «Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να ξεκινάς κάτι από το μηδέν και να το βλέπεις να λειτουργεί», εξηγεί ο Γιώργος, ένα από τα τρία παιδιά που πέρυσι συμμετείχαν στην πρώτη Ολυμπιάδα στο Μεξικό, ο οποίος τώρα βοηθάει την ομάδα να προετοιμαστεί για το Ντουμπάι.
Τα παιδιά ξέρουν ήδη πως το φετινό θέμα θα είναι η ρύπανση των ωκεανών. Το ελληνικό ρομπότ θα πρέπει, σε συνεργασία με ρομπότ άλλων χωρών, να καθαρίσει γρήγορα τον ωκεανό (μια μπλε πίστα 42 τ.μ.) από τις εστίες ρύπανσης (πορτοκαλί μπάλες). Το σύστημα βαθμολόγησης είναι περίπλοκο, αλλά, ουσιαστικά, το πιο συνεργάσιμο και το πιο γρήγορο ρομπότ θα κερδίσει. «Θα είναι φοβερή εμπειρία», λέει με σιγουριά ο Γιώργος στους υπολοίπους. Για εκείνον το ταξίδι στο Μεξικό –το πρώτο του τόσο μακρινό– ήταν εμπειρία ζωής. Η ομάδα του μπορεί να μην πήρε κάποια διάκριση αλλά ξεχώρισε. Οχι μόνο λόγω της ενδυμασίας (οι περικεφαλαίες που φορούσαν στην τελετή έναρξης έγιναν ανάρπαστες), αλλά κυρίως για το φιλότιμό τους: ήταν η ομάδα που βοήθησε τέσσερις ομάδες να ξαναστήσουν τα ρομπότ τους που είχαν πρόβλημα και εκείνοι που λίγες ώρες πριν από την έναρξη κουβαλούσαν και άλλαζαν μαζί με τους διοργανωτές τη μοκέτα της πίστας όταν διαπίστωσαν πως δεν είχε τοποθετηθεί σωστά.
«Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θα τη βρω την άκρη», λέει η 16χρονη Ηλέκτρα, που ξεκινάει φέτος τη δύσκολη προετοιμασία για τις Πανελλαδικές.
Τα οργανωτικά κορίτσια και η αποδοχή από τα αγόρια
«Η ρομποτική και η Ολυμπιάδα δεν είναι μόνο βίδες και παξιμάδια. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και βαθύ», εξηγεί ο Τάσος Κόλλιας, ο εκπαιδευτικός που συνόδευσε την ομάδα. «Σε αυτούς τους διαγωνισμούς αναπτύσσονται φιλία και συνεργασία ανάμεσα στους αυριανούς πολίτες του κόσμου. Τα παιδιά αποκτούν πολλές δεξιότητες, σίγουρα όχι μόνο στον προγραμματισμό». Μαζί με τον έτερο μέντορα-προπονητή Δημήτρη Τσατραφίλη, έχει δει απίθανες αλλαγές στα παιδιά της ομάδας: μέτριους μαθητές με κλίση στον προγραμματισμό να γίνονται αριστούχοι όταν συνειδητοποιούν τις πρακτικές εφαρμογές αυτών που διαβάζουν. Ντροπαλά, κλειστά παιδιά να «ξεκλειδώνουν» και να κοινωνικοποιούνται.
Αυτό που επίσης τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως ένα χρόνο μετά την πρώτη Ολυμπιάδα, τα παιδιά έχουν κρατήσει επαφή με άλλους συμμετέχοντες και έχει δημιουργηθεί μια κοινότητα, ένα δίκτυο που συνεχώς δυναμώνει. Πράγματι, λίγες ώρες μετά τη συνάντησή μας, δύο παιδιά θα έβαζαν ξυπνητήρι στη μία τα ξημερώματα για να συμμετάσχουν μέσω Skype σε τηλεοπτική εκπομπή του Μεξικού. Το θέμα συζήτησης ήταν η κληρονομιά της πρώτης εκείνης διοργάνωσης, το κατά πόσον η εθνική ομάδα έχει μεγαλώσει, πόσο προετοιμασμένη είναι για την επόμενη Ολυμπιάδα. Τα παιδιά δεν θέλησαν καν να αναφερθούν στις δυσκολίες χρηματοδότησης, προτίμησαν να μιλήσουν για το ρομπότ που φτιάχνουν, τις καινοτομίες που προσπαθούν να επιτύχουν, για το ότι πλέον στην ομάδα έχουν έξι κορίτσια. «Το θέλαμε πολύ γιατί, κακά τα ψέματα, τα κορίτσια συγκεντρώνονται καλύτερα από εμάς και είναι καλύτερες στο να οργανώνουν την ομάδα», μου είχαν εκμυστηρευτεί τα αγόρια της ρομποτικής παρέας.
Ομαδικότητα και ενθουσιασμός. Τα παιδιά της Εθνικής Ρομποτικής ποζάρουν στη Λίμνη Βουλιαγμένης.
Τώρα, ο επόμενος στόχος είναι να καταφέρουν με τη ρομποτική να μπουν σε σχολεία, και όλο αυτό να μεγαλώσει και να φύγει από τα στενά όρια της ομάδας που φτιάχτηκε μόνο για έναν διαγωνισμό. Η απόδειξη πως είναι σε καλό δρόμο ήρθε όταν οι δύο εκπαιδευτές ανακοίνωσαν ποιοι πέντε (από τους 22) θα ταξιδέψουν φέτος στο Ντουμπάι. Και οι δύο ένιωθαν ένα σφίξιμο, όλα τα παιδιά είχαν δουλέψει σκληρά και φοβούνταν πως ίσως κάποιοι θα απογοητεύονταν. Ολοι όμως χειροκρότησαν με χαρά αυτούς που θα εκπροσωπήσουν την ομάδα και τη χώρα και επέστρεψαν στο τραπέζι για να συνεχίσουν να δουλεύουν το ρομπότ το οποίο είναι πλέον σχεδόν έτοιμο. To όνομά του; Εννοείται ελληνικό και το πλέον κατάλληλο για να καθαρίσει τους ωκεανούς: Ποσειδώνας.
Πηγή: kathimerini.gr
